Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
11-09-2011
374. een rommeltje
Wat een rommeltje in mijn emotionele wereld en die van de psyche. Ook mijn fysiek gestel gooit roet in het eten waardoor de hele zooi nog troebeler wordt. oor de afstand die ik nam duiken wantrouwen en twijfel op en angst. Opnieuw vraag ik me af of ik mensen wel kan vertrouwen en waarom ik zomaar aanneem dat mijn psychiater nooit liegt. Wat zit er verder achter dat hij net die ene mail wel beantwoordt en de andere niet? Toeval? Dan is er toch net iets te vaak toeval in het spel. Ik moet mijn gevoel én intuïtie terug volgen... en ook bij hem niet té goed van vertrouwen zijn. Ik heb eind vorig jaar toch ervaren dat hij geen foutloos parcours loopt... Geen mens is volmaakt maar fouten die je zelf maakt als psychiater op je patiënte afschuiven is toch wel laag en onprofessioneel. Net als tijdens het eindejaar ruik ik onraad. Opnieuw een vertrouwenscrisis? Het is maar de vraag of het wel vertrouwenscrisissen zijn en geen obstakels die zich tussen het vertrouwen wurmden. En die medicatie? Ben ik daardoor weg van de wereld zonder dat ik me daarvan bewust ben? Wat doet het met je op lange termijn en làng is die termijn zeker. Ik nam niet eerder in mijn leven zovele jaren na elkaar dezelfde medicatie. Ik wil hieruit wijs geraken en mijn eigen analyse maken van de hele toestand. Ik wil weten wie er rest zonder de invloed (positief of negatief) van therapie en medicatie. Een hulpverlener zal misschien een bepaalde techniek of tactiek gebruiken om een cliënt in een bepaalde richting te sturen. Maar wat als de cliënt dat opmerkt en het zwijgend slikt en zich net zo zwijgend verzet? Omdat het precies hét stokpaardje is van die cliënt? Behandel me niet als een gedachtenloos wezen want dat ben ik niet... Doe niet aan therapeutische 'doortraptheid' want ik huiver ervan. Ik merk het wanneer bepaalde zaken 'doodgezwegen' worden en andere 'aangehaald'... net zoals ik de beantwoorde mails vergelijk met de niet beantwoorde. De Pavlov-methode werkt bij mij net averechts... ze doet meer kwaad dan goed. Uit de niet beantwoorde mails kan je vissen hoe het is en bespreek vervolgens open wat je daar mee aan wil samen met de cliënt in dit geval. Tjonge. Ik ben geen hond of koe hoor. Geen doorzichtige tactiek of een bepaalde werkwijze (een veredelde vorm van doortraptheid?) Het is mogelijk dat ze in bepaalde gevallen kan helpen maar niet bij mij... al wat neigt naar manipulatie vernielt meer dan dat het heelt of herstelt. Vertrouwen is belangrijk. Onbetrouwbaarheid en zulke werkwijze zie ik als onbetrouwbaar is nefast. Hieruit trek ik een conclusie... 'het is zeker verstandig om ook in de andere richting een analyse te maken'... 'neem nooit zomaar aan dat iets persé goed moet zijn omdat die ander er voor gestudeerd heeft'... Ik heb al voorbeelden bij de vleet waar het tegendeel bewezen kan worden,de studies worden misbruikt om cliënten/patiënten te 'misbruiken'. :shock::lol::twisted: Het is goed de balans op te maken en enige loyaliteit overboord te gooien, loyaliteit belet je te zien wat is. Open kaart spelen is verstandiger dan de kaarten onder tafel... maar dat ik dat ooit gezegd heb, is volgens mij niet ernstig genomen, toch niet meer de laatste jaren. Door medicatie gemakkelijk hanteerbaar, kneedbaar, behandelbaar? Het heelbare element wordt echter geëlimineerd... erkenning van het wezen dat je bent, leren aanvaarden van de beperkingen blijft uit. Je wordt immers niet erkend door de ander als die je niet voor vol aanziet... en meent dat je het gemanipuleer niet onderschept. Door bepaalde behandelingen ga ik bovendien net niet aanvaarden maar opnieuw als toen me er om veroordelen en het als mijn falen zien dat ik bepaalde zaken nog steeds niet kan verteren. Waarom ook moest ik in therapie? Waarom laat ik toe hoe anderen met de nodige overredingskracht mijn eigenwaarde en zelfredzaamheid willen smoren? Ben ik op een bepaald punt meer bezig geweest mijn psychiater het gevoel te geven dat hij een goede psychiater is terwijl ik meer dan ooit twijfel nu? Heb ik mezelf daaraan geofferd? Nu... dat zal ik dan vanaf nu ongedaan maken... Ook wat het opschrijven betreft werd er volgens mij een en ander achtergehouden. Ik voelde aankomen wanneer en wat hij zou opschrijven... het werd later ontkend... Dient het opschrijven werkelijk niet het doel een analyse te maken? Is het heus slechts om de aandacht er te kunnen bijhouden? Waarom kijkt hij dan soms terug op de bladzijden van een vorige sessie als het alleen maar om de aandacht er bij te houden is? Ach... je ziet het, zoveel twijfels... en natuurlijk is het handig dat je dan de bps hebt... dan kunnen ze ook die twijfel meteen toeschrijven aan het argument dat bps-ers vaak ziekelijk wantrouwig zijn, achterdochtig... Het is een gevaarlijk element zulk argument omdat wanneer het wantrouwen en de achterdocht terecht zijn de 'schuldige' vrijuit gaat...! Je kan iedere vorm van twijfel van de behandelde erdoor smoren en de macht behouden... Een fraaie analyse... ik heb tenminste het gevoel dat er terug wat helderheid komt in de smurrie. Nog niet eens zo heel lang geleden heb ik voor het eerst in mijn leven beseft dat ik nooit maar dan ook nooit meer zeker kan zijn of iemand al dan niet liegt... Tot voor die tijd ben ik er steeds van uitgegaan dat niemand zo doortrapt en slecht kan zijn dat hij/zij liegt, bedriegt, manipuleert, of dat nu met de beste bedoelingen is... (de vraag is dan wel voor wie die beste bedoelingen bestemd zijn !!!!!????) Verder kan ik ook moeilijk aannemen dat je om eerlijkheid vraagt en toch leugens krijgt of handelingen die neigen naar manipuleren. Wat ik versta onder eerlijkheid wordt blijkbaar niet zo begrepen... Verder mag ik niet vergeten dat ik een pion ben in de economie en dat mijn behandelaar net zo een pion in de economie is... ik maak deel uit van zijn werk... en precies dat gevoel is ook zeer, zeer schadelijk voor mijn herstel. Door één en ander... is dat gevoel versterkt... de goede balans tussen betrokkenheid en afstand is gaan schommelen en naar de verkeerde zijde door gaan slaan. Ik werd een ding in de behandeling... Hij behandelt me niet meer als een volwaardig mens. Ik besef dat er vele manieren zijn om mensen de mond te snoeren... en niet alleen de mond, maar ook het verstand, het aanvoelen,het geloof in je eigen waarde en kracht... Mijn conclusie is op dit ogenblik dat veel van wat ik kan gesmoord en afgebroken werd, geminimaliseerd en ontkend... al dan niet bewust. En alweer mijn eigen conclusie... iets wat ik al lang weet van mezelf maar wat ik deze afgelopen jaren stilaan ben vergeten... 'als men mij maar lang genoeg het gevoel geeft dat mijn intuïtie mis is, mijn wantrouwen ziekelijk, mijn aanvoelen te verwaarlozen en zelfs belachelijk... dat ik dat nog ga geloven ook. Wat van mij na deze behandeling restte is... smurrie... geen enkele geloof in welk van mijn capaciteiten ook. Ik dacht dat het doel van een therapie net het omgekeerde is... en dat is wellicht ook zo... maar ergens is iets goed fout gaan zitten... en ik was noem het 'beneveld'... en de andere 'blind' én 'angstig'. Mijn slotsom 'als ik het niet allemaal zelf doe, komt er ook zelden iets van terecht'... of de onzin van therapie? dat hoor je me niet zeggen... maar het is als een onvindbaar gaslek, je moet dat mensen gas ruiken ernstig nemen en blijven zoeken en alert zijn en niet als een kip zonder kop te werk gaan, of angstig de boel ontkennen, menen dat die mensen het zich maar inbeelden... dan kan de boel op een keer exploderen en voor mijn gevoel is dit ook gebeurd in mijn therapie. Zieker en zieker ... omdat ik voelde dat er iets niet klopte. Ik heb het gevoel dat het ontkend werd en dat is ook zo gebleven. Dat ik vanaf een bepaald ogenblik niet meer voor vol werd aanzien. Dat is blijven duren tot ik de knoop heb doorgehakt. Ik ben iemand die eerlijkheid wenst... en geen onzichtbaar gemanoeuvreer. Blijkbaar had ik de afstand nodig om me 'ergens' van te bevrijden... van de invloed. Je moet nooit té veel op iemands bekwaamheid en eerlijkheid vertrouwen... een les die ik nog altijd niet voldoende geleerd heb. Je moet éérst en vooral op jezelf blijven vertrouwen... en dat nooit opgeven... nooit.
