"Mooie dagen komen altijd terug", dat is een spreuk op de stickers die mijn moeder van haar werk meebracht; ze werkte voor een verzekeringsmakelaar, en die sticker moest op elke brief komen te staan die het kantoor uitstuurde. In het jaar 1986 kleefde ik er zo eentje op mijn pennenzak, die ik vandaag nog altijd gebruik. Goeie kwaliteit als ze vroeger maakten... Dat was het jaar dat ik afstudeerde, en het jaar dat de Rode Duivels naar Mexico gingen om in de halve finale van de wereldbeker te geraken. Ik weet dat nog, want ik had toen een Mexicaanse pennenvriendin, die een oogje had op Jean-Marie Pfaff... Carmen zou het eens moeten weten. Op diezelfde pennenzak kleven nog een sticker "Bélgica" en een sticker "México" want ik was supporter van allebei. Intussen kan alleen het Braziliaanse team mij nog bekoren, dat zijn ten minste voetballers... Want mijn oude motto "als België eruit ligt, kijk ik niet meer" heeft nooit nog fenomenale voetbalmomenten kunnen opleveren sedert 1986...daarna was de wereldbeker snel voorbij in mijn huiskamer.
Die pennenvriendin mocht ik naderhand 2 keer ontmoeten, ik reisde zelfs naar Mexico en verbleef bij haar thuis. Maar intussen trouwde ze, en zijn we elkaar uit het oog verloren. God weet wat er van haar geworden is. Het populaire Facebook leverde tot nu toe niks op.
Maar terug naar het heden... De zomer is bijna voorbij en het ruikt naar de herfst. We kunnen nu nog alleen verlangen naar een mooie nazomer, zoals dat heet. In oktober heb ik nog een weekje rust voorzien, dus laat ons hopen op een zonnig najaar...
Mijn vakantie was vooral druk en zwaar. Nog zwaarder dan ik voorzien had. Sleuren met zandzakken en meubelpakketten, met planken en ander afval zeulen naar het containerpark, en daarop in huis nog een minimum aan netheid onderhouden, trop is teveel, zo zei ooit een oud politicus. Ik ben allesbehalve uitgerust en dat heeft mijn lichaam ook laten weten. Niet alleen zijn mijn spierenzymen verhoogd, ik ben ook snipverkouden terug aan de slag kunnen gaan gisteren. Maar oké, die verkoudheid trekt wel weg, het zijn de spierenzymen die de barometer zijn van mijn gezondheidstoestand. Dat die verhoogd zijn, wil zeggen dat ik té veel hooi op mijn vork heb genomen en dat mijn ziekte een opstootje doormaakt. Weliswaar een kleintje, maar toch niet te verwaarlozen.
Maar... mooie dagen komen altijd terug, zegt de filosofie van 23 jaar geleden... al zijn ze dan soms in een andere vorm gegoten en niet meer te herkennen. Toch blijf ik erbij, die éne week in oktober ben ik onbereikbaar en moet niemand van mij iets verwachten, het zullen mooie dagen zijn. Uit welke tijd ze terugkomen ? Kweenie, don't care... het worden MIJN mooie dagen.
Dus... nog 5 weken en dan... EINDELIJK vakantie... ?????
