Men zegt soms, beter een goede buur dan een verre vriend. Dit heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Terwijl al mijn zogenaamde vrienden afwezig gaven, heb ik spontane de hulp van mijn lieve buren goed kunnen gebruiken.
Normaal gezien moest ik vorige maandag onder het mes. Tegen 16 uur moest ik in het ziekenhuis zijn om een spierbiopsie te laten uitvoeren, in het kader van de onderzoeken naar mijn dermatomyositis. Het huidstaal testte al positief op de ziekte, maar de reumatologe vond een spierbiopsie toch nog nodig om de schade op te meten, die mijn spieren intussen hebben opgelopen, zodat een goede behandeling kan gestart worden.
Gezien de plaats van de ingreep - aan het bovenbeen - stelden mijn buren meteen voor om mij te brengen, ter plaatse te wachten, en mij dan terug naar huis te rijden. Dat was een bijzonder mooi gebaar, dat ik dankbaar accepteerde. Maar tegen 18 u 30 werd ik pas geroepen, ik werd naar de operatiezaal gevoerd, waar ik onder lokale verdoving zou geopereerd worden...
Niks was minder waar. Ik lag er volledig klaar te wachten, toen de chirurg mij persoonlijk zijn spijt kwam betuigen dat de ingreep moest uitgesteld worden, omdat het labo dicht was, en er niemand meer aanwezig was om het spierstaaltje in te vriezen, iets was vrijwel onmiddellijk moet gebeuren. Men had vergeten mij in te lichten dat er een spoedgeval was tussen gekomen, waardoor ik dus zo lang had moeten wachten. Anders zou ik wél naar huis gestuurd zijn geweest. Mijn arme buren hebben dus zo lang voor niks op mij zitten wachten, want ze stonden erop te blijven, toen ik hen zei van naar huis te gaan, dat ik wel zou bellen als ik klaar was...
Er werd voorgesteld van donderdagochtend terug te komen om 8 uur. Ik werd inderdaad donderdag heel stipt geopereerd en nu zit ik dus met de gebakken peren.... ik wist niet dat de ingreep zo pijnlijk zou nazinderen, hier werd ik niet voor verwittigd. En wederom kan ik niet op enige hulp van vrienden rekenen. Niemand neemt op als ik bel... Mijn buren hebben ervoor gezorgd dat ik een paar krukken heb, dat ik brood in huis heb, dat ik niks tekort kom... zonet nog belden ze om te vragen of ik echt niks meer nodig had... Morgen wordt ervoor gezorgd dat ik warm eten heb. Dit zal ik niet licht vergeten, zoveel goedheid, zo onbaatzuchtig.
Maandag kan het drukverband eraf, en zal ik ook voor het eerst mijn wonde te zien krijgen. Tegelijk zal eindelijk het gevecht tegen mijn ziekte beginnen, met de start van de behandeling. Ik kan niet wachten. Men vertelt mij dat cortizone een vergif is, dat er veel bijwerkingen zullen zijn, maar ik lees ook de achterkant van het plaatje, dat mensen zich direct beter voelen, de pijn verdwijnt, enz... Ik zal het voor mezelf moeten uitmaken, maar ik moet sowieso medicatie nemen.
Toch heb ik het gevoel dat alles goed komt. Ik mag dan wel 3 kg afgevallen zijn in de laatste paar weken, door het piekeren en de zorgen, ik geloof dat het licht aan het einde van de tunnel zichtbaar wordt. Laat ons hopen dat de stroom niet uitvalt...
