"Mooie dagen komen altijd terug", dat is een spreuk op de stickers die mijn moeder van haar werk meebracht; ze werkte voor een verzekeringsmakelaar, en die sticker moest op elke brief komen te staan die het kantoor uitstuurde. In het jaar 1986 kleefde ik er zo eentje op mijn pennenzak, die ik vandaag nog altijd gebruik. Goeie kwaliteit als ze vroeger maakten... Dat was het jaar dat ik afstudeerde, en het jaar dat de Rode Duivels naar Mexico gingen om in de halve finale van de wereldbeker te geraken. Ik weet dat nog, want ik had toen een Mexicaanse pennenvriendin, die een oogje had op Jean-Marie Pfaff... Carmen zou het eens moeten weten. Op diezelfde pennenzak kleven nog een sticker "Bélgica" en een sticker "México" want ik was supporter van allebei. Intussen kan alleen het Braziliaanse team mij nog bekoren, dat zijn ten minste voetballers... Want mijn oude motto "als België eruit ligt, kijk ik niet meer" heeft nooit nog fenomenale voetbalmomenten kunnen opleveren sedert 1986...daarna was de wereldbeker snel voorbij in mijn huiskamer.
Die pennenvriendin mocht ik naderhand 2 keer ontmoeten, ik reisde zelfs naar Mexico en verbleef bij haar thuis. Maar intussen trouwde ze, en zijn we elkaar uit het oog verloren. God weet wat er van haar geworden is. Het populaire Facebook leverde tot nu toe niks op.
Maar terug naar het heden... De zomer is bijna voorbij en het ruikt naar de herfst. We kunnen nu nog alleen verlangen naar een mooie nazomer, zoals dat heet. In oktober heb ik nog een weekje rust voorzien, dus laat ons hopen op een zonnig najaar...
Mijn vakantie was vooral druk en zwaar. Nog zwaarder dan ik voorzien had. Sleuren met zandzakken en meubelpakketten, met planken en ander afval zeulen naar het containerpark, en daarop in huis nog een minimum aan netheid onderhouden, trop is teveel, zo zei ooit een oud politicus. Ik ben allesbehalve uitgerust en dat heeft mijn lichaam ook laten weten. Niet alleen zijn mijn spierenzymen verhoogd, ik ben ook snipverkouden terug aan de slag kunnen gaan gisteren. Maar oké, die verkoudheid trekt wel weg, het zijn de spierenzymen die de barometer zijn van mijn gezondheidstoestand. Dat die verhoogd zijn, wil zeggen dat ik té veel hooi op mijn vork heb genomen en dat mijn ziekte een opstootje doormaakt. Weliswaar een kleintje, maar toch niet te verwaarlozen.
Maar... mooie dagen komen altijd terug, zegt de filosofie van 23 jaar geleden... al zijn ze dan soms in een andere vorm gegoten en niet meer te herkennen. Toch blijf ik erbij, die éne week in oktober ben ik onbereikbaar en moet niemand van mij iets verwachten, het zullen mooie dagen zijn. Uit welke tijd ze terugkomen ? Kweenie, don't care... het worden MIJN mooie dagen.
Dus... nog 5 weken en dan... EINDELIJK vakantie... ?????
Vandaag mocht ik opnieuw aan den lijve ondervinden dat bovenstaande leuze slechts een natte droom is uit de jaren stillekens. Eerlijk gezegd ben ik op autostrades helemaal niet thuis. Ik haat ze als de pest, en rijd er alleen maar op als ik geen alternatief weet. Het stuk E17 tussen Sint-Niklaas en Kortrijk is onafwendbaar, als ik naar mijn ouders wil rijden. Maar dat is al genoeg voor het nodige spectakel. Je steekt nietsvermoedend een vrachtwagen voorbij wanneer die plots aanstalten maakt om een andere vrachtwagen, die naar zijn goesting te traag rijdt, voorbij te tuffen. Je hebt hier 2 mogelijkheden : - je wijkt in allerijl uit naar het derde rijvak, om daar je weg verder te zetten; - er komt al een andere wagen aan op het derde rijvak, dus je gooit alles dicht in de hoop dat ...
1/ je nog genoeg tijd en ruimte creëert om de vrachtwagen de plaats te geven zich op het middenvak te begeven en
2/ je geen bumperklevers aan je gat hebt hangen met de onvermijdelijke gevolgen van een kop-staart-botsing of eventueel een kettingbotsing
En dat is lang nog niet alles. Niet alleen de "koning van de weg" kan voor het nodige "entertainment" zorgen. Pas op, ik scheer niet alle truckers over dezelfde kam... ik ken via mijn werk heel veel chauffeurs, maar er zitten toch cowboys tussen hé !!
Nee, dan heb je ook nog de zig-zaggers, de snelheidsduivels, en de al voorheen vernoemde bumperklevers. Laten we die allemaal onder dezelfde categorie rangschikken : de "krankzinnige egoïsten", die waarschijnlijk ergens een hersenafwijking hebben waarbij ze zich de illusie vormen, dat zij alleen op de weg rijden, en zich onder die omstandigheden de hele baan toeëigenen. Een ander veel voorkomend symptoom is het zichzelf onsterfelijk wanen, en het denkbeeldige gedacht van "een goede chauffeur" te zijn.
Enkele uren geleden reed ik nog op een tweevaksbaan waar 90 de maximum snelheid is. Ik reed nét 90, dus zeker niet te traag, en toch.... jawel ik werd door IEDEREEN voorbijgestoken aan een onvoorstelbare snelheid. Was het geen weg met 2 rijvakken, die hadden allemaal aan mijn bumper gehangen om bij de eerste gelegenheid voorbij te razen als een dolgedraaide formule-1 piloot. Geduld is niet langer een deugd, het is een kwelling van de moderne maatschappij. Kijk, ik hou ook niet van een slakkengangetje, maar gewoon de verkeersregels volgen, en de snelheid respecteren, is dat ook al teveel gevraagd ??
Ik zal het eens héél cru stellen... soms hoop ik heimelijk zo'n wegpiraat achter de volgende bocht door zijn eigen domme schuld tegen een boom te zien aankleven. Ik weet dat dit heel hardvochtig klinkt, maar ik weet ook héél zeker, dat diezelfde wegpiraat mij vierkantig zou uitlachen, en dat hij mij nog eens extra zou uitdagen op de baan, moest hij van mijn autostrade-fobie afweten, ... dat is al even cru hoor !
Eén ding weet ik zeker, ik verfoei autostrades en alle chauffeurs die tot de groepen horen waar ik het over heb gehad, én als iemand aan mijn bumper kleeft, ga ik opzettelijk trager rijden. Ja, echt, dat doe ik lang maar blijkbaar doen niet genoeg rustige chauffeurs dit, de meeste dikkoppen hebben het niet eens door. Ik ga ooit eens een sticker ontwerpen waarop staat "hoe dichter je komt, hoe trager ik rijd"... een verwittigd man is er 2 waard !
De eerste vakantieweek is voorbijgevlogen. En er zijn in deze week enkele bergen verzet. Mijn ganse living is opnieuw geschilderd, en ziet eruit als het midden tussen een doe-het-zelf-zaak en een rommelmarkt. Naast de bouwpaketten, die mijn nieuwe meubelen bevatten, staan her en der van die grote "duurzame" supermarktzakken en ook nog wasmanden, gevuld met de inhoud van mijn inmiddels verpatste oude kasten. Eigenlijk raakte ik dat 20 jaar oude zootje aan de straatstenen niet meer kwijt. Hoewel de meubelen nog best goed waren, maar toch een beetje verouderd van stijl - 20 jaar geleden waren dat "moderne" meubelen... Maar mijn vader heeft zichzelf ervan overtuigd, dat hij de kasten nuttig kon gebruiken als opbergruimte voor zijn materiaal in de garage. Mijn moeder heeft met stilzwijgende tegenzin toegegeven, ik kon een zucht van verlichting slaken, want ik was ze kwijt !! Nu begint de volgende grote uitdaging : al die aparte bouwpaketten moeten nu in elkaar gevezen worden tot een dressoir, computerkast, barkast, TV-kast en salontafel ! Verschillende mensen hebben mij al hulp aangeboden, maar wie mij kent, weet dat ik dit eerst liever alleen probeer op te lossen... we zien wel. Ik weet in elk geval dat ik op enkele goede vrienden kan reken in geval van nood !
Kuch kuch kuch.... is daar iemand ?? De renovatiewerken gaan hier gewoon voort, en door de stofwolken heen is het soms moeilijk om nog mijn spullen te herkennen. Intussen is de badkamer volledig "af", alsook het washok, welke de naam "hok" eigenlijk te nietig is geworden. Noem het voortaan maar de "waskamer". Nu beginnen de voorbereidende werken om mijn stadstuintje, sommigen noemen het een "koer", te verfraaien. De nieuwe tegels werden maanden geleden al zorgvuldig uitgekozen en besteld. Nu is het een aanvoeren van rijnzand, cement, en wat er ook allemaal nodig is om zo'n tegelwerk tot een goed einde te brengen.
Onze pa kan niet wachten om met dit nieuwe klusje te beginnen. Om 6 u in de vroege ochtend staat hij hier al voor de deur. Ik moet nota bene pas om 8 u 30 uit de veren, de voordelen van de late shift... En denken dat hij dan al 135 km heeft gereden, als hij zijn camionette hier voor de deur neerpoot, om het zand, en alle toebehoren, te lossen. Mijn pa, de eeuwige vroege-ochtendmens. En ik.... de eeuwige avondmens. Als ik ga slapen, heeft mijn pa er misschien al 4 uren in dromenland op zitten. En als hij opstaat, is mijn eerste droomslaap net voorbij... Ja, het zorgt voor de nodige wrevel zo nu en dan, maar dat neem ik er dan maar bij, ik hoef tenminste geen vakman de kleren van mijn lijf te betalen.
De tegels zouden eigenlijk tegen het eind van de zomer mijn ganse koer, ahum tuintje, moeten sieren, want als de stofwolken opgeklaard zijn, kan ik eindelijk genieten van de nieuwe meubels, die ik al lang besteld heb, maar wegens properheidsoverwegingen nog niet wil in huis zetten.... ik vind het niet echt nodig dat ze nu al de ultieme stoftest doorstaan !
Had ik me hier een ellenlange tekst uitgetikt over mijn wel en wee van de laatste 10 maanden, bij toevoegen krijg ik een foutmelding, en raak ik wel alles kwijt zeker, omdat ik blijkbaar een foto had ingevoegd die in een verkeerd formaat stond.
Flaaaauw hoor, dat ik zelfs niet eens mijn tekst meer kan recuperen.
Nee, ik tik mijn hele tekst niet meer terug in, maar ik wou wel meegeven dat ik na zo'n lange tijd terug boven water ben, en hoe....
Na een vrij vlotte en succesvolle strijd tegen de dermatomyositis, werd ik vorige maand in "remissie" verklaard. Alles gaat dus goed. Ik werk nog steeds voor dezelfde firma, ben intussen de cortisone-kilo's terug kwijt, maar blijf op een onderhoudsdosis van 4 mg. Ook zal ik levenslang een wekelijkse inspuiting moeten krijgen met Ledertrexaat, dat mijn immuunsysteem onder controle houdt, en optreedt tegen ontstekingen. Om opkomend onheil de baas te blijven, wordt mijn bloed zeer regelmatig onderzocht, zodat we direct kunnen ingrijpen bij een eventuele opstoot.
En Billy ? Die heeft vorige week gezond en wel zijn 11de verjaardag mogen vieren.
Alles gaat dus goed, I am back !!
Nog 1 weekje werken, dan mag ik genieten van een zeer welverdiende vakantie....
Men zegt soms, beter een goede buur dan een verre vriend. Dit heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Terwijl al mijn zogenaamde vrienden afwezig gaven, heb ik spontane de hulp van mijn lieve buren goed kunnen gebruiken.
Normaal gezien moest ik vorige maandag onder het mes. Tegen 16 uur moest ik in het ziekenhuis zijn om een spierbiopsie te laten uitvoeren, in het kader van de onderzoeken naar mijn dermatomyositis. Het huidstaal testte al positief op de ziekte, maar de reumatologe vond een spierbiopsie toch nog nodig om de schade op te meten, die mijn spieren intussen hebben opgelopen, zodat een goede behandeling kan gestart worden.
Gezien de plaats van de ingreep - aan het bovenbeen - stelden mijn buren meteen voor om mij te brengen, ter plaatse te wachten, en mij dan terug naar huis te rijden. Dat was een bijzonder mooi gebaar, dat ik dankbaar accepteerde. Maar tegen 18 u 30 werd ik pas geroepen, ik werd naar de operatiezaal gevoerd, waar ik onder lokale verdoving zou geopereerd worden...
Niks was minder waar. Ik lag er volledig klaar te wachten, toen de chirurg mij persoonlijk zijn spijt kwam betuigen dat de ingreep moest uitgesteld worden, omdat het labo dicht was, en er niemand meer aanwezig was om het spierstaaltje in te vriezen, iets was vrijwel onmiddellijk moet gebeuren. Men had vergeten mij in te lichten dat er een spoedgeval was tussen gekomen, waardoor ik dus zo lang had moeten wachten. Anders zou ik wél naar huis gestuurd zijn geweest. Mijn arme buren hebben dus zo lang voor niks op mij zitten wachten, want ze stonden erop te blijven, toen ik hen zei van naar huis te gaan, dat ik wel zou bellen als ik klaar was...
Er werd voorgesteld van donderdagochtend terug te komen om 8 uur. Ik werd inderdaad donderdag heel stipt geopereerd en nu zit ik dus met de gebakken peren.... ik wist niet dat de ingreep zo pijnlijk zou nazinderen, hier werd ik niet voor verwittigd. En wederom kan ik niet op enige hulp van vrienden rekenen. Niemand neemt op als ik bel... Mijn buren hebben ervoor gezorgd dat ik een paar krukken heb, dat ik brood in huis heb, dat ik niks tekort kom... zonet nog belden ze om te vragen of ik echt niks meer nodig had... Morgen wordt ervoor gezorgd dat ik warm eten heb. Dit zal ik niet licht vergeten, zoveel goedheid, zo onbaatzuchtig.
Maandag kan het drukverband eraf, en zal ik ook voor het eerst mijn wonde te zien krijgen. Tegelijk zal eindelijk het gevecht tegen mijn ziekte beginnen, met de start van de behandeling. Ik kan niet wachten. Men vertelt mij dat cortizone een vergif is, dat er veel bijwerkingen zullen zijn, maar ik lees ook de achterkant van het plaatje, dat mensen zich direct beter voelen, de pijn verdwijnt, enz... Ik zal het voor mezelf moeten uitmaken, maar ik moet sowieso medicatie nemen.
Toch heb ik het gevoel dat alles goed komt. Ik mag dan wel 3 kg afgevallen zijn in de laatste paar weken, door het piekeren en de zorgen, ik geloof dat het licht aan het einde van de tunnel zichtbaar wordt. Laat ons hopen dat de stroom niet uitvalt...
Het verhaal van Billy die ziek was, heeft een staartje gekregen. Hij is plots opnieuw ziek geworden, maar dan nog een graad erger dan voorheen. Ik heb er de dierenarts bijgehaald, de diagnose zou luiden "maag-darminfectie". Nu heb ik altijd een kerngezond hondje gehad, en ik weet niet hoe ik een zieke hond moet aanpakken. Of hoe ik alles moet interpreteren. Meestal, als Billy eens overgeeft, blijft dat niet duren, en diarree heeft hij nog nooit ofte nooit gehad. Nu komt het ineens van beide kanten eruit, en het baart me grote zorgen dat hij bloed afgaat. Volgens de dierenarts komt dit omdat de darm danig geïnfecteerd is, maar het zou nu toch al moeten over zijn, dacht ik. Hij gaat ook niet bijzonder vaak, maar àls hij gaat, is het bloederig slijm. Hij krijgt anti biotica, en ik denk dat hij daarom ook suf is en een hele tijd slaapt. Nog meer dan gewoonlijk. Nu, het is toch beter dan rondjes draaien en duidelijk pijn hebben, hij heeft alleen krampjes als hij naar achter moet. Billy is een stoere jongen die niet snel flauw gaat doen, maar nu is de schrik mij toch om het hart geslagen. Ik wil mijn lieve schat nog niet kwijt !! Oh wat maak ik me daar zorgen over, tranen met tuiten heb ik al gehuild hiervoor !! Ik ben er zelfs mijn eetlust door kwijt, ik heb geen honger, en als ik toch iets eet smaakt het niet. Ik denk alleen maar aan Billy. Ik hoop dat hij beter wordt, en gauw, want samen met mijn eigen ziek-zijn, kan ik dit heel moeilijk aan hoor !
Nachtbraken was het letterlijk. Van 4 u tot na 6 u ben ik op geweest met een zieke Billy, die steeds maar braakneigingen had, en af en toe wat slijm overgaf. Hij had duidelijk pijn of krampen, was zeer onrustig en wilde niet in de slaapkamer blijven. Zo was mijn slaap ook direct over. Ik was natuurlijk doodongerust, en ben een tijdje met hem beneden gebleven. Een tijdje, ja het is toch een paar uren geweest... Toen is hij op de zetel gaan liggen, tegen een uur of 6 viel hij terug in slaap. Ik ben weer naar bed gegaan, hij had duidelijk geen zin om mee naar boven te gaan. Veel heb ik niet meer geslapen, een geluk bij een ongeluk dat ik niet moet werken. Nog even ingedut, maar de stilte van de nacht ging langzaam over in de ochtendlijke drukte op straat, en fatsoenlijk slapen was er niet meer bij.
Bij het opstaan begroette Billy mij even vrolijk als hij gewoonlijk is. Een vervuild maagje zal wel de oorzaak geweest zijn van onze nachtperikelen. Hij stond zelfs klaar aan zijn bakje voor het ontbijt en heeft met smaak gegeten, daarna zijn plasje gedaan, en heeft zich nu weer gelukzalig op zijn plaatsje in de zetel genesteld voor zijn ochtend-dutje. Ja, een hond van 10 jaar slaapt nu eenmaal vaker dan hij wakker is.
Ik ben blij dat zijn ziek zijn maar een storm in een glaasje water was, ik hou steeds mijn hart vast als mijn kleine schat even niet goed is, want op zijn leeftijd, denk ik dan, kan elk kwaaltje fataal zijn, kan elke dag de laatste zijn. En ik ben nog niet klaar voor zo'n afscheid
Intussen weet ik al heel wat meer over de ziekte die mijn lijf en leden teistert.
Dermatomyositis heet ze, een duiveltje in een doosje. Het is een auto-immuunziekte, dus een aandoening die de cellen van mijn eigen lichaam als vreemd aanziet, en deze aanvalt. Ze zet zich op het bindweefsel van de spieren en de huid, en richt daar schade aan. Vandaar de spierpijn en de huiduitslag.
En wat nu ?
Goede vraag.... momenteel weet ik enkel dat alle kwaadaardigheid is uitgesloten. Toch ook al een hele geruststelling, want deze ziekte uit zich soms bij het begin van bepaalde kankers. Bij mij dus niet, gelukkig maar. Verder weet ik ook al dat de aandoening met cortisone moet behandeld worden, maar dit kan niet gestart worden, zolang de precieze vorm en omvang gekend is. Dan pas kan de dosis bepaald worden. Tot op vandaag waren nog niet alle immunologie-resultaten binnen, dus moeten we nog even wachten.
Intussen mag ik niet werken. Een zware dobber voor een workaholic als ik, maar ook en vooral, omdat ik nog geen vast contract heb, en ik dus helemaal géén werkzekerheid heb, zelfs bij een goede gezondheid, laat staan als ik ziek word.... Ik weet niet of ik daar nog aan de slag ga kunnen na mijn ziekte.
Tuurlijk, ik heb maar één gezondheid, en daarna zijn er nog vele jobs. Zo zegt men mij te redeneren... Maar mijn zoektocht naar de perfecte job heeft lang geduurd, en nu ik hem gevonden heb, staat hij plots op het spel door deze opdoffer. Leuk is anders. Waar betaal ik straks de rekeningen mee ? Uitkering ? Ziekenfonds ? Hoe zit dat als je als interimmer werkt ? Als alleenstaande heb ik ook maar één inkomen... en dat moet toch van érgens komen !
Het is niet omdat ik nu een diagnose heb, dat de vraagtekens verdwenen zijn
Dit blog begint langzaam een klaagzang te worden over een ziekte die nog niet eens een naam heeft.
Nu gebleken is dat het spierenzyme Creatine Kinase in mijn bloed nog is toegenomen, en mijn huisarts mij in allerijl doorverwijst naar een specialist terzake, krijg ik het steeds benauwder. Ik ben bang voor wat er zou kunnen komen, een progressieve spierziekte, waarbij ik in een rolstoel beland, of dat dit ook mijn hart aantast, want dat is tenslotte ook een spier .
Ik voel me alvast niet zo goed, en een deel zal wel te maken hebben met die psychische stress, die ook door mijn lijf giert. Maar het staat als een paal boven water : er is "iets" mis. De minste inspanning maakt me doodmoe, mijn spieren in armen, benen, rug, schouders en nek doen pijn bij de kleinste beweging, ik kan niet meer pijnloos fietsen, en deze middag werd het me na een kwartier afstoffen duidelijk, dat mijn linkerarm snel kracht verliest en pijnlijk gaat trillen bij het veelvuldig optillen van de dingetjes op de kasten en de schouw.
Maandag heb ik een afspraak in het Imelda Ziekenhuis, niet meteen mijn eerste keuze qua bereikbaarheid hier in de buurt, maar die specialist die kon mij snel ontvangen, werkt van daaruit. Omdat ik me zorgen maak om mijn gezondheid, en het feit dat ik een niet alledaagse ziekte zou hebben, bereid ik me voor op de mogelijkheid van een ziekenhuisopname. En dan besef je plots dat je niet eens een deftige pyama hebt...
Daarstraks ben ik dan toch maar even naar de Carrefour gereden, in de meest immense drukte van een zaterdagnamiddag, met het plan in mijn achterhoofd van een koffertje klaar te maken, met alles wat ik zou nodig hebben voor een eventueel verblijf in het ziekenhuis....
Het autorijden is al pijnlijk voor mijn arm (stuur draaien) en mijn been (schakelen), dan moet je ook nog eens wachten aan de kassa, je spullen uit die kar heisen op de rolband, terug in de kar, dan nog eens in de koffer van je auto, dan nog eens file rijden om van die overvolle parking af te rijden.... Die dagdagelijkse dingen die niet meer vanzelfsprekend zijn, dat vind ik nu zo erg.
Toen werd het plots wat ijl in mijn hoofd, en het zweet brak me uit, de juffrouw aan de kassa kende de prijs niet van de toiletzak die ik wilde kopen. Haar collega was al aan het bellen met de betreffende dienst, kreeg geen antwoord, en ze wilde er een verantwoordelijke bijroepen, ik kon zo lang niet meer blijven rechtstaan, moordende rugpijn, en heb dan maar gepast voor de toiletzak. Ik heb ergens nog wel een exemplaar slingeren thuis...
Nog twee keer slapen en dan is mijn afspraak, ik wou dat het straks al was.
Het lijkt bergaf te gaan met mijn goede gezondheid.
Toen ik vorige week een bloed- en urinetest liet uitvoeren, omdat ik me de laatste tijd best oververmoeid voelde, en ook wel wat spierpijn had, en daarbij ook jeukende uitslag, verwachtte ik niet de resultaten die ik gisteren te horen kreeg.
Alle resultaten zijn "normaal", maar er is één probleem : het CK-gehalte in mijn bloed is verhoogd. Dit op zich lijkt nogal mysterieus, want een verhoging van enkel dit enzym, dat ook wel eens Creatine Kinase wordt genoemd, komt nooit voor. Het is te zeggen, mijn arts kreeg zo'n resultaat nog nooit in zijn praktijk. Wat voor een geheime aandoening ik dan wel mag hebben ? God mag het weten, maar feit is, dat dit enzym naar spierafwijkingen verwijst, dat ik veel spierpijn blijf hebben, en er dus op één of andere manier "iets" met mijn spieren is. Het blijft voorlopig een vraagteken.
Gisteren weer wat bloed afgenomen voor een tweede test. Als er neerwaartse evolutie zit in de aanwezigheid van het enzym, zal het ofwel iets tijdelijks zijn, ofwel iets met opstoten, maar wat het precies mag wezen, dat zal nog een aparte puzzel worden.
Wees gerust, internet staat bol van ziektes die hierop kunnen lijken. Sommige zeer erg en van chronische aard, sommige pijnlijk en slepend, maar van voorbijgaande aard, andere dan weer blijvers met af en toe wat méér last dan anders.... Maar ik laat het momenteel toch eerst even aan mijn arts over, die zélf nog één en ander wilde opzoeken.
Wat het ook wordt, ik zal er door moeten, en ik heb mezelf beloofd van er niet zomaar bij te gaan liggen, we zullen dit varkentje wassen, hoe dik het ook mag zijn.
En we vlogen er in ! Gisteren maandag mijn eerste werkdag, werd al meteen een knaller van 12 uren non stop. Van 11 tot 23 uur gewerkt. Rond halftwaalf thuis gekomen, groen van de honger, en dus nog een snelle hap. Gezond is anders !
Al is de grote drukte typisch voor een maandag, gisteren speelden verschillende factoren mee. Er gebeurde tijdens mijn vakantie alweer een wissel van orderpickers. Werken in een koelmagazijn met een constante temperatuur van 4 graden, en zoveel overuren moeten kloppen, blijkt een afstotende combinatie. Dus stonden er weer nieuwe mensen in het magazijn, en dat mag dan voor die mensen wel een goede zaak zijn, het werk gaat toch niet zo vlot vooruit in het begin. En wanneer ze na een tijdje goed ingewerkt zijn, vertrekt de helft alweer. Ook was het de eerste dag van de Ramadan. Er werken enkele moslims bij ons, en zo'n zwaar werk zonder te eten ... tja iedereen weet dat zoiets ook ergens moet wringen. Die mannen werken niet zo vlot als gewoonlijk... hoofdpijn, humeurig van de honger...
Vandaag is het dinsdag, de minst drukke dag van de week. Hopelijk kan ik op tijd naar huis, om ook nog wat van mijn avond te genieten.
In een wanhopige poging om zoveel mogelijk te doen tijdens deze korte vakantieperiode, ben ik mezelf een beetje voorbij gelopen. Het is een race tegen de tijd geworden, en de tijd heeft gewonnen. Maandag duik ik weer in mijn bunker zonder daglicht, en mijn nieuwe deur is nog niet eens geolied, ik ben niet bij de fietsenmaker geweest om eindelijk eens die lekke band te laten herstellen, de strijkmand is nog steeds overvol, en ik ben ook niet bij de KNO-arts geraakt om de evolutie van mijn gehoorverlies nogmaals te laten testen.
"Sta niet stil bij wat je niet gedaan hebt, maar wees blij met wat je wél voor mekaar kreeg", denk ik dan. Want ja, ik heb toch mijn tuintje kunnen bevrijden van de verbouwingsafval, en het toeval wou dat er een liefdadigheidsorganistie een inzameling van kledij deed, waarbij ik van heel veel oude, nog bruikbare kleerkastvulling afstand heb gedaan. Ik ben een administratieve ramp, en een grote schoonmaak diende zich aan in mijn papierwerk. Goed twee volle namiddagen ben ik in de weer geweest om papieren te verzamelen van lang vervlogen tijden tot nu, en alles te klasseren.
Verder heb ik van her naar der rondgehotst om mijn nieuwe badkameruitzet bijeen te sprokkelen. Handdoeken, een setje met een vuilnisbak, toiletrolhouder, WC-borstel, een kleerhanger, een handdoekenrekje, een spiegel,... alles moest perfect zijn, nu mijn nieuwe perfecte badkamer af is, maar perfectie vind je niet overal, en als je ze dan gevonden hebt wordt alles ook niet in dezelfde winkel verkocht.
Het weer tijdens mijn vakantie... nog zoiets om liever te vergeten. Enkel het eerste weekend was te genieten. En dit weekend, het laatste dus... alhoewel men voor morgen ook al niet veel goeds belooft. Eén dagje zonnig warm, en een onweer kondigt zich al aan. Om te huilen gewoon. Vandaag ben ik gaan fietsen langs de vaart, voor het eerst in twee weken, en daarna heb ik in mijn tuinstoel gelegen tot het laatste streepje zon achter de daken was verdwenen.
Inmiddels is het al bijna half vijf, en een poetsbeurt dient zich aan. Niet dat het lang proper gaat blijven want volgende week begint de tweede fase van de verbouwingswerken : er wordt een gat gekapt in de keuken, waar nu een raam zit, dat uitkijkt op de tuin. Daar wordt een nieuwe deur in geplaatst, en de bestaande achterdeur, die zich nu in het washok bevindt, wordt weggehaald en het gat gaat dicht. Tevens gaat het raam in het washok eruit, en wordt het vervangen door glastegels. Het washok zélf wordt bezet met houten muurplaten, en ook het plafond wordt vernieuwd. De vloertegels van de aanpalende vernieuwde badkamer worden doorgetrokken.
Wanneer dit alles klaar is, hopelijk tegen het begin van de winter, dan zal heel mijn benedenverdieping "af" zijn... Iets om naar uit te kijken !!
Het is weer alles kommer en kwel in mijn buik. Prikkelbare-darm-syndroom. Het kind moet nu eenmaal een naam hebben. Oh wee wat rommelt het weer in mijn darmen. Vooral de pijn is met momenten vervelend, al zijn de veelvuldige sprintjes naar het toilet ook niet te onderschatten.
Dit alles zal wel te maken hebben met mijn rijkelijk eetfestijn van gisteravond. Spruiten zijn dan misschien niet écht zomergroenten, ze behoren wél tot mijn favorieten. En laat spruiten en andere koolsoorten nu net in de top tien van boosdoeners staan, als je aan dit syndroom lijdt. Het zal niemand vreemd lijken, dat ook bonen die lijst aanvullen, maar verder moet ik opletten met granen zoals volle rijst, volkoren brood, enz...
Van alles wat voor sommigen als ultra-gezond wordt beschreven, heb ik één en ander van mijn lijstje moeten schrappen. Zo ook bepaalde fruitsoorten en rauwe groenten. Het is een beetje zelfondervinding, want het beeld van dit syndroom verloopt verschillend van persoon tot persoon. En zo héél af en toe lap ik de regels ook aan mijn laars, en draag daarna moedig de gevolgen... hoewel... soms ook met een béétje klaagzang
Moest ik gisteravond bijvoorbeeld dat smakelijke aperitiefje of twee laten staan hebben voor het eten, en dat ijs en die koekjes erna, zou het misschien ook allemaal minder erg geweest zijn. Suikers zijn ook behoorlijk slecht, al zijn het sluipende snoodaards. Ik kan een hele tijd elke dag een ijsje eten zonder méér last te hebben dan gewoonlijk, en dan plots uit het niets.... ja... zoals vandaag dus.
Een tijd geleden werd de diagnose gesteld, eigenlijk bij gebrek aan concrete bewijslast van andere aandoeningen. Er werden geen boosaardige ziektes gevonden, gelukkig. Alle symptomen wezen (en wijzen nog steeds) in de richting van PDS. Maar ik blijf alert en bij de minste verandering laat ik mij opnieuw onderzoeken.
Hopelijk hoef ik vandaag niet een hele dag met buikpijn op mijn luie krent achter de computer te zitten. De buienlijn lijkt over getrokken. Het is Maanrock hier in de Maneblussersstad, en dat wil zeggen dat ik de binnenstad onverwijld links laat liggen dit weekend ! Té druk, té luid... niks voor mij hoor. Maar langs de vaart kun je leuk fietsen, ik hoop dat ik nog wat van de frisse lucht kan genieten vandaag !
Ik vraag me af, of zo'n titel nu écht meer klikken gaat krijgen, dan een gewone doordeweekse titel... Maar hier gaat het niet om. Dit woord heb ik nét ontdekt, en als ik een nieuw woord ontdek, moet ik het gebruiken
Een kutkammer is een zeurpiet. Ik denk dat échte zeurpieten best wel gaan zeuren over het woord kutkammen, want geef toe, er bestaan nettere woordjes hiervoor
Maar dit terzijde, ik wou ook even gaan kutkammen, als het mag...
Ik laat mezelf de laatste tijd nogal eens de gordijnen injagen door personen met - bewust of onbewust - egoïstische trekjes. Iedereen mag wel eens aan zichzelf denken, maar er zijn van die mensen die de lijfspreuk "ik, mezelf en m'n ego" alle eer aandoen.
Ik, mezelf aan m'n ego gaan NOOIT uit de weg, als we met ons drieën gezellig over het voetpad flaneren, en er zo'n ambetanterik van uit de andere richting komt. Laat die toch gewoon op straat lopen, de zeikerd.
Ik, mezelf en m'n ego houden onze grote familieparaplu lekker met de scherpe punt naar achter, en zwaaien daarbij nog eens extra met onze arm, zodat die punt nét op ooghoogte van kinderen komt, en daarbij dus een potentieel gevaar vormt voor die kinderoogjes, telkens die naar achter gezwaaid wordt. Ach, het zijn toch mijn kinderen niet.
Ik, mezelf en m'n ego moeten zeer vroeg aan het werk, en - collegiaal als we zijn - halen we ook nog onze werkmakker op om 5 uur in de ochtend. Ter plaatse claxonneren we liever een paar keer, dan aan de deur te bellen (zie dat zijn kinderen wakker worden van de bel) en een sms'je sturen voor we vertrekken, zodat onze collega precies weet wanneer we gaan aankomen, dat zien we niet zitten, kost teveel. Maken we daarbij de buren wakker ? Goh, die mensen zullen toch vroeg moeten opstaan zeker ?
Ik, mezelf en m'n ego nemen dagelijks de trein. Dat geeft ons het recht om onze rugzak op de zitplaats naast ons neer te smakken. Tevens mogen we dan een zeer lang gezicht trekken en een bijhorende zucht slaken, als een medereiziger ons vriendelijk verzoekt de rugzak in de daartoe voorziene bagageruimte te plaatsen, omdat die mens ocharme ook wil neerzitten tijdens de treinreis... reis dan toch eerste klas, sukkel.
Ik, mezelf en m'n ego, wij gooien onze afval altijd op straat. We eten een zak snoepjes, een pakje koeken, chips, we drinken een colaatje, dus, we doen de economie draaien op volle toeren. Zakjes, papiertjes, blikjes, gooien maar, de stad heeft toch straatruimers, geef die mannen gerust wat méér werk.
Zo kan ik nog doorgaan hoor, en misschien doe ik dat later nog wel eens. Wie zichzelf herkent in één van die ego-trippers... ik, mezelf en m'n ego nodigen u uit, er wat aan te doen
Wat heb jij vorige maandag gegeten ?Geen idee . Vergeten !?Ik weet het ook al lang niet meer hoor.Te lang geleden, teveel eten dat de revue passeert
Daarom zou ik eens een tijdje willen opschrijven wat ik allemaal eet.Je stopt zoveel verschillende dingen in je mond op één dag, dat je niet eens beseft hoeveel calorieën je wel binnenspeelt.
Ik heb ze ook allemaal geprobeerd, de vele diëten, van Herbalife tot Weight Watchers, hoewel die laatste beweren dat hun methode geen dieet is, maar wél een levenswijze.Wel ja, een levenswijze die ik niet volhoud.Je mag inderdaad àlles eten, zolang je maar puntjes telt.Pfff, al dat rekenen is niks voor mij, ik droomde s nachts nog van cijfertjes optellen en werd in paniek wakker want ik had er teveel !!
Nu dacht ik, in plaats van achteloos alweer een koekje op te peuzelen, en een ijsje, en een koud biertje achterover te slaan moest ik dat nu eens allemaal opschrijven.Ik zou zeker nogal schrikken van de hoeveelheden eten en drinken waar ik dagelijks mijn arme ingewanden mee opzadel !
Ik zou ook de methode van Sonja Kimpen kunnen proberen, en mijn menu voor een hele week op een tafel tentoon stellen, maar dat zie ik zo niet zitten.En zooo erg is het nu ook weer niet.Als je zou zijn wat je eet, dan was ik intussen al veranderd in een smos met kaas en hesp, mijn bijna-dagelijkse lunch.Een beetje meer variatie zou misschien al voldoende zijn
Of het nu regent of waait, of de zon door de wolken schijnt, het is en blijft vakantie, en we maken er het beste van. Ik hoef niet zonodig een wit strand onder de palmbomen om een vakantiegevoel te krijgen. Geef mij maar mijn stadstuintje onder de Vlaamse hemel, mijn eigen bed elke avond, mijn hondje, en een babbel met de buren. Geluk hoef je niet ver te zoeken hoor.
Het eerste weekend van mijn langverwachte verlof mag dan nat eindigen, zo slecht was het niet. Gisteren zelfs zonnebrand opgedaan. Onder het motto "ik doe niks dit weekend" ben ik op mijn ligstoel in mijn tuintje gaan zitten luieren, met rondom mij de chaos van bouwmateriaal en -afval. Ik had mijn ogen dicht, dus ik zag het niet. En zo kwam het dat ik even indommelde, en wakker werd met een hoofd, zo rood als een rijpe tomaat. Gelukkig valt de schade nog mee.
Mijn huis trilt nog steeds op zijn grondvesten onder de verbouwingswerken maar dit weekend was het even rustig. Toch ben ik uiteindelijk een beetje gaan poetsen, al is het vandaag zondag. Ik vond mijn meubelen bijna niet meer onder de stoflaag, en morgen komt mijn moeder voor enkele dagen logeren. Ook voor haar is het nu vakantie, maar we gaan volgende week tussen het relaxen in, toch een paar ritjes naar het containerpark maken. Zo vind ik misschien mijn barbecue terug onder de planken en zakken steenafval, en wie weet wat er nog allemaal onder de rommel bedolven ligt.
Tijd zat momenteel, want ik hoef maar terug aan het werk op 1 september...
Wie kent er die mop nog niet, over de man die naar de winkel werd gestuurd voor lampen, maar met lege handen terugkwam, omdat er een bordje aan de deur hing met "hallo geen lampen" ?
Lampen worden tegenwoordig, zoals zo vele dingen, achteloos in een omvangrijke, harde plastic verpakking verkocht, dit in tijden waar men tegelijk zo bewust met het milieu wil omspringen. Zo'n verpakking is op z'n minst milieu-onvriendelijk te noemen, om nog niet te spreken over de moeilijkheden waarmee de gebruiker geconfronteerd wordt. Probeer maar eens op een normale manier zo'n plastic ding open te krijgen, zonder schaar of mes, snel, en zonder snijwonden op te lopen.
Het zijn niet alleen die paar lampen, die ik deze morgen nodig had, en waarvan de verpakking nu nét mijn duur betaalde stadsvuilniszak gescheurd heeft. Kijk maar eens rond. Een reinigingskit voor de computer, een simpele bic, ze komen heel vaak in de handel in een omhulsel van plastic om ù tegen te zeggen. Ja, zelfs een schaar of een mes, waarvoor je dan nog eens een extra schaar of mes nodig hebt om ze uit hun verfoeilijke verpakking te krijgen.
De eerste die mij kan vertellen hoe ik makkelijk, snel én veilig dergelijke verpakking open kan krijgen, verdient van mij een bloemetje ...
Eén zaterdag op de twee ben ik van dienst. Meestal heb ik dan de dinsdag van diezelfde week vrijaf. Vandaag moest ik weer paraat staan . Zaterdagwerk is niet zo leuk, maar het hoort nu eenmaal bij de job. Ik werk voor een voedingsmagazijn, dat verse fruitsappen, van een niet nader te noemen merk, beginnend met T en eindigend met A, uitvoert naar warenhuizen en verdeelcentra. Ook op zaterdag wordt er uitgeleverd, dus moet er steeds een kleine ploeg op post zijn.
Nu het hoogseizoen is, en er ook meer dranken verkocht worden, is het bijzonder druk, vooral in de week, maar ook op zaterdag. We trekken dagen van 12 werkuren en meer.... het zijn zware tijden. Er wordt dan wel in ploegen gewerkt, maar in deze periode hebben vooral de magazijniers en orderpickers een overschot aan overuren.
Morgen heb ik gelukkig een rustdag, maar maandag wordt het weer druk, en is het niet uitgesloten dat het reeds donker is wanneer ik naar huis kan. Maandag mag dan ook de drukste dag van de hele week heten.
Ik denk dat de meerderheid van de klanten, die in het warenhuis hun karretje vullen, niet beseffen wie en wat er achter al de producten zit, die ze kopen. Geen mens staat erbij stil, dat er een heel proces voorafgaat aan het in de rekken zetten van voedingswaren en dranken, buiten dan diegenen die zelf een schakel in dat proces vormen...
Noem het beroepsmisvorming, maar ik ga zélf heel kritisch en opmerkzaam alle rayons van een warenhuis af...
Vandaag wordt mijn trouwe jack russeltje Billy 10 jaar. Nu ik met mijn hondje op de proppen kom, zullen enkele bloggers mij misschien herkennen
Zoals de traditie het wil, krijgt Billy vandaag een lekker sappige biefstuk voorgeschoteld, die hij ongetwijfeld met zeer veel smaak gaat oppeuzelen. Jaarlijks krijgt hij ook een nieuw stukje speelgoed, en ja ook dit jaar nog ! Hij mag dan 10 jaar oud zijn, versleten is hij nog niet. De kleine deugniet die ik bijna 10 jaar geleden in huis haalde, schuilt nog altijd ergens achter zijn intussen bejaarde uiterlijk. Hij kan nog zeer speels uit de hoek komen, hij holt nog steeds even enthousiast achter zijn balletje aan, al duurt het nu minder lang dan vroeger. Als hij uitgespeeld is, gaat hij rusten. Vroeger kende dit energieke hondje geen rust... !!
Gelukkige verjaardag mijn kleine schat, mijn grote vriend !!
