Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
21-10-2011
508. Dit is een goede morgen...!
Het is werkelijk waar... vandaag beleefde ik een zalige morgen, slechts even donkere, zware gedachten, daarna een rust in me, geen gevoel van verscheurdheid meer... en dit zomaar... :wink: Ik bedoel zonder helend gesprek, zonder helpende hand... Misschien heeft iets anders geholpen, gevoelens los te wrikken bijvoorbeeld, de pijn naar buiten te gooien... zoals iemand schreef in een reactie 'zet die andere bij het groot huisvuil'... Heb ik gedaan al had ik even twijfels of ik die niet bij het klein of groot gevaarlijk afval moest stoppen (gnah gnah)
Ik zie het weer wat zitten en daar ben ik zelf zielsblij om... Ik hoop van harte dat de dagen en weken als een nachtmerrie, het is bijna een maand, nu voorbij zijn. Natuurlijk weet ik dat het de kop nog kan opsteken, dik acht jaar therapie wis je zomaar niet weg... de herinnering eraan want het voelt door de wijze hoe de psychiater het liét aflopen niet langer als een therapie... Hoe zou het kunnen na de bom die hij er zelf op gooide.
Hoe de psychiater die me bijna negen jaar behandelde (met lucht:shock:) er de schaar in zette, is ook niet bepaalde bevorderlijk voor verder vertrouwen naar andere hulpverlening toe. Vreemd genoeg heb ik vorige week wel meteen vertrouwen gevoeld...!!! Ik voel dat deze arts weet wat hij doet... en omdat ik veel voel, weet ik ook dat ik daarop mag vertrouwen... Natuurlijk blijf ik voorzichtig... toch is dit een goed begin. Ik vond mijn vorige psychiater zo vaak een stuntel, hij stelde ook zulke domme vragen... Ik herinner me hoe vaak ik bevreemd opkeek. Ik herinner me ook dat ik het vergoelijkte... omdat ik me voorhield dat niet iedereen goed kan aanvoelen en fijngevoeligheid en een degelijk empathisch vermogen tot zijn of haar beschikking heeft. Toch heeft het me vaak gestoord en ook alleen gezet want ja... voor domme reacties hoef je echt niet in therapie te gaan, wel? Het ergste was wel dat je nog dubbel zo hard moest proberen duidelijk te maken wat is opdat die het ernstig zou kunnen nemen. (vaak kan je dat niet eens als het van binnen chaos is of zo pijnlijk veel dat je er niets weet uit te vissen) Ik herinner me hoe ik zelden dat gevoel had bij hem, dat hij me ernstig nam. Vreemd genoeg wel als hij zijn verslagen voorlas... en dat merkte ik ook omdat er dan tranen kwamen en dat wat geblokkeerd zat, vrij kwam. De verslagen bleven echter achterwege omdat er niet meer zo vaak controles plaatsvonden. Hoe hij verder reageerde, gaf me zelden een gevoel dat hij wist waarover ik het had. Ook de telefoons die hij tijdens mijn vaak al korte sessie binnenkreeg, dan hoor je hm zeggen tegen de opbelleer 'ik ben wel bezig, maar zeg maar' :shock::shock::shock:... en zo werd ik soms drie keer in een sessie onderbroken, verloor ik telkens mijn draad, geraakte ik innerlijk overstuur... (in dat licht is het wel erg sarcastisch dat hij nadat hij me loosde en ik twee dagen daarna telefoneerde om te vragen wààrom hij me loosde en dan nog wel per mail...mijn oproep beantwoordde met de woorden op verwijtende toon geuit :"Er zitten wel mensen bij me hé...!". Hij negeerde mijn vraag of hij dan wilde terugbellen als ze weg waren of ikzelf... hij zei wél... dat ik toch OOK niet graag had dat er getelefoneerd werd tijdens de sessies... Vàn een klap in je gelaat gesproken!!!!!) Soms zei hij bij telefoons of ze wilden terugbellen na dat of dat uur... (dat had hij die bewuste donderdag toen ik hem telefoneerde ook kunnen zeggen hé... maar hij wou me niet te woord staan... wààrom niet???? Omdat hij best wist dat hij hier een kanjer van een kemel had geschoten? Iets dat zelf 'levensbedreigend' kan genoemd worden... want dàt doé je gewoon niet met je patiënten of cliënten... ze lozen per mail zonder ook maar één woord vooraf... gewoon als een blikseminslag wanneer er geen onweer te bekennen is, niet eens een donkere wolk)
Andere keren stopte hij voor de drie kwartier voorbij waren of moest hij nog papier halen, of zijn verslag maken samen met mij... (heb nooit begrepen waarom dat onder die al luttele drie kwartier moest gebeuren maar ja, wat weet ik ervan hé?) Het gaf me vaak het gevoel dat hij maar wat aanmodderde en alles waarmee hij zich bezig kon houden goed was om de tijd door te komen..., hoe hij dat deed, scheen er niet werkelijk toe te doen àls hij maar aan zijn tijd kwam. Ik heb, zelden het gevoel gehad dat hij zich samen met mij voor de therapie zette. Zich uitsloven moest hij niet maar een minimum aan aandacht zou me wel gerustgesteld hebben.
Ik herinner me hoe ellendig ik me voelde, toen bleek dat hij niet eens analyseerde maar slechts opschreef om 'erbij' te blijven... om alert te blijven. Nu... veel heeft dat blijkbaar niet meer geholpen de laatste acht maanden... Ik herinner me zelfs dat hij een keer in slaap viel... en andere keren dat hij er met zijn gedachten niet bij was. Een keer tikte hij berichtjes in onder het tafelblad op zijn mobiele telefoon... het kwetste me enorm... mijn sessie was al bezig... Dan had ik liever dat hij het openlijk deed en me zei 'een ogenblikje, ik moet dit even beantwoorden'. En dat heb ik hem ook de keer erna voorzichtig gevraagd. Misschien dat hem dit allemaal niet meer ging? Dat ook hij verwachtte dat ik braaf slikte en uiteindelijk stikte? Was ik een confrontatie met wat mogelijk 'psychologisch gesol en gepruts mocht genoemd worden'? (ik ben zo erg aan mezelf gaan twijfelen vooral dit laatste jaar en heb hem ook herhaaldelijk gevraagd wat er van me verwacht werd, of ik nog iets meer moest doen, en wat dan... Zoals degene die alle blogjes lazen, ook gelezen hebben, kreeg ik steeds opnieuw dat ene antwoord... dat ik alleen maar kon ventileren... en hij luisteren...) Toen begon ik boeken te lezen over wat psychotherapie was, wat het inhield... Begon ik toen bedreigend te worden? Kwam zijn gemakzuchtige comfortabele houding toen in gevaar? Ik weet het niet mensen... en het begint me ook koud te laten... dààrom staat hij vanaf vandaag ook bij het groot al dan niet gevaarlijk huisvuil. Dat hoofdstuk is afgesloten en ik wil die man met dat o zo hartelijke lachende gelaat nooit meer zien tenzij ik opnieuw misselijk wil worden... en geloof me dàt wil ik niét.
Misschien dat het beter lukt zo in feite respectloos met een cliënt om te gaan als ze erbij zitten als een zombi, onder de pillen? Nu, jaren geleden was ik er ook zo aan toe... maar niet bij deze psychiater... ik liet me niet verleiden tot steeds meer pillen... Ik ben geen homp klei en kan me dus ook niet laten kneden naar een model van hun keuze. Ze hoeven me niet te veranderen in een ding dat meekan in de maatschappij en dat beantwoordt aan dié normen... want dan gaat de pijn bij mij verergeren omdat ik dan héél sterk ga voelen dat ik niet mag bestaan zoals ik ben... en dan bedoel ik niet dat ik me op alle fronten maar mag laten gaan want dàt deed ik ervoor ook nooit! Slechts bij mijn goede vrienden kwam de verscheurdheid er soms erg uit... vol wantrouwen en ziek van ellende... Het is om hen, om hen te ontzien onder andere dàt ik in therapie ging in tweeduizend en drie bij de psychiater die me na bijna negen jaar wat 'therapie' genoemd werd 'hoosde, loosde, dumpte'.
héhé... wat heb ik véél en helder verteld hier... Dat lukte me bijna niet meer sinds die 27ste september.
