Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
05-10-2012
Iemand in zijn/haar waarde laten.
Ontzaglijk belangrijk is het om mensen in hun waarde te laten. En die handeling klinkt gemakkelijk maar is het niet. Ik ben niet in staat er nu een hele uiteenzetting over te geven maar degene die weten hoe het voelt als je in je waarde gelaten wordt, die begrijpen wellicht zonder woorden wat ik bedoel. Ook degene die niet in hun waarden gelaten worden als ze het doorhebben want vaak gebeurt het zo subtiel. Je voelt het soms pas als het te laat is, als je jezelf niets meer voelt, niemand, een nul, een verloren zaak, een menselijk wezen dat ze willen doen geloven dat zij/hij een hopeloos geval is, een ding dat slechts rest om verder hopeloos geval te zijn...?
Ik merk het verschil... en ook in die zin heeft de vorige psychiater meer dan misbruik gemaakt van mijn instorting toen de ene ramp de andere opvolgde. Hij nam toen de leidsels over ook al had ik hem alle jaren tervoor laten weten dat ik de touwtjes van mijn leven zelf in mijn handen wilde blijven houden... Misbruik makend van de vreselijke ontreddering... bewust of onbewust, wat doet dat er in hemelsnaam toe? Hij als psychiater hoort zich tenminste dààrvan bewust te zijn...! Wat hij ermee deed, was zo mogelijk nog erger... hij leidde me regelrecht naar niemandsland, naar de idee hoe hopeloos het was... uitzichtloos... door alle boodschappen die ik kreeg, verbaal en non-verbaal... dat me niets meer restte dan praten en hij luisteren... hopeloos geval... niet meer in staat tot... niet langer in haar waarde gelaten maar betutteld, met duidelijk een gebrek aan geloof in haar kracht, waarde, zijn... en dat liet hij voelen net door me te behandelen zoals hij me vooral dat laatste jaar behandelde... als een sukkeltje... en een sukkeltje ben ik nooit van mijn leven geweest. Hij ijverde vooral dat laatste jaar me daarin te degraderen... zodat hij gemakkelijk vat op me kon hebben? Want ik was niet blind... is zag meer dan me lief was hoe hij twijfelde, hoe onwennig hij soms was met zaken die ik naar voor bracht. Soms zelfs een soort angst. Natuurlijk maakten die zaken me nog angstiger... stel het je maar eens voor, in behandeling bij een psychiater waarbij je zijn onzekerheid, twijfel en angst merkt... natuurlijk wou dat jongetje de touwtjes in handen...
Het is nu gelukkig anders... bij deze psychiater... al van die eerste keer... en ondanks de enorme angst voor net zulke behandeling bleef ik dat vertrouwen voelen, in een deskundigheid, én vooral op diens betrouwbaarheid... Mijn huidige psychiater is niet bang, en zijn twijfel belast mij niet... het wordt bevraagd... hij laat me in mijn waarde, altijd... het respect is bijna tastbaar... het geloof en begrip, het aanvoelen... iets wat ik bij de vorige keer zowat aldoor miste... zo vaak moest ik vragen of hij het begreep... en zelfs als hij dat beaamde, voelde ik aan zoveel twijfel daaraan... terecht zo is gebleken...!
Waarom liet ik me zolang omver blazen door zijn magische toverwoord als zou ik té wantrouwig zijn? Ik voel veel en ik weet nu dat ik daar niet alleen op màg vertrouwen maar eerder op moét vertrouwen...!
Geen opgeblazen kikker-toestanden meer, geen woorden in de wind... geen egotripperkes of betweters of eigengereide wijsneuzen... Die zijn er vanaf nu allemaal aan voor hun moeite...! Ik schreef het toch al? Ik bén verànderd... ! En als iemand me daarbij hielp, is het wel mijn huidige psychiater, precies omdat hij mij in mijn waarde liet, altijd...! Hij is betrouwbaar, betuttelt me niet. Betuttelen is toch zo gemakkelijk, vooral als je er zelf beter van wil worden... terwijl je de andere niet alleen in de kou zet maar zijn/haar waarde erdoor afschraapt. Mijn huidige psychiater laat me door zoveel merken dat hij veel begrijpt en als hij dat niet doet, dan ontkent hij dat niet... Zo krijg ik tenminste de kans om me nader te verklaren of meer uitleg te geven, me op die manier zo goed mogelijk te duiden. Hij behandelt me niet als een zieke kleuter, als een wezen zonder verstand...
De vorige psychaiter liet zo vaak merken dat hij de intelligente was, degene die alles wist en het hele proces alleen in zijn handen had en wou blijven houden.... zelfs op het einde... toen hij me kwijt wou... en de reden waarom hij dat op zulke laffe manier deed, is meer dan duidelijk... ! Zelfs toén bekommerde hij zich meer om 'zijn' waarde en 'zijn' eergevoel dan om het psychisch welzijn van zijn patiënte... 'Zijn' ego deed er meer toe dan het welzijn van zijn patiënte... en dat is onvergefelijk.
Dit blogje is geschreven, op een andere wijze dan alle andere blogjes over hem, de vorige psychiater dus... omdat, zoals ik al schreef, na die laatste stuiptrekking die dag een jaar later, hij grotendeels uit mijn systeem is verdwenen... slechts een soort meewarigheid is er als ik aan de hele wansmakelijke historie terugdenk... Meewarigheid met zijn onwijsheid, zijn onintelligent en onverantwoord optreden. Hij lijkt een kind dat zijn zinnetje niet kreeg... een puber die zich op de vingertjes getikt voelde... hij kon niet met bedenkingen om... hij was niet in staat schuld te bekennen... daarom moest ik weg... want dàt hij me naar een ander wou overhevelen en wel op dergelijke lafhartige manier, per mail, zonder enig gesprek... die vraag had ik al herhaaldelijk gesteld... en gek genoeg had ik er niet één keer een reactie of antwoord op gekregen. Hij broedde in stilte verder en dumpte me met leugens en lafheid. Fraai hoor... erg zwak en heus niets om trots op te zijn...
Ik schud slechts mijn hoofd... meewarig... wat is hij nog een kind... en als ik denk aan de telefoon erna waarin ik hem vroeg om het wààrom van wat hij deed... wat hij toen zei, hoe hij me toen behandelde... pure horror, een ware verschrikking... Als er al niet veel meer restte van mijn menszijn en eigenwaarde nàdat hij mij dumpte per mail... na wat hij zei via de telefoon en vooral hoé hij me en als wat behandelde... dat drumde mijn laatste sprankeltje wezenlijkheid in de aardbodem.
Sommige zaken kan ik niet vergeten... dat was er zeker één van. Hij is niet bedankt voor wat hij deed... want tjonge... zelfs na die telefoon kreeg ik nog een mail van hem ook al had ik verzocht me volledig met rust te laten na die afschuwelijke behandeling... blijkbaar stond ook daar het recht slechts aan zijn kant... in die allerlaatste mail dierf hij nog te beweren dat hij me toch tot het laatste toe hielp...
Ik herhaal het... hij bedoelde in zijn afschuwwekkende eigengereidheid vast niet dat hij me nààr het einde hielp, om zéép... dat was precies wat hij deed... en dat ik na die behandeling nog leef, is slechts mijn verdienste en die van alle mensen die me toen steunden, mensen hier, vrienden en mijn nieuwe psychiater. Dàt mag de vorige psychiater, in mijn gevoel die naam niet meer waardig, goéd in zijn oren knopen... zodat hij zich niet meer verlaagt tot nogmaals zulk onverantwoord, gevaarlijk gedrag. Amen.
Voor degene die zich afvragen waarom ik het hier opnieuw herhaalde... het is op een andere manier dat ik erover schrijf, het is nodig voor mij, behoort tot de verwerking ervan en die gaat de goede weg op... de ergste pijn en ontreddering liet ik achter me 27 september van dit jaar, precies een jaar nadat hij zich te buiten ging aan on-therapeutische mishandeling.
Dat hij sprak van een impasse... die toevallig ontstond nadat hij uit de biecht klapte en wat ik hem in mijn sessie had toevertrouwd aan mijn dochter in haar sessie vertelde????? was deel van die laffe mishandeling... Dat hij door dàt en nog meer uitspraken mij met de hele schuldlast wilde opzadelen, was nog erger... dat hij zelfs sprak dat ik elders op therapie kon om opnieuw frisse wind in de therapie te brengen... en na verloop van tijd zou hij dan zien dat ik terug naar hem kon. Hallucinant dit alles... hij zadelde me op met alle schuld, met ook zijn verantwoordelijkheid en tekortschieten... en dat was zo mogelijk nog vreselijker... psyschische mishandeling was het in de hoogste graad. Zoiets kan misschien lukken bij mensen die zulks niet doorzien... maar mij bezorgde hij één van de grootste trauma's van mijn leven door me zo te behandelen... en dat hij dàt niet eens begrijpt of beseft of weigert daarbij stil te staan, getuigt van zijn onkunde, van zijn gebrek aan in-en doorzicht... wijsheid, intelligentie. Hij is vast een goede psychiater zolang hij maar geen uitschuiver maakt en iemand dat bevraagt... want. O wee àls dat gebeurt...! Verder zal het vast ook goed gaan als hij mag betuttelen en zijn ego genoeg gevoed wordt... in het midden gelaten of de patiënten daar steeds meer vooruitkomen... of zij zulks al dan niet nodig hebben... Ook daarin zou hij inzicht moeten hebben als goede psychiater. Hulpverlening mag geen lotje van de loterij zijn... toch?
