Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
14-09-2011
383. warboel
Wat doe ik? Waar ben ik mee bezig? Maak ik het voor mezelf niet nog erger? De ontreddering wordt groter, de chaos eveneens. Nog meer veranderingen terwijl de huidige me al niet weinig van mijn stuk brengen. Angst. En dat gevoel te moeten huilen terwijl ik dat niet kan omdat de boel vastzit. Ik heb een keuze, praat ik mezelf moed in, ik kan nog steeds vragen om toch te komen. De troep in mijn hoofd wordt nog troebeler. Uiteindelijk neem ik mijn mobieltje en tik letter per letter een boodschap in... Net toen ik de vraag wilde intikken of ik toch vandaag kon komen, helde de hele handel weer naar de andere kant en ik heb het berichtje opgeslagen maar niet verzonden. Ondertussen zit ik duidelijk opnieuw aan de zijde van er niet meer naartoe willen. Als ik zou gaan, is het alleen uit angst omdat ik voel hoe moeilijk alles is, heel erg moeilijk en dat ik soms bang word van mezelf. Toch wil ik niet gaan 'uit angst'. Als ik terugga dan moet ik tenminste terug geloven dat het goed voor me is, dat het helend is, heilzaam, of tenminste het leven leefbaar houdt en niet overgeleverd aan de goodwill van de hulpverlener zoals ik het nu ervaar, al kan het een gebrek zijn aan oplettendheid, empathie en bedachtzaamheid... zo het dat niet is, dan is het een gebrek aan respect voor de patiënte, voor mij dus.
Door wat ik me bij het ontwaken bewust werd, voelde ik me opnieuw heel erg verscheurd en wanhopig. Een schreeuwen van wanhoop dat ik nooit zal genezen. Hoe kan het dat deze veranderingen me zo van streek maken dat ik er gelijk terug de diepste nachtmerrie door induik? Waarom kan ik het kleintje niet 'gewoon' missen? Waarom treft haar afwezigheid me zodanig dat ik er ziek van word? En dan de halvering van de sessies... Het zette me aan het denken... en ik kom tot de conclusie dat ik blijkbaar nog steeds denk of hoop dàt ik ervan genees, van de chronische depressies, de klachten van bps, van dat hele rottige verleden. Ik heb me vergist. In tegenstelling tot wat ik dacht, lijkt het erop dat het door allerlei nog erger werd. Voel me nog ellendiger omdat de psychiater me maar laat praten. Ventileren zoals hij dat noemt, want het is veel, zegt hij, héél veel....
Zijn zijn woorden gemeend als je zijn handelingen onder de loep neemt?
Ik moet niet ontkennen dat ik wat ik voel ook ernstig mag genomen woden, namelijk dat hij al een lange tijd niet meer oplet, hij is niet meer alert... hij lààt me letterlijk en figuurlijk mààr praten.
Ik mag meer verwachten, meen ik, dan een hulpverlener die zijn tijd zoek maakt met daar te zitten en woorden over zich te laten stromen zonder op te letten wat achter die woorden of erin zit... Als hij had opgelet, en tenminste werkelijk geluisterd naar al die boodschappen die ik er op mijn manier uitschreeuwde (schreeuwde ik maar werkelijk... dan zou hij het tenminste begrepen hebben) Ik gaf die boodschappen herhaaldelijk. Een goede psychiater zou ze eruit gehaald hebben en er iets mee hebben gedaan, denk ik. Ik sprak herhaaldelijk van het gevoel dat hij mij maar liet praten, leuteren, loze woorden spreken, ik kreeg de ellende binnen me niet meer geuit hierdoor. Hij weet dat ik het beter kan door het schrijven. En toch heeft hij die herhaalde boodschappen laten liggen en mij inderdaad maar laten 'leuteren'. Waarom kon het geschrevene niet besproken worden? Zoals het liep, gaat het niet omdat praten niet meer ventileren is. Het is niet mijn schuld dat dit oude vehikel niet meer print en dat ik geen geld heb om een nieuwe te kopen en dure inktpatronen. Ik weet al zo lang dat ik me al pratende er niet zo goed kan uiten. Ik geef het aan... maar misschien niet sterk genoeg? Het komt in ieder geval in dovemansoren terecht, heb ik het gevoel. Wordt er in dat opzicht meer van mij verwacht dan ik kan geven? Ik kan niet tegen alles tegelijk vechten. En niet alert zijn voor mijn 'hulpverlener' erbij...:cry: Als ik het dan toch allemaal alleen moet beredderen, wat doe ik daar dan nog? Zelfs ventileren is geen ventileren meer door én de onoplettendheid van mijn psychiater die ik invul als komplete onverschilligheid én omdat ik met het gesproken woord niet in staat ben hét, wat van binnen bijt en knaagt eruit te krijgen... Moesten die voorwaarden vervuld zijn het zou misschien beter gaan...
