Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
03-10-2011
439. Als ik zou kunnen huilen...
Als ik nu zou kunnen huilen dan huilde ik wellicht tot ik uitgedroogd was. Wat is nu het ergste? Dat ik op die onheuse manier werd 'doorgesast', 'geloosd', 'gedumpt' of wat ik vandaag nog méér las over een 'goede' behandeling van iemand met borderline-persoonlijkheidsstoornis? Ik ben er niet goed van... Ik zal blijven zeggen dat ik zeker baat had bij de periode dat de therapie bestond uit 'slechts' praten, 'ventileren'toen er drama's in mijn leven plaatsvonden.... maar erna? Het werd nog erger toen ik voelde hoe ook de aandacht verslapte tot het wel leek of die er helemaal niet meer was... . Soms vraag ik me af of de psychiater in conflict kwam met zichzelf en toch is blijven doorgaan op een wijze die mij meer kwaad berokkende dan goed. Het voelde niet meer als een begeleiding... en zoals ik reeds schreef door het gebrek aan aandacht ook niet meer als ventileren.
De oorzaak van een mogelijk conflict binnen hemzelf hoef ik niet te weten. Er is iets onherstelbaar stuk en het kan me in die zin weinig schelen waardoor is gegaan zoals het ze-ker niet had mogen gaan.
Ik probeer me zelf te herinneren wanneer het precies begon... Het enige dat me nog zeer duidelijk voor de geest staat was het conflict rond de vertrouwelijkheid van informatie toen bleek dat hij iets wat ik hem in vertrouwen vertelde (zoals alles wat je in zo'n sessie zegt toch?) naar mijn dochter ging die ook bij hem in therapie was. Nochtans had hijzelf duidelijk laten weten dat dat nooit zou gebeuren...:shock: Ik herinner me nog hoe erg ik schrok van zijn vreemde reactie op mijn nochtans rustig gestelde vraag waarom dat was gebeurd. Het was een eerste knap in het touw van vertrouwen.
Heeft deze hele zooi hier misschien mee te maken? Daar kom ik toch nooit achter, zeker niet als ik me herinner op welke manier er toen en na vorige week dinsdag van hem uit naar mij gecommuniceerd werd. :shock: Zoiets vergeet je niet, ook al probeer je dat...
De steek die hij liet vallen binnen de vertrouwelijkheid destijds heb ik erna vergoelijkt. Ieder mens laat wel eens steken vallen. Ik ook. Ik ben echter vooral heel erg benauwd geworden wanneer mensen die steken die ze lieten vallen, niet eerlijk kunnen toegeven maar ze proberen toe te schrijven aan jouw 'stoornis'... ik hoor het hem nog zeggen dat ik nu werkelijk té wantrouwig was... :shock: Zulke zaken maken me niet onterecht zeer angstig. Het wordt nog erger als je op die persoon moet kunnen vertrouwen voor de therapie die je er volgt.
Goed... ik probeer dit alles en deze man achter me te laten. Het is een meer dan zwaar trauma voor me, waarin, zoals ik al eerder schreef, alle trauma's van mijn leven in samenkomen. Precies om de manier wààrop hij 'mis'handelde. Het vervult me nog steeds met afgrijzen telkens het tot me doordringt, lijkt het wel of duizend messen tegelijk in me hakken.
Ik wil niet nadenken over hoeveel tijd er 'opnieuw' zal moeten overgaan eer de scherpste pijn ervan mildert, hoe ik het moet plaatsen, verwerken... eruit moet komen... Hiervoor alleen al, voor de meest gruwelijke en vernietigende pijn die dit doet, zou ik nooit meer welk mens dan ook mijn vertrouwen willen geven...De afstraffing, de afwijzing, de verwerping... want wat hij deed, was niet anders dan dat. Zonder voorgaande zo geloosd worden... al meende hij nog te mogen zeggen zich helemaal van zijn taak gekweten te hebben door een collega die ze zogezegd al gecontacteerd hebben, enz... enz... ik hoef dit niet eindeloos te herhalen, hoe mijn behandelend psychiater me zonder ook maar één woord van waar hij mee bezig was, per mail meldde dat ik vooreerst geen therapie meer bij hem kon volgen, eerst een raadpleging of meerdere bij zijn collega... en dan zou hij wel zien... of ik eventueel terug bij hem kon, al dan niet gecombineerd met die andere collega. (nu herhaal ik het toch weer:roll: misschien omdat het nog steeds te ontzettend is om het te kunnen bevatten) ... :cry:
Zijn behandeling (mis-handeling) komt over of ik een zwaar crimineel feit beging, alsof ik ocharme hem naar het leven stond... en dit alles zonder dat hij ook maar met één woord gerept heeft over wat dan ook en een mogelijk denken ààn een andere therapie, een andere arts???? Blijft ook de vraag wàt mijn criminele feiten waren die ik mogelijk beging :shock: ? Was het omdat ik niet akkoord meer kon gaan met het slechts 'ventileren'? Of dat ik het er bijzonder moelijk mee begon te krijgen dat de alertheid weg was? Daardoor steeds dieper wegzinken en toch blijven krabbelen en wegen zoeken om het duidelijk te maken, is dàt fout? Boeken lezen, vragen naar zelfhulpgroepen en ja, zelf naar therapiegroepen als aanvulling voor deze therapie... Dat kan je moeilijk een crimineel feit noemen hé. Of dat ik liet horen hoe ik de therapie ervaarde, alsof ik loze woorden de ruimte instuurde... en maar op die stoel zat ouder en grijzer te worden. Omdat ik me steeds ongemakkelijker voelde bij deze wijze van therapie (?) (die ik nu ik weet wat ik weet bezwaarlijk nog zo kan noemen... in de zin van bps en een 'goede' behandeling) En ja de halvering van de sessies bevestigde dat gevoel nog meer dat hij ervan uitging dat het er allemaal niet meer zo toe deed????
Nam hij het me kwalijk dat ik niet opgaf om dat met even zoveel woorden proberen duidelijk te maken? Ik zat in de knoei met een goéde manier om het hem te vragen, te zeggen, dat ik hoe langer hoe meer verlangde naar een sterkere therapie, of naar een andere behandelende arts die me die wel kon geven als hij het niet kon, loos blijven ventileren, oeverloos en eindeloos blijven leuteren terwijl je nog voelde ook dat er niet meer werkelijk geluisterd werd. Niet verwonderlijk dat de gedachte dat het leek of hij me opgegeven had, het er niet beter op maakte en alsof hij me door de medicatie kon kneden tot wat hij wilde dat ik deed, als een zombie blijven leuteren???
Zelfs las ik rond tussen december 2010 en februari 2011 het boek 'Praten alleen is niet genoeg. Hoe psychotherapie echt werkt' (van Willard G.) ... Wààrom denk je dat ik precies zo'n boek las???? Ook dat heb ik verteld aan mijn psychiater toen tussen december en februari ergens dit jaar, toen ik dat boek las. Ik legde hem uit dat ik wou begrijpen wat ik moest doen en wat therapie was of kon zijn. Het waren woorden in de wind zoals alle woorden dit jaar.
En nu lost hij dit alles op deze 'slinkse manier' ????? Hoeveel kansen liet hij liggen om ofwel mij te spreken over dat ik misschien meer baat zou hebben bij een arts die meer over bps wist dan hij? Heeft hij ooit ingepikt op wat ik zei? Waarom zei hij bvb niet dat hij meende op te merken dat ik ergens naar op zoek was, dat iets me dwars zat en of ik daar iets meer over kon zeggen.... Als ik er zelf over begon, reageerde hij niet. Nu ja, ik dacht dat je zoiets van een deskundige, alerte psychotherapeut, psychiater mocht verwachten, daarom bleef ik langer plakken aan iets dat hoe langer hoe slechter voor me was.. want ik bleef denken dat hij vast zou weten wat hij deed. Niet dus.
In het licht van wat ik deze dagen al las, was ik dus toe aan een stap vooruit 'sterkere therapie' en heeft hij ongewild (?) die stap verhinderd en blijven blokkeren...! Ik wilde vooruit... hij niet... hij wilde dat ik me neerlegde bij dit soort therapie...
Diepe zucht... en met wat ik nu allemaal aan informatie heb gevonden de afgelopen twee uur en een half, voel ik me niet opgelucht maar nog ellendiger, precies omdat ik erdoor weet dàt ik onheus behandeld werd en dat dit niet alleen een hinderpaal vormde tijdens het afgelopen jaar maar door zijn afhandeling ook naar verdere behandeling elders.
De arts die ik al tijdens de grote vakantie had doorgelicht (ja ik ben voorzichtig... en verzamel steeds veel informatie)... die kan ik voor mijn gevoel nu niet meer raadplegen. Mijn psychiater verhinderde door zijn nare afhandeling de keuze van die arts, precies om de sfeer waarin hij dit alles achter me om 'geregeld had'... buiten mijn weten om... boven mijn hoofd en met bovendien nog de geweldige belofte dat beide artsen zouden overleggen wat de toekomstige behandeling daar betrof... en hoe de afgelopen therapie was geweest...:shock::shock::shock: (vooral dat laatste zou ik best eens willen horen. :evil:
Begrijpt iemand waarom ik dààr niet écht op zat te wachten? Een psychiater die me zo behandeld, die me op die manier denkt te versassen nog vertrouwen dat zijn 'overleg' met zijn collega 'eerlijk' en 'betrouwbaar' zou zijn???? Hij raakte aan het vertrouwen, en heel erg.
Het besef dat de pijn en de ellende waarin ik me nu dag en nacht bevind en waar ik me bijna ieder moment van de dag tegen moet beschermen, had kunnen vermeden worden... Het is meer dan slikken...
Ik dacht zelfs voor het eerst sinds meer dan twintig jaar terug aan bellen met tele onthaal... maar omdat ik destijds enkele keren iemand aan de lijn kreeg die me veroordeelde:shock:, is dat al een trauma op zich. Verder voert dit alles me zo erg naar de tijd van de hel bij de tweede psycholoog, niet omdat nu hetzelfde gebeurt als toen, al komt wat mijn psychiater nu deed eveneens neer op zwaar geschonden vertrouwen, gevolgd door een de mond willen snoeren, terwijl de reactie die ik had een normale reactie was in deze hele context op deze vreselijke verwerping. Door de kille afwijzing tijdens het telefoontje waarin ik vroeg naar het waarom, de manier hoe hij me benaderde tijdens dat telefoontje, alles kwam terug... van die ander... in zijn meest gruwelijke vorm en waarom? Omdat mijn huidige psychiater op net dezelfde manier de consequenties dus mijn radeloosheid door zijn ultra-nare behandeling wilde afdoen als een simpele reactie van een ziekelijke geest die dan maar op crisisopvang beroep moest doen..???
In die zin vind ik, dat ik, gezien wat ik voel inderdaad sterker mag genoemd worden dan hij die zich op een eerder laffe manier van 'iets' (hij maakte me tot een ding) afmaakte en niet eens dapper genoeg (of wijs genoeg) was de consequenties daarvan onder ogen te zien...
Het vreemde is dat ik hem niet eens meer kan kwalijk nemen dat hij mij geen 'goede behandeling' meer gaf afgelopen jaar... ik heb klaarblijkelijk ten onrechte gedacht dat hij meer op de hoogte was van de stoornis en hoe deze te behandelen. Ik vrees dat ik me daar behoorlijk in heb vergist na wat ik las in dat ene boek (in de zijlijn vermeld) en in nog een ander vandaag. Dàt neem ik hem niet kwalijk... want het is onwetendheid, uit onwetendheid... Ik neem hem wel kwalijk hoe hij dit oploste en waarom hij niet eerder met een collega praatte om raad te vragen wat de behandeling betrof als hij me niet uit handen wou geven toen al of mij niet eerder voorstelde een andere arts te raadplegen die meer op de hoogte was van de materie. Ik neem hem eveneens kwalijk dat hij nu wel met die collega was gaan overleggen (als het waar is want waarom scheen die eerst net als ik te denken dat ik hem alleen kon raadplegen in afwezigheid van mijn psychiater en dan nog als 'er iets was'???) Het kwam ook niet overeen met wat ik las in de mail die hij me stuurde...! Daar werd ik voor een ultimatum gezet. Zou zijn collega dàt weten?
Zeer akelig allemaal, waar ik zowat dagelijks braakneigingen van heb sinds ik dit alles door de strot kreeg.
Nu moet ik proberen met aan de hand van wat ik las, te weten ben gekomen, te verwerken, te vergeven, toe te schrijven aan onwetendheid en onbedachtzaamheid. Hij is ook maar een mens, mensen maken nu eenmaal fouten, zowel hij als ik en zoveel anderen. Jammer nu met bijzonder zware consequenties. Ik moet het zien als het zoveelste zware misverstand, het zoveelste fatale dat uit de complexiteit van mensen en hun psyche, hun leven kan voortvloeien. Ik moet opnieuw beseffen dat ik meer op mijn eigen intuïtie moet vertrouwen, dan had dit alles niet zo ver hoeven komen, dan had ik hem veel vlugger laten weten dat ik een sterkere therapie behoefde, en als hij me daarin negeerde, ook een andere arts raadplegen zonder de bezordheid hem daarmee te kwetsen (zijn ego :-( bleek dat niet te verdrage)... Ik had moeten vragen of hij me kon doorverwijzen want dat deze therapie voor mij niet meer voldeed. Ik moet leren niet uit angst mensen te kwetsen mezelf tekort te doen, want daar is dit alles op neergekomen en dan is kwetsen... nog maar een klein woord.
