Vroeg wakker geworden ondanks mijn hoop dat ik na de hele mooie film (ik zag hem voor de derde keer) 'Forrest Gump' die tot na middernacht duurde, langer zou slapen. Niet dus.
Na de film moest ik ook nog lezen om te kunnen inslapen.
Het was dus even pech dat ik vanmorgen vroeg wakker werd en zoals het de laatste dagen wel meer gaat, ook niet meer in slaap kwam.
Natuurlijk dook die 'lachende, luchtige niets aan de hand-wat is het leven leuk-tronie' op van de ex-psychiater samen met de nare behandeling die hij zelfs tijdens die vreselijke telefoontjes niet kon laten. Maar ik wil niet meer lijden onder zijn laffe gedrag, het slachtofferachtige gedoe van hem op het laatst... alsof ik een dragonder was en hij de arme, weerloze psychiater die het psychisch niet meer aankon. Deed hij wel voldoende praktijkervaring op voor hij losgelaten werd op mensen met al genoeg problemen?
Ik vrees dat hij alleen empathie met zichzelf voelde... al kan ook aan deze hypothese getwijfeld worden.:shock:
En dan dat idiote verwijt van hem dat ik dààr wel een punt had (na twee telefoons en twee mails die hij niet eens beantwoordde?????) van dat hij dit niet per mail had mogen doen maar in een gesprek...
Vreemd dàt hij pas tot dàt inzicht kwam na mijn laatste mail waarin ik schreef over 'inzichten over zijn gedrag' (ik schreef ongeveer dat ik heel wat sterker en moediger was dan hij... en dat zijn afhandeling een bekwaam en deskundig psychiater niet waardig was)
Waar vandaan kwam zijn 'plotse' inzicht dat ik dààr een punt had van dat het niet eens met een gesprek was 'geregeld'??? Het was geen inzicht... hij voelde ondertussen nattigheid, dàt hij in de fout was gegaan!!!... en probeerde bepaalde sporen 'uit te wissen'... met andere woorden... hij probeerde er alsnog op zijn eigen laffe manier een draai aan te geven zodat hem ze-ker niets verweten kon worden.:shock:
Maar zelfs dàn werd er opnieuw een laffe zet van hem aan gekoppeld... want hij schreef dat hij nu dat gesprek niet meer kon laten plaatsvinden 'omdat ik hem met de grond had gelijk gemaakt' (dat die man toen zelfs nog maar dàcht dat ik na zijn wrede behandelingen nog een gesprek met hem zou WILLEN slààt écht àlles)
(met de grond gelijk gemaakt, bedoelde hij 'mijn' inzichten over 'zijn' laffe gedrag, na de lafheid van zijn mail, het niet eens antwoorden op mijn vragen naar het wààrom...)
Verder was het een foutje in zijn redenering : Ik hàd hem niet met de grond gelijk gemaakt, hij kwam niet hoger dan de grond en dàt is niet mijn maar zijn verdienste.
Wat een slappeling... dat mijn woorden hem zo kwetsten, was dat misschien omdat het bittere waarheid was? Een psychiater die bekwaam, sterk, en empathisch is, die bovendien inzicht heeft in de patiënt én in het proces zou NOOIT op zulke laffe manier een patiënt gedumpt hebben... per mail aub... en let wel zonder ook maar één woord vooraf... Altijd dat lachende gezicht alsof het iedere keer een feest was... Ik heb het aldoor gevoeld dàt die man niet over het minste inzicht en empathisch vermogen beschikte...
Maar ik gaf hem méér vertrouwen en krediet dan hij mij gaf. Ik heb meer geloof gehecht aan hem dan aan mijn eigen intuïtie en aanvoelen. Omdat hij toch zo graag gebruik maakte van 'dat ik nu écht té wantrouwig was.... toevallig telkens als hij een misser maakte, een duidelijke inbreuk op zijn eigen regels!!!
Ik weet niet eens of het wel normaal is dat een psychiater zich op die manier uitlaat naar een patiënt toe van 'nu ben je écht té wantrouwig' of 'nu ben je wel wit-zwart aan het denken hoor'. (toevallig dus beiden nadat hij die fout maakte toen hij wat ik in mijn sessie aan hem vertelde aan mijn dochter ging vertellen in haar sessie!!!!!)
Hij ging zelfs mijn woorden verdraaien en deed het voorkomen of ik mijn vriendin en hem beschuldigde pathologische leugenaars te zijn terwijl ik slechts bezig was mijn vertwijfeling uit te spreken aan de hand van een net gelezen artikel over ministers en een bepaalde bewering als zouden zij hun geloofwaardigheid verliezen als ze een leugen zouden toegeven. Die vertwijfeling werd alleen maar groter toen ik hoorde hoe mijn psychiater toen van leer trok nadat ik hem liet weten dat ik niet begreep wààrom hij iets van wat ik in vertrouwen in mijn sessie vertelde aan mijn dochter had doorverteld. Zij was er zelf tegen me over begonnen, stelde zich dezelfde vraag als ik 'of dat zomaar kon'....!
Ik herinner me nog hoe ik begon te stamelen en hakkelen zo was ik geschrokken van zijn plotse uitval dat ik nu écht té wantrouwig was en dat hij dit alléén maar gedaan had om ons 'te helpen'... :shock: (Helpen? Waarmee? Met het vertrouwen dat mijn dochter in mij stelde te schaden???? Of zich op te stellen als een alleenheerser die wel regels mag opstellen maar zich er zelf niet aan hoeft te houden? Vreemde hulp als je het mij vraagt. En ik had mijn dochter nog wel bezworen dat hij te vertrouwen was en ze kon zeggen wat ze wilde tegen hem, dàt hij het NOOIT tegen mij zou vertellen... :shock: en omgekeerd ook niet. Wat had ik mij vergist...!
Hij misbruikte die keer mijn ontreddering om mijn woorden te verdraaien en mij het gevoel te geven dat ik toen zelf een zéér te vertrouwen vriendin aanviel... Zulke dingen vergeet ik niet... ik vond dit zo immens laag van hem.
Hij was een psychiater met bakvisallures, of was het een bakvis met psychiater-allures... wie zal het zeggen... Misschien was hij gewoon emotioneel erg dom, zoals een goede vriend van mij het zou noemen.
Wat hij ook was, hij was noch deskundig of bekwaam en helemaal niet empathisch, evenmin verantwoordelijk wat ZIJN deel van de koek betrof... Wat hij dan wel was? Dat wat nog rest wellicht... ik moet er eens ernstig over nadenken :shock:.
Natuurlijk zou ik willen kunnen zeggen dat ik er niet meer onder leed en die tronie nooit meer voor mijn geestesoog hoef te zien verschijnen... maar zo ver is het jammer genoeg nog niet... Door de bijzonder naargeestige laffe manier waarop hij me behandeld heeft en er op een zo mogelijk nog laffer én wreder manier inluisde.
Ik hoop dat ik die man helemaal uit mijn systeem krijg, liever vandaag nog dan morgen. Hij bestaat niet meer voor mij als psychiater... en dat wat hij therapie noemde, de fragmentjes die goed waren... zijn door zijn eigen walgelijke lafheid verwoest... door zijn weerzinwekkend gedrag heeft hij alles als ongeloofwaardig gemaakt... Iemand die zich te buiten gaat aan mis-handeling maakt de zaken die goed waren stuk. Net zoals met andere vormen van misbruik van vertrouwen.
Ik ben niet zo naïef als hij wel dacht... want naast de BPS heb ik ook nog een goed ontwikkeld verstand én dat kwam hem uiteraard niet goed uit. Bovendien zijn mijn voelhorens en aanvoelen zeer goed ontwikkeld en ook dat vond hij niet zo leuk... al ben ik ze die laatste jaren gaan toeschrijven aan wat ze toch ooooh zo graag beweren van mensen met BPS dat ze té wantrouwig zijn...
|
