Zo'n gevoel van eenzaamheid dat niet verdwijnt, laat me hier opnieuw nog één van mijn zeldzame nachtelijke schrijfselen schrijven. Ik weet geen goede woorden om te verwoorden wat is omdat ik wat ik voel niet weet te benoemen. Het zou misschien iets eenvoudiger zijn als ik het wel kon beschrijven. Is het verdriet, pijn, angst? Om iets waar ik niet bij kan. Ik weet dat het helpt hier nog een blogje te schrijven... zo niet gaat de angst en die vreemde pijn mee de trappen op naar mijn slaapkamer. Een dag waarop een lief klein kind geboren was, een kind als een zon, een engeltje dat niet lang leven mocht. Misschien is het dat wat me heel de dag omzwachtelde. Er kwam een zonnestraal en ze verdween opnieuw. 
Tijdens de avond kwam een gevoel van onbehagen omdat mijn jongste vroeg ging slapen en ik of ik wil of niet toch weer die bezorgdheid en angst voel of het wel gaat met haar, of er haar iets dwars zit. Ik weet uit ervaring dat ik het best de volgende ochtend vraag en niet nu. Soms boezemt het leven me zoveel angst in. Ik spreek er met niemand over... alleen tijdens de sessies... en gedeeltelijk hier. Ik hoorde bijvoorbeeld vanavond wel drie maal een gebrom... dan probeer ik na te gaan of het om een vliegtuig gaat... want de angst sluipt stil over mij dat de wereld misschien bezig is te vergaan. Straks ga ik slapen, maar eerst moet ik lezen, zo kom ik beter in slaap. (zonder lezen lig ik urenlang wakker). Morgen zal de dag er hopelijk anders uitzien... misschien voel ik me dan niet meer zo vreemd. Wellicht komt het opnieuw door teveel gebeurtenissen vorige week en tijdens het weekend al waren er zoveel leuke bij, de prijs die ik erna moet betalen, voelt zeker na vandaag het niet waard... ik moet meer doseren wat erg moeilijk is als je het eigenlijk allemaal heel graag wil... Het is ook moeilijk om op al wat ze me aanboden 'neen' te zeggen. Zowel voor mezelf als voor de ander... Wat moet ik als verklaring geven, dat ik erna emotioneel tilt sla en de ruimte in geslagen word, in die mate dat ik me barslecht voel? Soms ben ik het beu. Psychisch leed wordt nog door veel mensen als 'aanstellerij' gezien, niet ernstig genomen, waardoor je er vaak alleen mee blijft. Je hoeft niet op meeleven te rekenen of op begrip. Daardoor verkies ik een eiland omdat het minder, veel minder pijnlijk is dan met mensen om me heen die kil op me reageren of veroordelen om wat ze niet (willen of kunnen) begrijpen. Het is een psychische kanker en de pijn ervan kan je met weinig mensen delen. Sommigen begrijpen het pas als het ze zelf overkomt. Het zij zo... ik ga verder mijn weg, die nog steeds bezaaid is met vleesetende planten, schorpioenen, giftige adders... maar gelukkig ook met bloemen, vriendschap, begrip en warmte.