Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
29-08-2012
eerst de dumping verwerken
Ik voel aan veel dat ik eerst de 'dumping' zal moeten verwerken. En dat zal ik ook. Ik ben bezig niet alleen hier alle registers, of toch bijna alle registers, open te gooien... te herbekijken maar ook tijdens mijn sessies.
Ik herinner me van de vorige psychiater de maanden nadat hij die fout maakte, hoe ik zijn groeiende desinteresse niet begreep. Ik gaf mezelf er de schuld van, angstig dat ik niet genoeg mijn best deed. Alleen wist ik niet wat mijn best doen dààr tijdens zijn sessies betekende... Ik vroeg het, wat ik kon doen, of en hoe ik de therapie kon verbeteren. Geen andere reactie dan 'vertellen en hij luisteren'. Geen vraag, nergens dieper op ingaan... :shock: Ik nam dat aan... al voelde ik me nog steeds onzeker door de therapie die er hoe langer hoe meer geen meer voelde... net door de voelbare desinteresse in mij die daar voor hem zat en maar moest 'leuteren'? Ik zocht zelf op sites op wat er van een patiënte in een therapie verwacht werd... ik zocht ook in boeken. Waar anders zou ik nog een antwoord op die vragen krijgen? Mijn vorige psychiater reageerde er niet op, tenzij met steeds diezelfde zin. Luisteren, praten, praten luisteren.
Toen ik op zoek ging, kwam ik zaken tegen die de twijfel nog vergrootten, niet wat mijn inbreng betrof maar wat ik als patiënte van mijn psychiater mocht verwachten. De tegenstelling kon niet groter zijn. Nog meer boeken gelezen, nog meer site bezocht... en toen dat ene verhaal... 'De stilte voorbij'. Tja... het vervolg van het verhaal kennen de meesten hier wel. Je kan het straks ook lezen als de andere blogjes ook aangevuld zijn.
Ondertussen na die afhandeling... werd me nogmaals de mond gesnoerd, door hem... maar dat gaat niet meer... ik was toen bijna dood... en ik zou verder doodgaan àls ik blééf zwijgen. Wanneer je de mond gesnoerd wordt, wanneer je niet vragen mag wààrom, wanneer je behandeld wordt als een onding en niet eens daarover kan en mag spreken, niet aan de telefoon, niet in een gesprek... Wwanneer je met andere woorden onheus behandeld wordt en daar nog bij krijgt dat hij, de psychiater dié je zo behandelde daarop reageert met opnieuw een laatdunkende reactie waarin hij schrijft dat hij begreep dat 'dit alles enige deining bij mij zou veroorzaken' ... dus nogmaals word je als een ziekelijk ding behandeld en niét als een mens die lijdt onder zulke onheuse behaneling, zulk on-therapeutisch en onveracntwoorde mis-handeling... nu dan ga je TOCH spreken... en spreken zal ik tot ik zijn mis-handeling en de gevolgen ervan verwerkt heb... Ik zal hier spreken en overal waar het nodig voelt want de pijn die ik daardoor nog altijd voel, moet kunnen helen. De pijn van gedumpt te worden als een stuk vuil zonder voorgaande, zonder dat je nog maar weet wàt er gebeurt en waarom...!
Pas nadat ik het trauma veroorzaakt door mijn vorige psychiater verwerkt heb, zal ik met de nieuwe psychiater dat andere verdriet kunnen bewerken en verwerken. Dat verdriet, onverwerkt want te vers, te absurd had de vorige psychiater blijkbaar graag verdoofd samen met mij. Hij ontkende het of zag het niet terwijl de nieuwe psychiater dat al na enkele weken begreep... en zelf zei dat het nodig was dat te behandelen. Hij begreep meteen waar de vorige psychiater zijn ogen voor sloot. Uit gemakzucht? Of uit domheid? Het werkte misschien gemakkelijker met een zombie van een patiënte... daar moet je inderdaad niet zo alert bij zijn, niet je aandacht erbij houden, geen gerichte vragen stellen en zo voort... Hij moest zich schamen... om al wat hij deed en naliet te doen.
Ik zal spreken, op al mijn manieren... met woorden en beelden tot ook dit erge, zeer erge trauma verwerkt zal zijn, dat het ophoudt al die messen die in mijn rug en de kern van mijn wezen worden geplant...Ik ben een mens... en ik mag bestaan... en spreken... en voelen... pijn hebben, verdriet maar ook twijfelen aan zaken die niet koosjer voelen... ik heb het recht om behandeld te worden als mens... ik heb het recht om me te verzetten bij onrecht... en als me de mond gesnoerd wordt op een intelligente, daardoor nog naargeestiger manier... Alleen jammer dat mijn verstand nog prima werkt...! Dat de vorige psychiater niet in staat was een fout simpelweg toe te geven... zonder !!!! mij aan te vallen... dat is niet mijn schuld, dat is iets waar hij zichzelf moet over buigen... Daardoor is al wat er volgde mis gegaan... Ik had respect voor hem... tot toen... niét doordat hij die fout maakte maar doordat hij ze lafhartig op mij trachtte te gooien en erna me onbewust (hopelijk niet bewust) bleef straffen door me vanaf toen als niet-mens te behandelen? Door me te straffen door zijn desinteresse, zijn niet reageren? Voelde hij zich in zijn egootje geraakt doordat hij zich op een miskleun betrapt voelde? Dat ik daar de schuld ook nog van kreeg en hij me werkelijk te wantrouwig noemde... hoe noemt hij het dan dat degene die door hem werd ingelicht over wat ik hem vertelde en die het me geschokt vertelde? Ook té wantrouwig????
Dus hoe gemakkelijk en laf wat hij deed... het maar aan mijn zogenaamd 'ziekelijk wantrouwen' toe schrijven...! Hij liet in zijn kaarten kijken op heel wat manieren die dag en verschillende keren het jaar dat volgde.
De ironie wil dat degene van mijn gezin die ook bij hem in therapie ging, al veel eerder bedenkingen had wat zijn 'therapie' betrof maar zo erg op mij vertrouwde dat ze meende dat het zo hoorde... Ze moest aub elders gaan praten over die therapie, over die psychiater omdat ze zijn stupide reacties vaak niet aankon... :shock:
Wat ik daarna allemaal vernam... vond ik nog erger... zij ging achteruit in plaats van vooruit... net als ik.... Gelukkig heeft zij er geen trauma aan overgehouden, althans niet zo'n ernstig als ik... omdat zij niet verworpen werd, vergooid door hem... Zij heeft hem vergooid, net zo gedumpt als hij met mij deed. Ze wilde niet eens luisteren naar mijn raad dat niet te doen en tenminste een gesprek erover te hebben...
In feite is dit alles een geluk bij een ongeluk geweest. Ik durf er niet eens aan denken wat er van ons zou geworden zijn als we bij zulke psychiater die niet eens in staat is eerlijk te zijn tegenover zichzelf, zouden gebleven zijn. Dat had misgelopen... voor ons beiden... en het scheelde niet veel...
Het was goed dat ik gisteren eindelijk de moed vond om door de hele hetze heen te gaan... tot dan toe kon ik dat slechts voor kleine deeltjes... vandaag ga ik er verder mee door... De schok was na 27 september 2011 te groot... bleef lang te groot... Ergens ben ik beginnen praten... en nu hou ik niet meer op... bij mijn nieuwe psychiater waar het wél veilig voelt, waar wel interesse is en onmiskenbaar aandachtig geluisterd wordt...! Waar ik werkelijke hulp voel en niet slechts in woorden... (de woorden van de vorige psychiater bleken slechts loze woorden... dat is gebleken uit zijn afhandeling die in zovele fragmenten zijn eerdere woorden én verslagen volledig tegensprak!!!!!!!!)
Ik weet ook dat sommige mensen zeer vreemd reageren als ze zich betrapt weten. Zo ook de vorige psychiater. Het is niet mijn schuld dat zij menen dat, omdat ik een stoornis heb of depressief ben, ik niet meer kan waarnemen. Dat ik me evenmin in de luren laat leggen door ze in hun poging hun handjes in onschuld te wassen... hoe intelligent ze het ook aan boord proberen te leggen... mijn verstand is nog nooit mee depressief geweest... en evenmin blijft het troebel in mijn geest na de aanvankelijk enorme schok die ze door zulk onmenselijke vergooiing teweegbrachten. Dat brein blijft op volle toeren werken... soms met enige vertraging.
Kunnen vertrouwen op je psychiater is belangrijk. Ik vertrouwde hem, heb daar jaren over gedaan... na traumatische ervaring in het verleden. Hij heeft dat vertrouwen beschaamd, héél, héél erg. Ik hoop dat hij zich dat ooit realiseert...
