Moe, van alle indrukken... maar lichter... iedere keer dat ik mijn verhaal kan vertellen, wordt de open enorme wonde door de onheuse behandeling iets geheeld. Vooral omdat ik ook erg veel begrip ervaar van alle kanten...
Weinig mensen hebben er begrip voor op welke manier de man die negen jaar mijn psychiater was me behandelde, welke immense slag hij me toebracht. Zelfs mijn huisarts sprak zijn ontzetting uit dat die man dit ook nog per mail dacht af te handelen. Wat een verdomde lafbek eigenlijk.
De mensen waartegen ik mijn verhaal kon vertellen, ik voelde me gehoord, ernstig genomen en geloofd... een goed tegenwicht voor dat wat erger was dan de drie laatste trauma samen. Ik geloof niet dat hij die zo lichtzinnig handelde dit beseft. Moet ik daaruit opmaken dat hij nog meer dan alleen het laatste jaar niet luisterde? Of wat was er aan de hand?  

Voor andere mensen is zulke handeling die eerder lijkt op 'afgestraft' worden en 'afgewezen' al afschuwelijk... voor mij was het moordend.

Slechts aan enkele mensen heb ik verteld hoe ik er de afgelopen tien dagen aan toe ben geweest en hoe ik die doorkwam... nadat hij me dumpte.

Dit wil ik nooit meer meemaken... en ik geloof niet dat ik ooit nog iemand zoveel vertrouwen zal geven als hulpverlener dan degene die mijn benen dinsdag 27 september onderuit sloeg op een laffe wijze, per mail... 

Ik was niet té wantrouwig... maar alweer té goedgelovig... dacht dat ik tenminste door de man die negen jaar mijn psychiater was en die ik verdomme na traumatische gebeurtenissen in mijn leven wel mijn vertrouwen opnieuw schonk (al duurde dat dan zowat drie jaar) fair behandeld zou worden. Ik heb me heel erg vergist... bijna noodlottig...
Dat het niet noodlottig werd... het was geen kracht meer... maar een bovenmenselijke inspanning. Ik wil er niet meer aan denken... maar dàt vergeef ik hem NOOIT NEVER NADA... Dàt mag hij in zijn oren knopen of in zijn ogen als hij dit ooit komt te lezen.

Die man bestaat niet meer voor mij... geheel en al niet meer.
Ik heb me vechtend uit de dood geworsteld... en zelfs toen liet hij me niet met rust zoals ik met aandrang had gevraagd... Ik vroeg me dan ook af of hij mijn verzoek om me met rust te laten niet net zo moest respecteren als ik het zijne? (terwijl hij er verdomme de oorzaak van was dat ik helemaal onderuit ben gegaan...!) Hij hoefde blijkbaar mijn wens niet te respecteren. Vond hij een cliënte daarin ook minder waard? Hij gebruikte zijn macht om me nog meer kwaad te berokkenen. Was die ene mail dan nog niet genoeg?

Hopelijk zal de wonde die hij maakte en nadien door die mail van hem nog eens met brandend zuur overgoot niet meer die schreeuwende pijn geven en met iedere dag meer helen... maar vergeten zal ik het nooit.

Ik voel wel hoe moe ik dit leven ben, nogmaals zo'n crash veroorzaakt door een on-professionele en on-therapeutische handeling van mijn behandelend psychiater...  Murwer dan ooit... toch zal ik onrecht blijven aanklagen... zolang ik leef. Mischien besloot ik net dààrom te blijven leven toen het héél kritiek werd en ik 's nachts wilde opstaan om in de rivier te springen zodat niemand het zou ontdekken.

Er zullen altijd mensen bestaan die degene die kwetsbaar zijn en daardoor gemakkelijker de mond gesnoerd kunnen worden, blijven dominiren, demoniseren, (seksueel) en via macht zullen misbruiken en hun eigen falen zullen afschuiven naar die zich niet of minder kunnen verweren tegen 'machtigen' (zoals psychiaters en aanverwanten die hun beroep en de ethiek erin aan hun laars lappen) ook en vaak ten koste van hun patiënten, cliënten.... dat is ook een taboe dat moet doorbroken worden. DRINGEND als ze levens willen sparen en redden.

Wel ik blijf me verzetten tot ik het bijltje erbij neerleg. Ik kreeg mijn woorden niet voor niets, deze eigenschap of gave of talent wat mensen het noemen, ... en dus zal ik ook de spreekbuis blijven voor die het niet kunnen schrijven.
Het was een strijd. Het was hij of ik... en omdat ik in de minderheid ben... vocht ik verder... met mijn woorden als zwaarden... om de lafheid in mootjes te hakken... dat 'psychisch zieken' 'sowieso' in het ongelijk zijn? Dàt had je gedroomd... dan heb je je ook hierin in mij vergist.

Ik vecht om het geloof in mezelf te herwinnen dat je in een degelijke therapie niet deze klappen behoorde te krijgen die ik kreeg... Wat dacht hij dat ik een cirkushondje was dat hij naar believen kon sturen en als hij het niet meer gedresseerd kreeg, dumpen de handel? (nadat hij geprobeerd heeft het met een hele handel pillen te drogeren???)

Ik was altijd van mening dat psychiaters, psychologen en zo voort er waren om mensen te begeleiden in hun herstelproces... maar toch niet om ze nog méér trauma's te bezorgen? Wel sommige hebben zich blijkbaar  in deze laatste branche gespecialiseerd... jammer genoeg.
Sommige deden het jaren goed... maar één keer een vlek op hun blazoen en ze kunnen je psychologisch tot pulp herleiden. 
Ook dat komt niet aan het licht... want net omdat je psychisch ziek bent, kunnen ze dat feit misbruiken... en je afschilderen als degene die een 'crisis' kreeg. Zomaar????? :shock::shock::shock::shock::shock:

Ik geloof niet dat ik hem hetzelfde zou mogen lappen... ik zou weer net als in december 2010 geen wind maar een orkaan over me gekregen hebben, een tornado die me psychisch met de grond gelijk maakte... zodat er ook geen getuigen meer waren en bewijzen nog minder. Maar ik schreef toen al... en ben dat blijven doen... zo kan ik de hele ziekelijke toestand van bladzijde tot bladzijde volgen... Hij maakte toen een overduidelijke fout... en wat voor één... hij beschaamde het vertrouwen en de anonimiteit in een therapie door aan mijn dochter bij hem ook in therapie te vertellen wat ik in mijn sessie aan hem 'toevertrouwde'!!!!