Vandaag mocht ik opnieuw aan den lijve ondervinden dat bovenstaande leuze slechts een natte droom is uit de jaren stillekens. Eerlijk gezegd ben ik op autostrades helemaal niet thuis. Ik haat ze als de pest, en rijd er alleen maar op als ik geen alternatief weet. Het stuk E17 tussen Sint-Niklaas en Kortrijk is onafwendbaar, als ik naar mijn ouders wil rijden. Maar dat is al genoeg voor het nodige spectakel. Je steekt nietsvermoedend een vrachtwagen voorbij wanneer die plots aanstalten maakt om een andere vrachtwagen, die naar zijn goesting te traag rijdt, voorbij te tuffen. Je hebt hier 2 mogelijkheden : - je wijkt in allerijl uit naar het derde rijvak, om daar je weg verder te zetten; - er komt al een andere wagen aan op het derde rijvak, dus je gooit alles dicht in de hoop dat ...
1/ je nog genoeg tijd en ruimte creëert om de vrachtwagen de plaats te geven zich op het middenvak te begeven en
2/ je geen bumperklevers aan je gat hebt hangen met de onvermijdelijke gevolgen van een kop-staart-botsing of eventueel een kettingbotsing
En dat is lang nog niet alles. Niet alleen de "koning van de weg" kan voor het nodige "entertainment" zorgen. Pas op, ik scheer niet alle truckers over dezelfde kam... ik ken via mijn werk heel veel chauffeurs, maar er zitten toch cowboys tussen hé !!
Nee, dan heb je ook nog de zig-zaggers, de snelheidsduivels, en de al voorheen vernoemde bumperklevers. Laten we die allemaal onder dezelfde categorie rangschikken : de "krankzinnige egoïsten", die waarschijnlijk ergens een hersenafwijking hebben waarbij ze zich de illusie vormen, dat zij alleen op de weg rijden, en zich onder die omstandigheden de hele baan toeëigenen. Een ander veel voorkomend symptoom is het zichzelf onsterfelijk wanen, en het denkbeeldige gedacht van "een goede chauffeur" te zijn.
Enkele uren geleden reed ik nog op een tweevaksbaan waar 90 de maximum snelheid is. Ik reed nét 90, dus zeker niet te traag, en toch.... jawel ik werd door IEDEREEN voorbijgestoken aan een onvoorstelbare snelheid. Was het geen weg met 2 rijvakken, die hadden allemaal aan mijn bumper gehangen om bij de eerste gelegenheid voorbij te razen als een dolgedraaide formule-1 piloot. Geduld is niet langer een deugd, het is een kwelling van de moderne maatschappij. Kijk, ik hou ook niet van een slakkengangetje, maar gewoon de verkeersregels volgen, en de snelheid respecteren, is dat ook al teveel gevraagd ??
Ik zal het eens héél cru stellen... soms hoop ik heimelijk zo'n wegpiraat achter de volgende bocht door zijn eigen domme schuld tegen een boom te zien aankleven. Ik weet dat dit heel hardvochtig klinkt, maar ik weet ook héél zeker, dat diezelfde wegpiraat mij vierkantig zou uitlachen, en dat hij mij nog eens extra zou uitdagen op de baan, moest hij van mijn autostrade-fobie afweten, ... dat is al even cru hoor !
Eén ding weet ik zeker, ik verfoei autostrades en alle chauffeurs die tot de groepen horen waar ik het over heb gehad, én als iemand aan mijn bumper kleeft, ga ik opzettelijk trager rijden. Ja, echt, dat doe ik lang maar blijkbaar doen niet genoeg rustige chauffeurs dit, de meeste dikkoppen hebben het niet eens door. Ik ga ooit eens een sticker ontwerpen waarop staat "hoe dichter je komt, hoe trager ik rijd"... een verwittigd man is er 2 waard !
De eerste vakantieweek is voorbijgevlogen. En er zijn in deze week enkele bergen verzet. Mijn ganse living is opnieuw geschilderd, en ziet eruit als het midden tussen een doe-het-zelf-zaak en een rommelmarkt. Naast de bouwpaketten, die mijn nieuwe meubelen bevatten, staan her en der van die grote "duurzame" supermarktzakken en ook nog wasmanden, gevuld met de inhoud van mijn inmiddels verpatste oude kasten. Eigenlijk raakte ik dat 20 jaar oude zootje aan de straatstenen niet meer kwijt. Hoewel de meubelen nog best goed waren, maar toch een beetje verouderd van stijl - 20 jaar geleden waren dat "moderne" meubelen... Maar mijn vader heeft zichzelf ervan overtuigd, dat hij de kasten nuttig kon gebruiken als opbergruimte voor zijn materiaal in de garage. Mijn moeder heeft met stilzwijgende tegenzin toegegeven, ik kon een zucht van verlichting slaken, want ik was ze kwijt !! Nu begint de volgende grote uitdaging : al die aparte bouwpaketten moeten nu in elkaar gevezen worden tot een dressoir, computerkast, barkast, TV-kast en salontafel ! Verschillende mensen hebben mij al hulp aangeboden, maar wie mij kent, weet dat ik dit eerst liever alleen probeer op te lossen... we zien wel. Ik weet in elk geval dat ik op enkele goede vrienden kan reken in geval van nood !
