Dat lijkt me het enige dat me nog rust biedt, studeren... en bestuderen... analyseren... Ik verslind als vanouds boeken over psychologie maar dit keer studieboeken of boeken over behandelingen van... bps uiteraard. Het neemt de psychische pijn wat weg en dat is welkom.
Ik bestudeer twee boeken tegelijk. Het ene (vermeld in de kantlijn over behandeling) las ik uit maar ben dit nu hoofdstuk per hoofdstuk aan het noteren wat mij belangrijk lijkt.
Het tweede boek dat neem ik op om het te lezen want liggend op de sofa in een ringschrift schrijven gaat niet hé.
Het is ook goed te merken dat het beven tijdens het schrijven geleidelijk aan non-bibberschrift wordt al moet ik heel langzaam schrijven...
Waar gaan we naartoe als we zelf 'psychologie, behandeling van BPS en dilemma's in de psychiatrische praktijk' moeten gaan bestuderen' omdat een psychiater er met zijn pet naar gooide gedurende bijna negen jaar bij mij en twee jaar bij mijn dochter...?
Het bestuderen geeft me inzicht in wat er fout liep... en waar mijn psychiater meer dan verantwoordelijk voor is door alleen nog maar het gebrek aan een 'behandelingsplan'en daar bleef het jammer genoeg niet bij.
Ik blijf het herhalen, die wilde, geloof ik, slapend rijk worden, waarbij hij, indachtig de afhandeling die hij voor mij bedacht, er blijkbaar evenmin om maalde dat zijn mis-handeling een sliert slachtoffers achter zich zou laten.
Zijn halfslachtige woorden van zijn oooh zooo grote bezorgdheid om mij maken daarbij geen enkel verschil, alvast niet in de positieve richting, wél integendeel ! Ik hoor het hem nog zeggen dat hij wist dat ik erg leed...
Is het dààrom dat hij me per mail loosde ?
Mijn nieuwe psychiater begon niet ongepast goedgemutst met de aankondiging dat ik maar moest zeggen wat er in me opkwam. (ik had toch nooit gedacht dat mijn ex-psychiater dàt wel zéér eenvoudig spelleke nog 8 jaar vol wilde houden???)
De nieuwe psychiater stelde wél gerichte vragen, ik voelde empathie bij hem en het goede evenwicht van betrokkenheid... Zelfs na de drama's hier kon ik net als vanouds weer lachen (en dat heb ik bij die puber van een ex-psychiater zelden gehad. Die idioot lachte notabene vaak op de verkeerde momenten als er totaal niet te lachen viel!!! ) :shock:
Mijn nieuwe psychiater merkte het toevallig de beide sessies metéén op, de lichte bijna onzichtbare ironie in mijn uitlatingen waardoor hij lachte en ik ook kon lachen... omdat ik voelde en wist dat hij het opmerkte én ik me daardoor gehoord en begrepen voelde. Die man is zo alert als mijn ex-psychiater het niet was... en daarin voelde ik me naar waarde geschat..., net door zijn alertheid en mijn zijn aanvoelen.
Mijn ex-psychiater merkte dat niet eens. Die scheen slechts bezig hoe me te kunnen degraderen tot een kleuter dat aan de tippen van zijn vest hing.
Ik ben dus in feite de mis-handeling van mijn ex-psychiater grondig aan het ontleden en analyseren kan je wel zeggen... en het heeft een zeer positief effect op mij en 'mijn zelfvertrouwen', dat ik in die vervloekte acht jaren bij die klungelaar beetje bij beetje verloor' want ik hervind het door het studeren... Ik herinner me stilaan weer dat ik hersenen heb, wijsheid, en best wel intelligent ben.
Ik besef, en ook dat besef doet pijn, dat die man (de stuntel van een ex-psychiater dus) het niet verdroeg dat ik dingen opmerkte... Bij mensen met een zwak karakter vertoon je namelijk best niet enige sterke karaktertrekken... dàt vinden ze bedreigend. Ook enige intelligentie voelt niet zo goed voor ze... ze willen immers ooooo zo graag het overwicht, goed voor hun belabberde ego dat erom smeekt gevoed te worden door adoratie van de patiënten. Ik blijf er op drukken dat ik daartoe niet in staat ben, dat staat mijn eigen logica en gevoel me niet toe. Ik bewonder alleen eerlijke mensen die moedig genoeg zijn en anderen niet verraden, dumpen, verloochenen en meer van dat fraais. De stumperd.
Tot slot haal ik een paragraaf aan van het boek dat ik nu lees...
Trek zelf maar je conclusies...
In dat boek is er sprake van richtlijnen... wat logisch is... het is echter akelig wanneer die richtlijnen alleen nog maar gebruikt worden om hun hachje te redden... (zoals die onverantwoorde ellendeling van een ex-psychiater dus deed)
Hier komt het doordenkertje.
'Enerzijds kan worden gesteld dat in het geval van A. tegen geen enkele richtlijn is gezondigd, anderzijds dat de behandeling ernstig tekort is geschoten en deze patiënte daardoor langdurig en onnodig moest lijden. Het had heel anders kunnen lopen indien men meer aandacht aan de bejegening had gegeven en de richtlijn pas na overleg en voorlichting gevold had.' ( uit 'Dilemma's in de psychiatrische praktijk', Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf, uitg. Bohn Stafleu Van Loghum)
Voor de aandachtige lezers van mijn site... die begrijpen wel hoe dit ook op mij van toepassing is wat de behandeling én de af-handeling door mijn ex-psychiater betreft...!
gegroet, de weer wat lichtere Lore
|
