VOLG DE GIDS

Voor heel wat autochtonen bieden de Gentse Feesten een unieke gelegenheid om toerist te spelen in eigen stad en eens dieper te graven in het boeiende en rijke Gentse verleden. Keuze aan rondleidingen is er trouwens in de feestweek genoeg voorhanden. Je kan je geen onderwerp indenken of er is wel één of andere organisatie die er een gidsentoer over inricht.

Diegenen die zich geroepen voelen om hun stadsgenoten of andere bezoekers wegwijs te maken in het doolhof van Gentse roemrijke figuren, historische gebouwen en noemenswaardige gebeurtenissen uit het grijze verleden, getuigen niet altijd van een gevoel voor wetenschappelijke juistheid. Sommigen veroorloven het zich zelfs de stad een nieuwe geschiedenis toe te dichten, alsof er in haar verleden geen stof genoeg voorhanden is voor een boeiende causerie.

Ik weet het, zo erg is het nog niet als die buitenlandse gids die op het Sint-Baafsplein met de rug naar het N.T.G.-gebouw, de rechter hand verheft en met een gezicht waarvan de historische kennis afdruipt, met overtuigende stem zegt: "En dit is nu de Sint-Baafskathedraal". Even later, al even overtuigend, met de gestrekte linker arm naar de "echte" kathedraal wijst en tegen zijn gewillig publiek orakelt "dat dit de Belforttoren is".

Ik kan me moeilijk inbeelden dat één van onze stadsgidsen het in zijn hoofd zou halen het standbeeld van Jacob van Artevelde aan te wijzen als dat van Lieven Bauwens, of erger nog, van Karel Waeri. Maar toch...

Op de hoek van de Kraanlei en de Zuivelbrugstraat komt een gids aangehold met in zijn zog een groep toeristen. Ik wacht even, want ik verwacht hier nog eens het bekende legendarische verhaal te horen. En ja hoor, daar komt het : "Dit huis wordt de "Zeven Werken van Barmhartigheid" genoemd. Zoals U ziet worden er slechts zes werken van barmhartigheid op de gevel afgebeeld, daar waar er in feite zeven zijn. Het zevende bevindt zich in het gebouw, namelijk "de dorstigen laven", een café dus." Je moet toegeven, een mooi verhaal. De toehoorders zijn er zo door geboeid dat geen enkele merkt dat op de gevel de dorstigen wel degelijk gelaafd worden maar dat er de doden niet op begraven worden.

Een collectief Gentse Feestenbezoek met vrienden, niet-Gentenaars, nodigt uit tot een boottochtje op de Gentse wateren. Voor we aan boord gaan leg ik mijn tienjarige dochter uit dat de gevel van het Metselaarshuis in de Cataloniestraat de echte is en die op de Graslei slechts een kopie die gebouwd werd in het vooruitzicht van de Gentse Wereldtentoonstelling in 1913.

Het bootje heeft amper enkele meters het inktzwarte water van de Gentse historische haven doorklieft of de schipper - gids verheft zijn monotone stem om zijn passagiers uit te leggen dat de gevel van het Metselaarshuis aan de Graslei "gebouwd werd door Christoffel Van den Berghe in vijftienhonderd ..." De blik van mijn oogappel, die me tegelijk dreigend als ongelovig aankijkt, verhindert mij nog verder naar de gids te luisteren. Vooral met haar vertwijfeling, over welk kamp ze moest kiezen, dat van de vaderlijke wijsheid of dat van de allesovertreffende gidsenwetenschap, heeft me later heel wat moeite en overredingskracht gekost om haar terug op het rechte, historisch juiste, pad terug te brengen.

Wanneer we onder de Zuivelbrug doorgevaren zijn probeert onze gids er ons nog van te overtuigen dat het gebouw van de Vooruit een "stadsarchief" herbergt. Voor mij klapt hier de deur dicht en luister ik verder niet meer naar de "kemels", met twee of drie bulten, van onze pseudo-wetenschapper.

Bij het betreden van de vaste grond kijk ik nog eens goed rond om mijzelf ervan te overtuigen dat ik wel degelijk in Gent ben.

28-06-1994 om 00:00 geschreven door David Maes