Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
23-10-2011
516. Om mij te misleiden moet je zeker vroeger opstaan...
Ja, om mij te misleiden, moet je vroeger opstaan... maar dat neemt niet weg dat het pijn doet als mensen het toch proberen... zoals mijn psychiater dat deed.
Ik val nog steeds in slaap tijdens mijn nochtans favoriete series. Het is de nasleep van de emotionele crash, veroorzaakt door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde en me van de ene dag op de andere, zonder voorgaande, zonder één woord vooraf hoosde en loosde.. (ik vermeld het er maar telkens bij... zodat er geen misverstanden ontstaan. :shock: De hele voorbije week viel ik in slaap voor best spannende series. Ik trok mijn ogen open, probeerde ze open te houden met mijn handen maar het baatte allemaal niets;.. ik viel telkens in slaap. Ook gisteren, ik gaf het op en ben gaan slapen. Slechts één dag kon ik tot ongeveer twaalf wakker blijven en dat was eergisteren. Gek genoeg kan ik eenmaal in bed niet meteen de slaap vatten, mijn leesuurtje of half uurtje is opnieuw noodzaak. Zolang het zo lukt, ben ik tevreden.
Ook vannacht waren er een aantal dromen en nachtmerries waarvan ik me slechts die ene kan herinneren... Mensen die met weinig materiaal toch een plekje voor zichzelf wisten te creëren en op een avond kwam iemand herrie schoppen bij één van ze en maaide daar alles tegen de grond, maakte alles wat zo zorgvuldig gemaakt werd stuk... Toen ging de herrieschopper, de gefrustreerde man ook die andere plekjes af en maakte ook daar alles tot één puinhoop, hij liet niets heel...
Ik herinner me in de nachtmerrie hoe ik ook moest huilen om het verdriet van die mensen die met zo weinig een plekje voor zichzelf wisten te maken... en hoe dat door één man verwoest werd. Ik denk dat ik dat droomde omdat ik het ook zo voel wat mijn jaren therapie bij de mis-handelende psychiater betreft... ze zijn allemaal verloren, het weinige dat er positief uit was gekomen is mee verloren gegaan in de puinhoop die hij er van maakte door zijn laffe 'af-handeling' die slechts tot doel had zijn blazoen niet te bezoedelen. Zijn penibele egootje. Wist hij niet eens hoe hij niet alleen naar mij toe tekort schoot...? Ik kan alleen maar medelijden met hem hebben... het is niet gezond als je te hoog oploopt met jezelf en je kunde... want dan mis je de fouten die je maakt en kan je er niet van leren, maar wat erger is, je doet er anderen veel kwaad mee.... héél veel kwaad, zeker in dat beroep.
Ik heb hier ook iets uit geleerd hoor, ik ontdekte dat ik nog steeds in mensen als hij blijf geloven en ze vergoelijk ook al voel ik met bijna alle vezels dat ik net niet méér in ze mag geloven... (onder andere om een soort van 'dubbele agenda'. Ik hecht nog steeds niet genoeg geloof in mijn eigen aanvoelen en intuïtie met deze noodlottige gevolgen... Ik had die man al eerder moeten verruilen voor iemand die wél dégelijke therapie gaf, bekwaam is én zijn/haar cliënten begeleidt in de ware zin van het woord met inzicht naar de cliënt en een psychiter die bovendien analyseert en inzicht probeert te verwerven in de problematiek, die niét slechts sloom in zijn stoel zit te luisteren (pardon doét alsof hij luistert, want zelfs dàt deed hij niét langer, luisteren dus. Hij lette niet op en dat merkte je aan zijn reacties als die er dan al kwamen, domme adviezen die je vertellen hoévéél inzicht hij had in wat speelde, nada inzicht... :roll:)
Goed het is zoals mijn huisarts me ook zei, dat ik er heel goed aan gedaan had die man buiten te zwieren... (ja hij loosde me, hoosde me maar terwijl hij dàcht dat ik nog zou hopen dat ik na 'zijn voorwaarden' vervuld te hebben misschien nog MOCHT terugkomen in sessies bij hem, al dan niet gecombineerd met sessies bij zijn collega, heb ik hem bijzonder scherp en héél helder laten weten wat hij eigenlijk dàcht dat ik na zùlke behandeling nog terug WILDE komen... (voor wie zag hij me aan eigenlijk? Voor zo'n slappeling als hijzelf? Dan heeft hij werkelijk in al die bijna negen jaren niéts van mij begrepen, helemaal niets.!!!!)
Vandaar dat mijn woedende woorden na die vreselijke telefoons (waarin hij me nog meer psychische slagen toebracht door zijn manier van me te woord te staan!) hem wellicht nog meer in zijn ego troffen, ik schreef dat ik veel sterker en moediger was dan hij. :lol: (tja, hoe zeggen ze dat? De waarheid kwetst hé.... :lol:)
Ik weet dat het zo is... anders leefde ik nu niet meer na zijn mis-handeling...! (eerst door het geloosd worden per mail en vervolgens de vreselijke behandeling aan de telefoon toen ik vroeg naar het wààrom, wat ik hem misdaan had om zulke behandeling te verdienen) Ik zal het nooit vergeten en ik weet niet of ik het ooit kan vergeven. Dat zien we dan wel. Daar ga ik alvast niet meer van wakker liggen.
Ik ben ook niet dom op een ander vlak... ik weet dat hij zo lang hij mijn jongste nog op sessie kreeg hij hierdoor zichzelf kon wijsmaken dat hij toch écht wel goed was en géén fout heeft gemaakt, dat hij daardoor zichzelf en zijn enorme flater kon blijven ontkennen voor zichzelf (niet meer voor mij!)... Iemand per mail hozen en lozen, dat doé je niet... en zeker niet als een donderslag bij heldere hemel, zonder ook maar één keer daarover iets te zeggen. Boven je hoofd allerlei beslissen, (zogezegd) overleggen met een collega en dan het 'vonnis' meedelen (hun conclusie die wellicht alleen de zijne was want hij bleek bovendien gelogen te hebben... het zogenaamde overleg vond niet eens plaats!!!!!) :shock: Wat nog laffer was, is dat hij hierdoor ook zijn verantwoordelijkheid op mij gooide... hij deed alsof hij het slachtoffer was en ik iemand die hem naar het leven stond... tjonge... wié was hier eigenlijk het ergste 'gestoord' of paranoïde??? :shock:
Nu heeft die jongste van me, die al tijden voelde dat ze niet werkelijk begeleid en geholpen werd door hem en zijn therapie en daar (dat vertelde ze me gisteren én vandaag) ook met andere deskundigen over praatte die illusie van hem doorgeprikt door hem wandelen te sturen. Oeps... en nog wel op dezelfde wijze als hij met mij gedaan had. Ze had geen zin om hem nog te woord te staan, vertelde ze me kalm. (ik kan van haar nog veel leren als je het mij vraagt).
Nu komen ook bij haar de verhalen naar boven en ik schrok daar wel van op. Ze vertelde hoe ze tijdens de sessies voor haar zware dingen aanbracht en hoe hij precies op zulke momenten over zichzelf begon te praten... :shock: Ze kwam verschillende keren nog dieper in de put van zulke sessies terug...
Ik wil even terugkomen op de gedachte dat deze psychiater die mij acht jaar en wat maanden en mijn jongste enkele jaren begeleidde zich misschien bedreigd voelde en meende als hij mij uit zijn therapie wipte haar beter kon 'bewerken'...(bedoelde hij haar het zwijgen opleggen misschien zoals hij bij mij probeerde, gewillige patiënten kweken die hij naar hartelust kon betuttelen, niet om ze te helpen maar om zijn eigen egootje te kunnen strelen....)
Misschien meende hij dat ik haar beïnvloedde? Nu dan kende hij mijn jongste al even slecht als hij mij kende...! We worden beiden wel vaker onderschat door sommige mensen.
Verder denk ik terug aan zijn paranoïde uitlating toen zij hem voorzichtig sprak over hoe zij de vorige sessie had ervaren waarin hij haar 20 minuten had laten wachten en niet eens een verontschuldiging uitsprak. Er was niet eens iemand bij hem toen, vertelde ze me. Terwijl zij zowel als ik dachten dat je daar in een therapie open over mocht praten, dat je mocht zeggen hoe je dat ervaren hebt, bleek hij daar anders over te denken want wat gaf hij haar ten antwoord? "Heeft dit te maken met de problemen met je mama?" :shock::shock:
Ik had de week ervoor net laten weten dat ik tijdelijk geen therapie meer wenste. Ik nam die beslissing om te kunnen nadenken en alles op een rijtje zetten, kijken wat ik nodig had om vooruit te komen en niet zoals het nu gebeurde achteruit te bollen. Misschien rook hij onraad en vond hij als 'verantwoordelijke psychiater' het nodig mij beentje te lichten???? Terwijl ik net open kaart met hem wilde spelen en niet achter zijn rug om een andere collega wilde raadplegen...! Met dat idee speelde ik nochtans al enkele maanden... maar omdat ik er eerst met hem over wilde praten, wachtte ik tot ik erover zou 'durven' spreken (want sinds hij me aanviel omdat ik een vraag stelde in verband met zijn verbreken van onze privacy in december 2010 was dàt een angstaanjagende aangelegenheid geworden... je mocht blijkbaar niet bevragen wààrom hij iets wat jij in jouw sessie toevertrouwde aan je jongste vertelde in haar sessie...! Nochtans was hij het die met klem had gezegd dat NIETS van wat de ene in haar sessie vertelde door hem naar de ander zou toegespeeld worden!!!!)
Nu... het komt erop neer dat hij precies deed wat ik uit respect naar hem toe wilde vermijden, ik zou niets achter zijn rug om doen, niet eens een collega raadplegen om al te zien of ik die kon vertrouwen, ik wou er eerst met hem over spreken. Maar hij... hij bedisselde wél achterbaks hoe hij zich van mij kon afmaken...!!!
Goed dat we die man eindelijk uit ons leven hebben geband. En ja hopelijk helpt hij niet ook nog anderen om zeep... maar zijn er ook mensen gebaat bij zijn soort hulp. Ik hoop ook dat hij in de toekomst eerlijk en verantwoord te werk zal gaan en degene waarvan hij voelt ze niet te kunnen helpen omdat zij bijvoorbeeld niet gebaat zijn met de 'sus me in slaap' therapie, tijdig zal doorverwijzen op een eerlijke en respectvolle manier, in gesprek een voorstel doen maar dan een écht voorstel en niet het soort van dwangmaatregel die hij me door de strot dacht te kunnen boren. Zo moeilijk is dit heus niet hoor als je als hulpverlener oprecht bent en niet bang bent van introspectie. Het vergt wel een even opzij zetten van een mogelijk te groot ego... :roll:
Bovendien heb ik de afgelopen acht maanden wel meer aanzetten gegeven die hij had kunnen aangrijpen om een eerlijk voorstel in die zin te doen... Hij had naar aanleiding daarvan kunnen vragen of ik er misschien zelf aan gedacht had een tweede arts te raadplegen, ik had volmondig ja gezegd... , een collega van hem bvb die misschien meer tegemoet komt aan wat ik van therapie scheen te verwachten... Of hij had tenminste kunnen ingaan op mijn vraag naar een zelfhulpgroep of groepstherapie en die suggestie kunnen aanbrengen om een collega van hem als tweede arts te consulteren en zien hoe dat liep zodat er kon overgeschakeld worden. Maar ook dat werd onthaald op een zwijgen of een afleiden van... ofwel raadde hij me een groep aan voor 'familieleden' van psychische zieken... :shock: Nu die kende ik wel hoor... maar dààr kon ik toch zelfs niet veel mee???? Hoe dom was hij eigenlijk?
In plaats van de vraag te horen, ontkende hij ze. In plaats van al die signalen ernstig te nemen, verkoos hij ze te negeren en mij die in steeds grotere nood verkeerde erbij. En toen de grond te heet onder zijn voeten werd, ging hij over tot deze laffe af-handeling??? En dan maakte ik hem 'zogezegd' met de grond gelijk toen ik die afhandeling als dusdanig ook benoemde???? Volgens mij heeft hij op dit ogenblik eveneens baat bij therapie en een zich bekwamen in introspectie.
