Vertwijfeling en chaos, angst, opkomende paniek... moedeloosheid. Niet precies ingrediënten om te gaan lachen, dansen, springen, zingen. Vol goede moed probeerde ik verder te werken maar uitputting. Toch probeerde ik en stootte me hier, dan weer daar. Of ik wist niet meer wat ik elders kwam halen. Ik kreeg er met de beste wil mijn hoofd niet bij. En alsof ze me vroegen zware meubels te versjouwen. Mijn hoofd kreeg ik niet helder en het moest wel helder zijn om al die zaken netjes te schikken en vooral praktisch. Na een uurtje gaf ik het op. Probeerde met  rust... en toen dat niet hielp, de gedachten maalden door mijn hoofd maar in plaats van dat die gedachten vermaald werden werd ik vermaald. Dus besloot ik te lezen. Ook daar scheurde de psychische ellende door mij. Ik kon niet naar buiten... , totaal op... fysisch als psychisch.
Waar waren mijn dappere woorden die ik de psych stuurde gisteren of was het eergisteren? Ik lijk in een droom te leven (lees: nachtmerrie)
voelde paniek opkomen... wat wil je als je geen vat meer op je (leefbaar) leven meer lijkt te hebben wat je ook doet of laat...?
Ik weiger er bij stil te staan.. maar het moet... dàt de sessies gehalveerd werden, doet er géén goed aan. Het lijkt of ik een déjà vu heb... Ben ik opnieuw het kind van de rekening?

Het gààt niet...
Aanvankelijk dacht ik dat ik het daarover had in de sessie deze week... maar waar ik dacht dat er een alternatief gegeven werd, omdat ik erom gevraagd had, besef ik nu, dat het geen alternatief was maar dat er ingegaan werd op wat ik buiten dat alternatief had verteld en wat niets te maken heeft met de therapie op zich.
Ik voel me zo beroerd dat ik besluit de medicatie niet te verhogen, eerder terug te verminderen... Dat is mijn motto... als méér medicatie niet helpt, kan ik beter minder nemen...
... zo heb ik het een tijdlang gevoeld... volstoppen met medicatie en laten leuteren... dat is 'gemakkelijk' werken... met een suf mens voor je gewoon 'proberen' je aandacht er bij te houden of te doen alsof... Terwijl ik blijkbaar nog niet suf genoeg ben om niet op te merken dàt er niet wérkelijk geluisterd werd.
Voor het eerst sinds ik weet niet hoe lang voel ik me bang worden... ik denk dat het sinds 2007 is... toen voelde ik de touwtjes van mijn leven  uit mijn handen glippen. En nu opnieuw.

Terug over die déjà vu... Ooit was ik voor het eerst op therapie... en de psycholoog die me toen 'behandelde' heeft enkele serieuze én dramatische stappen gezet... toen hij besefte dàt hij het probleem had onderschat, sloeg hij op de vlucht, annuleerde wat hij eerder had aangewend als therapie van de ene op de andere dag. Een jaar door een ware hel gegaan... Ik zie dit halveren van de huidige therapie als een herbeleven van toen. Dit keer (hopelijk) niet als een psychiater die op deze manier op de vlucht slaat, maar eerder dit gedachteloos besluit maar me tegelijk wél het gevoel geeft dat hij mij door 'zijn' persoonlijke redenen 'in de steek laat'.
Ik heb het destijds met de eerste psycholoog ervaren als een chirurg die je op de operatiekamer opensnijdt en bij het aanschouwen van een gezwel het op een lopen zet... je achterlaat, opengesneden op de operatiekamer, bloedend als een rund. Ik probeerde mezelf te redden zoals hij het plots helemaal omgooide... maar redde het niet... het werd erger en erger en erger. Toen ik uiteindelijk besloot de therapie er stop te zetten... werd ik 'vermorzeld' door een enorme fout die hij maakte.
Ik heb bepaald geen schitterende ervaringen met psychologen. Wat de volgende psycholoog uitspookte, is net geen thriller. Daarover misschien later meer.