Ik weet het weer even niet meer. Staar naar het scherm, krijg er niet uit wat binnen drukt. Toch maar proberen. Het is nog te vroeg voor een biertje als hulpmiddel. De angst die ik gisteren een groot deel van de dag behield, is uiteindelijk weggeebd en wel omdat ik kon vaststellen dat geen onheilstijding gebracht werd... :shock:
Dat die angst er is, komt door nog een nadeel van alles zo scherp en pijnlijk te voelen, de strijd binnen me tegen dat teneerdrukkende, donkere, krijsende, verscheurende... dat je bang bent wanneer een ander zich niet goed voelt het door die ander net zo hevig gevoeld wordt. Dan ben ik werkelijk ziek van angst... want ik weet waar je daardoor ook nog tegen moet vechten.. :cry:
Het kwam zeer goed uit dat mijn oudste net gisteren vroeg om wat bij ze te komen halen. Dat ik er onverwacht langer was, was ook goed... en vooral deed het me deugd dat mijn komst en mijn langer blijven op dat ogenblik zo gewaardeerd werd... Het is de eerste keer in mijn leven dat wat erna te gebeuren stond me niet verwezen achterliet... mijn beleven is niet door de snelheid achtergebleven... wat steeds pijn gaf achteraf... omdat ik ze niet 'bewust' gedag had kunnen zeggen daardoor. Nu was dat wel zo.
Eenmaal thuis was ik moe en een beetje het noorden kwijt. Ik heb geschreven, dat gaf me rust... maar toen het zware plots weer opdook, angst, onrust... ben ik in de keuken aan de slag gegaan met een biertje in een poging om de vermoeidheid en onrust te verjagen. Daarna was het tijd om na rusten naar een afspraakje voor een babbel met een vriendin te gaan. Een vriendin waar ik zowat alles tegen kan vertellen zonder angst om veroordeeld, scheef bekeken, niet begrepen te worden. Het heeft wel deugd gedaan. Ik merk immers dat wanneer de sessies bij de psychiater door vakantie wegvallen ik niemand meer heb om in real life tegen te kunnen praten (behalve deze vriendin, ik bedoel eerder dat er niemand meer is waar ik even naartoe kan wanneer het nodig is) ...
Het gekke was dat ik lange tijd niet in staat was om opnieuw te vragen naar zo'n babbel... een verklaring daarvoor heb ik nog steeds niet, tenzij die vreemde vermoeidheid die zich over mijn leven uitstrekt en die zelfs een mailtje sturen om iets af te spreken al zwaar labeur en o zo zinloos lijkt te vinden. 
Ik heb wel een andere vriendin getelefoneerd toen iets me zwaar viel maar ze was niet thuis. Het is precies door zulke zaken dat ik nog amper telefoneer... omdat ik teveel onverrichterzake telefoneerde... geen tijd of niet thuis... of erger mensen die het gesprek afbreken omdat zij iemand op het station moeten oppikken terwijl er hier net een drama plaats had gevonden...  Ik had meer last van zulk soort onbegrip of van de telefoon die bleef rinkelen dan de enkele keren dat ik wel iemand aan de lijn kreeg. Daarom liet ik ook het telefoneren op de duur.
Wat betreft die ene keer dat net tijdens een ramptijding het gesprek moest afgebroken worden, moest ik het zelf zijn die zo'n telefoontje van een vriendin kreeg, ik zou tenminste voorgesteld hebben erna terug te telefoneren om verder te praten... maar die vriendin destijds deed dat niet. Het was zo schokkend... (en nog andere zaken die ze me lapte en waarover later misschien meer) dat ik ze niet meer als een vriendin zie maar iemand die net als nog enkele andere zogenaamde vriendinnen me zag als gebruiksvoorwerp en niet meer dan dat.
Er zijn in mijn leven twee vriendinnen en één vriend die ik vertrouw en waar ik met mijn hele hebben en houden wat vertellen betreft terecht kan... en dat is goed... alleen is het zo dat ik ze door tijdgebrek niet zo vaak kan zien maar als er een ontmoeting is, is dat steeds meer dan de moeite waard...!
Iemand om te telefoneren of op bepaalde momenten vlugger te zien, is er niet... en ik merk dat ik dat hoe langer hoe meer mis.
Door er gisteren over te praten met die vriendin is er misschien toch een weg om tenminste van dat soort eenzaamheid af te komen... Misschien kan ik bij een groep aansluiten die net als ik psychische problemen heeft en creatief bezig zijn...
Er kwam weer wat hoop daardoor ... misschien weer een perspectief, om niet meer zo alleen te voelen met wat je hebt...
Gelukkig is er ook deze site waar ik tenminste vlugger kan vertellen wat anders lang in de wachtrij zou komen te staan dat het de vervreemding tot alarmerende fases zou kunnen doen stijgen. 
Ik heb het nodig om de druk te kunnen verminderen die er zo vaak ontstaat door allerlei indrukken van binnen of buiten, vooral nu de psychiater vakantie had.

Ik bracht ook ter sprake waarvan ik me lid maakte, en daar zal ik misschien wat aansluiting vinden al is het me nu nog niet duidelijk hoe... dàt kan ik mijn psychiater vragen als hij uit vakantie is.
Verder begreep ik door iets wat de vriendin vertelde dat het precies dat was wat mij naar een opname had doen verlangen... dat gevoel van alleen-heid... iets dat verschilt van eenzaamheid... en de twee tezamen... is helemaal een ramp bij tijden. Dan stik ik... van binnen. Toch zijn de alternatieven die gisteren ter sprake kwamen een pak beter voor mij die amper in groepen functioneert en ook geen hele dag, dag in dag uit elders kan vertoeven zonder dat uitputting precies de gevaarlijke gedachten zou doen verergeren. Ik kan er gaan en komen als het me gaat... en er is genoeg ruimte om je al dan niet af te zonderen... Het voelt dan toch voor mij als samen, zelfs als het allemaal eilandjes zijn misschien ver van mekaar, precies omdat er tenminste iets is dat je gemeen hebt met elkaar...
Er lijkt door de babbel gisteren toch iets meer perspectief te zijn als ervoor... wat niet eens moeilijk is, want ervoor was er géén perspectief meer. Nu zijn er toch twee kleine puntjes waar ik me op kan richten...  kleine sprankels hoop... nu ja perspectiefjes. 
Ik was ze allemaal kwijt... door telkens al die belemmeringen... hoe langer hoe meer... Het is niet eenvoudig in deze samenleving door het web van wetten en regels, door het alles of niets-gegeven... nog iets te durven, kunnen, willen ondernemen... omdat de pijn van het onbegrip of de absurde regels die je al klem zetten voor je nog maar één stap durfde zetten... je ontmoedigt... steeds erger... en de consequenties vaak nog meer problemen geven dat je in een comateuze toestand te houden wat leven en deelnemen aan deze samenleving betreft...

Ik kan deze hoop woorden bijna niet meer overlezen omdat alles in mijn hoofd danst. Er is geen overzicht... niet zoals anders.