Een kwartier geleden opende ik het blogje en wilde wat schrijven over die andere angst, dat ik om wie ik ben en hoe ik voel door nog andere mensen afgewezen en verworpen zal worden. Bij sommige laat me dat ondertussen koud maar die eeuwenoude vrienden die me het gevoel geven dat ik er mag zijn zoals ik ben... die wil ik niet kwijt.

Wel gisteren kreeg ik een mailtje van één van die eeuwenoude vrienden en het voelde als zalf op de wonde. Hoe helend werkt het dat ze je niet één keer veroordelen... en nuchter blijven, je in je waarde laten, je los van je stoornis en de gevoelens en gedachten die daar soms door boven komen blijven zien als de mens die je bent ook al is die vaak tijdelijk aan het zicht onttrokken door de innerlijke ellende. 

Natuurlijk moet ik opnieuw denken aan mijn ex-psychiater, en een extra bewijs dat hij alleen woorden leuterde die hij to-taal niet meende.
Hij zei letterlijk: "Wààrom aanvaarden ze je niet gewoon zoals je bent?"
Hij had het toen over mijn kinderen... En ik denk nu.: 'wàt liep hij toen te leuteren waarom mijn kinderen me niet gewoon konden aanvaarden zoals ik ben als mens als hij als een 'zogenaamd' deskundige, een psychiater, het niet eens kan???? me integendeel nog laffer dan laf dumpte per mail (!) als een of ander proefdier dan nadat het experiment mislukt is, gedumpt mag worden. Ach, natuurlijk in zijn mail stonden enkele halfslachtig aangeboden alternatieven die dat duidelijk niet waren, het waren als alternatief gecamoufleerde voorwaarden'... die niet eens haalbaar waren...!!!!!!! En het blijft een feit dat hij alles per 'mail' regelde, alsof ik één of andere gevaarlijke crimineel was.
 
En dit alles zonder voorgaande (!), zonder ook maar één woord vooraf (!), als een donderslag in een heldere hemel, een bliksem die een mens doodt in een open vlakte op een tijdstip dat die mens niet eens wist dàt er onweer was.!!! Hierdoor dook opnieuw doodsangst op om totaal onverwacht verworpen, gedumpt, afgewezen te worden... als het op zulke ontzettende laffe manier door je behandelend psychiater gebeurt...!

Ik ben dus meer dan blij dat ik door die enkele vrienden aanvaard blijf...
Ik was bang dat ze het afgeven op de ex-psychiater zouden veroordelen maar neen... ze belichten mijn gave van woorden als expressie en als schild ... en dat is het ook... mijn schrijven voelt inderdaad als een schild tegen wat zoveel pijn doet dat je daardoor er niet meer wil zijn. En dat gevoel zit sinds hoe mijn ex-psychiater mis-handelde dichter dan ooit bij mijn huid. Het vereist meer dan ooit een vechten ertegen.  

Dat hij zelfs toen tijdens die vreselijke telefoon 'crisisopvang' naar voor schoof op een bijzonder nare toon, laat nog méér zien hoé weinig hij aanvoelde, begreep..... Ik wist niet eens wat 'crisisopvang' inhield... heb er nog nooit gebruik van gemaakt.

Er is één iemand die me destijds hielp en dat nu opnieuw heeft gedaan... door er te zijn, omdat ik daar met het moordende, verscheurende gevoel terecht kon, door te huilen, praten, te luisteren, ze telefoneerde terug naar me. Ik schreef het al... het is één van de weinige die er in geslaagd is me te blijven zien zoals ik ben en me werkelijk aanvaardt.
Ik sprak weken erna de woorden uit... en of ik ze meende... dat ik niet zou geweten hebben wat ik zonder die hand die ik kon grijpen had gedaan. Ik durf er niet eens aan denken omdat ik het weet.

Ik heb daar niets over gezegd in die vreselijke dagen en weken... ik zei het pas weken erna... want nog altijd wil ik niemand dat gevoel geven van last of druk.

De halfslachtige woorden die mijn ex-psychiater die vreselijke telefoon sprak... dat vreselijk hypocriete, ook toén zat hij meer met zichzelf in dan met mij, dat wéét ik... want zijn 'zogenaamde' zorg om mij die hij toen uitsprak was niet voor mij bedoeld maar voor hemzelf... omdat hij bést wist wat zijn laffe oplossing met mij deed... het halfslachtige in zijn woorden ook want de lafheid hing als stroop aan zijn woorden... 

Hij wou één van mijn vrienden bellen... Hoe haalde hij het nog maar in dat stomme hoofd van hem... Want hij was bezorgd... zei hij... Woedend ben ik toen geworden en vroeg hoe hij durfde spreken over bezorgdheid om mij... terwijl hij dit deed, dit laffe lozen per mail...! Die andere hoefde hij niet te spreken uit die 'zogenaamde bezorgdheid' van hem om mij... want die wàs al bezorgd, zei ik, en écht bezorgd, voegde ik eraan toe. Die aanvaardde me werkelijk en behandelde me als een mens en niet zoals hij, alsof ik één of ander proefdier was.

Sommige zaken vergeef ik die man écht nooit... Zijn lafheid onder andere... de vreselijke laffe schijnheiligheid, schijnbezorgdheid.
En die vreselijke leugens... dat hij zelfs loog over dat zogenaamde overleg met zijn collega... Hoe kan je in hemelsnaam zo liegen, er was niets van aan... die man wist zelfs niet eens wàt mijn ex-psychiater voor mij bekokstoofd had... Wellicht had de lafbek niet verwacht dat ik volslagen in paniek die collega 'meteen' telefoneerde???

Hij was bezig zich als een trillend van angstige judas af te maken van zijn laffe daad... en dat heeft me zo mogelijk nog meer doen walgen. Zich indekken op zulke doorzichtige manier, wat een laf sujet. 

Het toppunt van zijn domme zelfingenomenheid was dat hij nog maar dàcht dat ik die mogelijkheid zou aannemen dat ik na het vervullen van die voorwaarden (enkele sessies bij die collega) bij hem terug in therapie zou WILLEN komen al dan niet gecombineerd met verdere sessies bij zijn collega. Die mogelijkheid had ik zelf al weken eerder gevraagd maar hij was daar niet op ingegaan!!!! :shock: en nu ging hij het eens bij wijze van drukkingsmiddel door mijn strot rammen? Waar hield die me voor zeg??? 

Ik moest daar verder naartoe om nieuwe zuurstof in de therapie te kunnen blazen???? Wélke therapie? Zuurstof was er genoeg... alleen wilde hij geen zuurstof maar een mak schaap. Een onderdanige patiënte die braaf slikte en knikte... en die de volgende jaren ook zonder mokken aanvaardde dat zijn laksheid therapie genoemd moest worden. 

Mensen toch... als hij persé 'nieuwe' zuurstof in zijn therapieruimte wilde, dan had hij twee mogelijkheden...  ten eerste een raam openzetten en ten tweede zélf OOK iets doen... tenminste begeleiden, ààndachtig luisteren, ingaan op..., inzicht krijgen en delen... me wijzen op... kortom wat je onder therapie zou kunnen verstaan.

Nu mocht hij me nog na drie andere collega's sturen... de zuurstof die hij uitademde zou mij blijven vergiftigen... de zuurstof van laksheid van het weigeren me als volwaardig mens te zien die geen betutteling als wel een degelijke begeleiding behoefde. 

Ik weet één ding zeker, dat wanneer ik naar een collega van hem zou gegaan zijn (wat ik vast ook had gedaan want het ging heus niet meer met zo'n tamme en onwetende psychiater, ik geraakte immers het afgelopen jaar steeds dieper in de put maar ik zou het op een eerlijke manier aangebracht hebben) wel dan was ik vast NOOIT meer naar hem teruggegaan... omdat ik niet slechts een ding ben om hem te verrijken!
Mijn dochter evenmin.

Door zijn lafhartige optreden echter kon ik niet bij die collega gaan hoe graag ik dat ook had gewild, omdat ik erop vertrouwde dat die bekwamer was dan de man die ik negen jaar van mijn leven had laten verspillen. 

Waarom ik er na die laffe mail van mijn ex-psychiater niet meer naartoe kon? Omdat ik wist waar mijn ex-psychiater voor zou zorgen... hij zou het zo inkleden dat hij het arme slachtoffer was van een 'moeilijke' patiënte... waarbij hij uiteraard zou nalaten te vertellen wàt hij als therapie voor mij gaf... hij zou àlle verantwoordelijkheid, ook die van zijn onervarenheid, onbekwaamheid, laksheid én tot slot ook nog eens lafheid op mij afwentelen.  
Hij zou vast niets vertellen over de flater die hij beging toen hij zijn eigen nochtans uitdrukkelijk vermelde regel overtrad en hoe hij in plaats van dat simpel toe te geven mij begon aan te vallen en te beschuldigen... !

Hij zou ook niet vertellen welke domme opmerkingen hij maakte, hoe hij ook mijn dochter dieper in de put hielp door ongepaste opmerkingen, stupide feedback, gebrek aan respect en een meer dan schrijnend tekort aan enige empathie.

Hopelijk beperkt hij schade bij cliënten in de toekomst door zelf eens in begeleiding te gaan of tenminste zich te laten superviseren... zich verder te bekwamen in dégelijke begeleiding in plaats van daar te zitten als een boeddha... want dàt is pas een smet op het begrip 'boeddha'. 

Hij was gewoon een vadsige koning... op zijn troon...  Hij liet zichzelf steeds erger stijgen... terwijl zijn inzet net zo erg daalde.

Zo... dat was een woordendouche om u tegen te zeggen, maar geloof me of niet, ik voel me op slag stukken beter... :-)