In het westen is het oorzakelijke ,het scheidingsdenken sterk ontwikkeld geweest. We zijn ermee opgevoed.

Nu echter komt men terug van het dualistisch denken evengoed filosofisch als antropologisch. Men  komt terug van goed en kwaad;van het licht en donker,van zondig en heilig,van geniaal en dom,van man en vrouw,van kortom al die tegenstellingen.

Alsof in het goede geen kwaad zit en omgekeerd. Alsof in de man geen vrouw zit en in de vrouw geen man.

Aristoteles zegt”je moet het hoogste bereiken .Zolang je dat niet bereikt hebt moet je altijd van oorzaak naar gevolg,steeds verder” Dat klinkt naar volmaaktheid en ik bèn niet volmaakt en ik kan me daarin aanvaarden. het kan zelfs een weg zijn naar een transformatie in mezelf.

Herakleitos zegt iets anders nl.”niet zo bezig zijn met oorzaak en gevolg,zwart wit,duister en licht,maar openstaan voor het zo-zijn van de dingen,het leven zien zoals het is. Ik hoef niet volmaakt te zijn(wat een troost).Je ontdekt dat er meer in je zit dan wat de taal je toelaat er uit te halen.

Het gaat er om aanvaard te worden zoals je bent,met wat je geworden bent en met wat je aan het worden bent. Dit noemt men een ontmoeting. En wat is aanvaarden? Bv. Ik geef mezelf de permissie om een non-conformist te zijn en accepteer dit ook van anderen.

Het woordje “haereticos” betekent “hij die zelf kiest” de ketter die niet alles weggooit,maar alles op zijn eigen oorspronkelijke wijze probeert te verwerken om er in zijn leven iets probeert van te maken.

Zo kun je to vrijheid komen,niet dat je  niet vrij zou zijn om je zin te doen,maar de vrijheid hebt om te kiezen,zelfs het onvermijdelijke.

Soms zit de angst er in deze vrijheid niet te kunnen bereiken,verdragen,er niet te kunnen mee omgaan.

Vrijheid is keuzes maken en in hoeverre is die keuze vrij?

Sartre zegt :omdat mensen  kunnen en moeten kiezen en zich vrij voelen,zijn ze vrij.

Spinoza stelt als iemand zich vrij waant,het nog niet zo is. Men kan zich vrij voelen zonder het te zijn. We zijn het echter niet omdat  elke keuze is bepaald door ervaringen, opvoeding, genen, herinneringen

Wat heeft vrijheid  te maken met dualisme of liever  niet-dualisme, In het niet-dualisme besta je uit één stuk,ben je tegelijk goed en slecht. Je maakt één keuze , en maar éne en het is die keuze die uit één persoon komt en die persoon is één geheel met zichzelf,met het hoogste in zichzelf

Een citaat van Romain Gary om te eindigen

“niets is wit of zwart, het wit is vaak iets zwarts dat zich verbergt en het zwart is soms het wit dat zich heeft laten betrappen”

 Rosetta

25-11-2009 om 00:00 geschreven door RosetteDemuyter  

17-11-2009 om 00:00 geschreven door RosetteDemuyter  

17-11-2009 om 00:00 geschreven door RosetteDemuyter  

Verlangen

Heeft het “verlangen” wel dezelfde betekenis voor iedereen?

Verwart men niet “verlangen” met “behoefte”?

Een behoefte kun je invullen:eten als je honger hebt,een nieuwe auto kopen,een huis in Toscanie…Dit kun je ook verlangens(met een s)noemen.

De term “verlangen”dewelke ik bedoel gaat over iets veel fundamenteler.

Niets kan de mens zodanig bevredigen dat hij definitief bevrijd is van het verlangen naar iets nieuws.
Het is een onstilbare dorst,en onrust,een dynamiek,een grenzeloos verlangen naar de “ander” in eerste instantie.

Levina’s slagzin:”le désir de l’homme est le désir de l’autre”,zegt het.Je wilt verlangd worden door de andere terwijl je zèlf verlangt.

Het verlangen valt nochtans niet samen met het gevoel. Men denkt vlug aan het woord “liefde” als men van verlangen spreekt.

Het “verlangen” waar ik het over heb is onbewust en kan pas via omwegen ontdekt worden.

Eigenlijk is de mens een wezen dat gedreven wordt door een onblusbaar verlangen maar niet weet naar wàt het verlangt. Dit dwingt hem zich naar anderen te wenden, te ontmoeten en een voorlopige identiteit op te bouwen. Maar er ontwerpt zich een leven van en reeks schijnbare toevallige factoren die het verlangen zullen opvullen,surrogaten:auto,grotere auto,villa,eten….

De dynamiek van het echte “verlangen”houdt velerlei dingen in. Wat denkt  u dat een kunstenaar beweegt, die onblusbare drang altijd maar te creëren, te scheppen. Het tasten,het zoeken en nooit echt bevredigd zijn?

Wat zei Eric Oger  enkele maanden terug?Het ging toen wel over het geluk, maar hij zei dat het zoeken belangrijker is dan het vinden.

Sommigen verklaren het verlangen als een verlangen terug naar de moederschoot. Ik zou het niet weten,maar wie weet?

Ik zou het geen “passion inutile” noemen à la Sartre want er zit te veel drijfkracht in het verlangen.

Verlangen is een onstilbare honger van de geest, honger naar betekenis ,naar een waarheid,naar de kennis van het Ene Antwoord, het verlangen naar dat punt waarop de zin van het bestaan en het geluk elkaar “misschien” de hand reiken, samen hetzelfde betekenen.

Indien u denkt niet te verlangen (in de betekenis waarover ik hier heb)wens ik u toe te verlangen naar dat “verlangen”.

Een heel oude dichter (nu overleden) schreef eens:”What makes the engine go..desire,desire,desire..The longing for the dance”

Het zoeken en uitstellen van ervaringen, het niet willen,kunnen grijpen. Verlangen en weer niet.Verlangen naar “iets”moet blijven , het doel mag niet bereikt worden.

Een beetje mist? Dikke mist? maar mist moet er zijn.!
!
Rosetta

17-11-2009 om 00:00 geschreven door RosetteDemuyter  

16-11-2009 om 00:00 geschreven door RosetteDemuyter  

15-11-2009 om 00:00 geschreven door RosetteDemuyter