Ook al ken ik het, ik raak het niet gewend dat het beter voelen niet blijft. Telkens opnieuw denk ik nochtans dàt het zal blijven... tot in de loop van de avond het kwik in me zomaar afnam en daalde en daalde. Ik dacht zelfs even om de computer opnieuw aan te zetten en het van me af te schrijven. Ik heb het niet gedaan, te moe, ben gewoon gaan slapen.

Vanmorgen opnieuw dat down gevoel en ook al ben je moe, opstaan om het niet te laten verergeren. Straks zal het hopelijk weer beter gaan.
Wat verwacht ik ook? Dat de hele zooi van minstens de laatste elf maanden plots opgelost zal zijn? Dat het besef dat ik geen therapie kreeg de afgelopen jaren maar slechts een zoethoudertjes-hersenspoeling, een net niet gedwongen 'onderdruk-methode' werd ingeprent? Dat de schok van de laffe afhandeling meteen uit mijn systeem verdwenen is?

Dus geduld en blijven geloven dat het opnieuw beter zal gaan nu ik échte therapie krijg van wél een bekwame psychiater. De weken ertussen zijn zwaar, wat ik ook doe om dat op te vangen en vol te houden, het blijft zwaar. Hoe dapper ik ook mijn gedachten verzet... op de duur ga ik aftellen, dag per dag, als een kind, nog zoveel dagen...

Ik heb geen zin om elders bijkomende hulp te zoeken, omdat het zeker nu in het beginstadium voor verwarring zou kunnen zorgen en verwarring is wat ik niet nodig heb.

De vaagheid, die er al die jaren (bij de ex-psychiater) was en die jaar op jaar verergerde omdat er geen begeleiding of therapie was en er ook niet kwam. Hij hield meer van die ene zin 'waaraan denk je?' of 'vertel het eens' of 'wat komt er in je op. En met dat ene zinnetje moest ik het dan doen voor de resterende 45 minuten. 
Af en toe een andere loze, soms werkelijk domme of ongepaste opmerking of feedback die me liet voelen hoé weinig hij begreep van wat ik vertelde, hoe belabberd zijn vermogen tot empathie...  

Mijn eeuwige twijfel. Ik zou me vast vergissen, hij wist wellicht wat hij deed... Niet dus.

Natuurlijk heb ik het nu moeilijk met de zaken te ordenen en weer te geven wat ik wil weergeven. Alles is één troep.

Bijna negen jaar was het een mystiek niets-of vaag doen van de ex-psychiater en moest ik het zelf maar uitzoeken als ik compleet vastzat, niet meer KON 'vertellen wat er in me opkwam'... omdat er teveel in me opkwam of helemaal niets door een gruwelijk leeg gevoel... door de onzin van dit oeverloos 'zeg het eens' of 'wat komt er in je op'- gedoe. Hij viste er niet één keer iets uit, ging nergens op in...

Daarbij ook nog het duidelijk voelen dat hij niet eens luisterde, er duidelijk niet met zijn aandacht bij was. Wat deed hij? Hij zette de grammofoonplaat aan (zo leek het wel), gaf de aanzet door zijn stupide begin-zin, niet eens gemeend. en zette zich comfortabel neer... fijn een uurtje wegdromen, rusten, doen alsof hij luisterde... Diepe zucht.

Af en toe zal hij mogelijk bij zichzelf gedacht hebben dat hij toch iets moest zeggen... dan kreeg je een opmerking die niets ter zake deed en waardoor mijn ogen zich wellicht opensperden van verbazing of ontzetting.

Soms kon ik niets meer zeggen... dan bleef het gewoon stil. Omdat ik daar op de duur angstig van werd (het deed me denken aan wat er bij de misbruiker gebeurde) begon ik woorden te wurmen uit die mond van me...

Ook als ik mijn draad verloor, verdween in de mist en chaos, greep hij zelden. Hoe zou hij ook kunnen als hij niet eens begreep wat ik zei of niet heus had geluisterd?

De enige lichtpuntjes waren de tijd dat hij nog verslagen maakte voor de controle arts. Die leken nog ergens op, die gaven me tenminste het gevoel dàt hij enigszins op de hoogte was... (moest hij zich op die ogenblikken misschien wel inzetten tegen wil en dank omwille van die controlearts die een verslag en overzicht wilde?)(en is met het wegblijven van dat verzoek ook de inzet van mijn ex-psychiater afgenomen? om inzicht en overzicht te krijgen????)
Ik weet ook nog hoe vreemd ik het vond dat hij telkens die verslagen schreef ter plekke tijdens mijn therapie... Op de duur neem je dat aan voor 'normaal'... maar toch bleef dat ongemakkelijk gevoel of het normaal was dat hij dat tijdens die 45 minuten nog moest opstellen. Een verslag van de afgelopen jaren. Op de duur nam hij dezelfde tekst over van de vorige keer en soms voegde hij daar een zinnetje aan toe.
 
In feite geeft het besef van zijn jarenlange geknoei me nu een vreselijk gevoel van verspilde jaren waarbij hij me van de regen in de drop hielp. De ziekelijke goedgelovigheid, een té groot vertrouwen in de verkeerde hulp.

Als ik niet wist dat het uit onervarenheid en onbekwaamheid voortkwam zou ik nog denken dat hij zijn toekomst verder wilde verzekeren door me aan zijn eeuwige therapie die er dus geen was te kluisteren... gemakkelijk verdiende centjes. Maar omdat ik begon te spartelen, steeds erger. Die toestand was voor mij onhoudbaar geworden. Ik voelde me meer en meer doodgaan. 

Ik kwam in verzet, en na het zoveelste bewijs van zijn laksheid als psychiater, besloot ik om voorlopig geen therapie meer te volgen (zodat ik kon nadenken of ik zo nog verder wilde of kon) kwam daar een zeer akelig vervolg op... Op het ogenblik dat ik de moed verzameld had hem over wat me kwelde (nogmaals!!!) te spreken, beantwoordde hij mijn vraag met een 'dumping', laf want per mail...!!! Hij die steeds vond dat we over alles eerst moesten spreken??? (wellicht alleen als het in zijn kraam paste?) 

Rook hij onraad en wilde hij me voor zijn? Hij bezat niet eens de moed en oprechtheid om eerlijk met mij te bespreken dat hij voelde hier niet meer bij te kunnen (als hij dat al ooit hàd gekund)
Indien hij werkelijk aan mijn welzijn gedacht had, dan had hij veel vroeger voorgesteld een collega te raadplegen die meer ervaren was wat bps alleszins betrof. Echter ik begrijp nu, nadat mijn dochter vertelde over ook haar ongenoegen over zijn slappe therapie die haar geen gram verder bracht maar net als ik achteruit deed boeren, dat hij blijkbaar niet eens besefte welke knoeiboel hij er van maakte. Dat hij inzicht miste om therapie op maat aan te bieden.

De alertheid die ik bij de nieuwe psychiater duidelijk kan voelen, heb ik NOOIT bij mijn ex-psychiater gevoeld, niet eens die eerste jaren. Ook toen voelde ik al hoe luchtig hij alles opvatte, alsof hij een stagair was die de rol wilde spelen van psychiater maar er geen jota van begreep of voeling mee had.

Beter kan ik het bijna niet uitdrukken welk gevoel hij me steeds gaf... en ik begin te begrijpen wààrom het zo lang duurde eer ik hem KON vertrouwen. Alleen erg dat ik dacht dat het normaal was, dat het zo voelde door mijn nare ervaringen en het wantrouwen. Nu weet ik wel beter... het kwam omdat wat ik voelde klopte... deze man had geen voeling met wààrover ik sprak. Hij gaf geen therapie... hij wilde zich gewoon die rol aanmeten .

Hij dééd alsof hij wist wat hij deed (door niets te doen?????)... maar viel door de mand... door verschillende zaken waaruit duidelijk bleek dat hij helemaal niet wist wat hij dééd en nog minder tot wat het leidde.

Hij ging op het einde ook mijn wil om verder te geraken saboteren. Hij dwong me net niet om net als hij... mezelf in slaap te sussen. Ik vergeef hem die zaken niet... als ik dat ooit zal kunnen.

Ik heb het goed gevoeld... dat hij me opgaf terwijl ik mezelf niet opgaf. Hij gaf me niet op omdat ik niet meewerkte maar precies omdat ik niet deed wat hij wou. Ik wilde werken en dat stond hem niet aan. Ik weigerde me gewillig in slaap te laten sussen door 'alleen maar praten... 

Ik hoefde niet eens 'aandacht' van hem te verwachten, niet enige alertheid, geen fatsoenlijke feedback, ingrijpen, iets nader bekijken... en erger nog ook geen inzicht... 
Doordat ik dat voelde, ben ik het laatste jaar steeds dieper weg gezakt... Precies omdat zulke behandeling het gevoel versterkt dat je het niet waard bent... dat gevoel werd door zijn 'mis-handeling' steeds erger.

In die jaren moet hij gemerkt hebben dat het niet klopte, zijn manier van therapie geven (zeg het eens, vertel het eens... verder niets)
Zolang er drama's voorvielen in mijn leven en dat geluk had hij... er zijn verschillende rampen gebeurd... kon hij zijn onbekwaamheid nog verdoezelen... want ja dan kon ik vanzelf dààrover vertellen. Maar o wee als de storm daarover geluwd was... dan voelde je wat een zooitje hij ervan maakte... omdat hij het gewoon niet kon...!
 
Waar ik dacht dat het slechts met mijn stoornis was dat hij niet weg geraakte, is dat ondertussen ook niet meer zo... omdat mijn dochter de stoornis niet heeft en ook die voelde dat het daar niet klopte, dat hij amper voeling had met wat ze zei... een gespeelde betrokkenheid... een lichtvoetigheid waar dat helemaal niet paste... geen of foute feedback... . Ook zij kwam vaak dieper in de put terug dan ze ging. En dat kan best zijn wanneer je met een pijnplek geconfronteerd wordt, maar dat was het niet, het was door zijn onbegrip, onverschilligheid, lichtzinnigheid, laksheid en duidelijke onervarenheid en gebrek aan enige empathie.

Ik blijf voor ogen houden dat hij bij bepaalde mensen wel goed deed of ze toch dat gevoel gaf (eerlijk gezegd hoop ik het voor die mensen...)... 

Had hij inmiddels ervaren hoe gemakkelijk mensen te hanteren waren als ze verdoofd zijn, zodat hij niets hoefde te doen, zich niet te erg in zijn werk moest in-zetten? Ik vond het vreemd als ik over een angst vertelde hij niet op de angst inging maar wat vlug klaar stond met 'ik zal dit voorschrijven', of 'wacht, ik haal een staaltje van dit, probeer maar eens'... Ik heb zulke pilletjes geprobeerd maar gelukkig net zo vlug ook weer teruggeschoven.
Pas na al die zooi besef ik dat het niet normaal is dat een psychiater niet ingaat op wat je vertelt met 'woorden' maar zonder ook maar éven op die angsten of de oorzaak ervan in te gaan, recht springt en de therapieruimte verlaat om een staaltje te halen... 

Hij veranderde in de psychiater die éérst medicatie inschakelt en nalaat de oorzaak van het probleem in het voetlicht te brengen. Vergat hij hoe medicatie ter ondersteuning dient en niet om de psychiater de mogelijkheid te geven op zijn lauweren te kunnen rusten?

Ik kon niet meer medicatie nemen omdat ik het belangrijk bleef vinden er nog te zijn, contact met mezelf te behouden. Zo niet dan neemt de gevaarlijke drang toe. 

Ook mijn dochter bleef die boot afgehouden. Het irriteerde haar steeds meer dat ze bij wijze van spreken bijna niets zeggen kon of hij bood de oplossing aan in de vorm van 'medicatie'. Ze weigerde en hij bleef erop terugkomen, niet als aanbod, ze voelde het stilaan als bijna opdringen.

Degene waar ze nu gaat praten, biedt haar dat ook aan... maar dringt niet aan... Daar voelt ze duidelijk hoe dat ter ondersteuning kàn maar niet hoeft. Zij krijgt bovendien antwoord op haar vragen en haar twijfels over bijwerkingen enz... Ze voelt zich echter zo goed begrepen dat ze niet meteen nood heeft aan ondersteunende medicatie.

Hoe idioot vond ik het dat ik mezelf moest verdoven of laten opnemen omdat mijn ex-psychiater het vertikte te werken met mij? Mijn ontreddering nam toe,  omdat ik voor een psychiater zat die er de brui aan had gegeven. Omdat hij er niet bij kon...? 

Door mijn ontreddering is hij gevrijwaard gebleven van een vroegtijdige val door de mand... en toen hij dààrmee geconfronteerd werd... steeds erger... toen sprak hij 'plots' van een 'therapeutische impasse'?????

Volgens mij was die therapeutische impasse er net omdat ik een psychiater trof die niet werkelijk tot OOK een inzet van ZIJN kant bereid was, namelijk het proces begeleiden, therapie ge-ven... die me stilaan behandelde als een 'ding'.

Toen hij een duidelijke fout maakte tegen het vertrouwen en ik dat bevroeg... gingen de poppen aan het dansen. Hij beschuldigde me zelfs dat hij wanneer hij die regel (nochtans zelf gesteld) niet mocht overtreden hij in een 'spreekkramp' zou trekken en niet meer zou kunnen 'werken'... (werkte hij dan????)

Verder ging hij toen al in de slachtofferrol zitten en maakte mij tot boeman. Toch heb ik hem zelfs toen opnieuw mijn vertrouwen gegeven. Onterecht... zo is gebleken. Toen is er iets in de therapie (???) geslopen dat de boel nog meer vermaalde. Zijn ego was op de voorgrond getreden.voor het doel van therapie.