Ik kwam net van de badkamer en danste de woonkamer in... Ons hondje keek verbaasd... dàt heeft hij nog niet vaak gezien... nochtans is dansen iets wat ik altijd deed... .Wat een goed teken dat ik dat terug deed...
Met iedere kleine glimp van mijn oude ik ben ik tevreden en voel ik weer wat hoop. Hoop was iets dat ik verloor, vooral het laatste jaar therapie (of wat daarvoor moest doorgaan) bij de ex-psychiater... ik zakte steeds dieper in de modder. Zijn afhandeling daarenboven sloeg zo erg in... dat ik verdomme... niet meer wil denken aan waar ik zo dicht bij stond... ik die het leven ondanks alles bleef lief hebben...
Ook de eerste jaren kan ik nu in vraag stellen... wààrom duurde het zo lang eer ik hem mijn vertrouwen kon schenken??? Wààrom heb ik dat feit genegeerd of erger nog als vanouds toegeschoven aan 'mijn' wantrouwen door nare ervaringen. Ik voelde toch meteen hoe stuntelig deze psychiater te werk ging? Ik voelde hoe weinig hij begreep van mijn toestand en situatie. Totaal geen inzicht, voor geen grein. Hij gooide woorden in de ring op goed geluk.
De enkele jaren dat het vertrouwen er was waren toevaltreffers. En daar heb ik téveel gewicht aan gegeven. Hemelse goedheid.
En ja toen hier nog meer drama's plaatsvonden was het niet moeilijk om te camoufleren dat die man me geen degelijke therapie bood maar een aftreksel ervan. Zijn belachelijk luisteruurtje, alsof ik een radio was waar hij verstrooid naar kon luisteren en op goed geluk wat woordjes plaatsen die hij nog van zijn opleiding had.
Toen echter na dat jaar de nood bij mezelf nog meer voelbaar was dat ik niet zielloos jaren door wilde leuteren maar daadwerkelijk aan de slag wilde gaan... begon hij meer en meer op een zielloze robot te gelijken... .
Ik ben toen steeds dieper weggezonken. In een dikke modderbrij. Tot het zo erg werd dat ik liet weten voorlopig de therapie stop te zetten... (zodat ik alles eens op een rijtje kon zetten) En toen toverde hij hokus pokus dé afhandeling uit zijn toverhoed... Dumpen dat hinderlijke element... (voor zijn ego)... en gedumpt heeft hij mij...! Op een uiterst laffe manier waarvan zelfs mijn vrij nuchtere huisarts zich ontzet over uitsprak...!!!!!!!
Dat is iets dat ik alvast niet meer zal vergeten... En dan vond hij nog dat ik ongelijk had hem onbekwaam en laf te noemen... Tjonge... die moet zelf dringend in therapie.
Dat ziekelijke vertrouwen in de verkeerde mensen ook altijd. Het kostte me bijna mijn leven.
Op het nippertje ontsnapt aan iets en iemand. Hij was bijzonder gevaarlijk voor mijn psychische gezondheid. Dat ik dit heb overleefd (wat me nog altijd als een wonder lijkt) was absoluut mijn verdienste (zoals ik hem schreef na de vreselijke, laffe telefoons met hem erna, dat ik veel sterker en dapperder was dan hij):-D
... want zijn verdienste :shock: (lees= laf optreden) kostte me op een haar na het leven. Dit kàn ik niet vergeten. NOOIT..... En ik zal het hem nooit vergeven. NEVER.
|
