Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
23-09-2011
405. een vreemde gewaarwording
Ik verzamelde een vracht moed om een berichtje te sturen. Voor ik me bedacht, voor dat vreemd soort angst de boel opnieuw blokkeerde. Toen ik echter de naam, tegelijk het emailadres intikte van mijn psychiater voelde ik een enorme weerstand, iets wat gelinkt wordt aan één of andere werkelijk gebeurde nachtmerrie. Ik wist en weet nog steeds niet wat het precies te betekenen heeft al heb ik wel vermoedens. Wat bij me opkwam toen ik later iets ging halen in mijn kamer was dat ik me opnieuw ergens ingeluisd voel... dat ik op één of andere manier in het ootje word genomen... dat ik niet heus behandeld word. En als ik dat hier zo neerschrijf, vlamt er een pijn op wat een soort meter is voor een benadering van wat is of tenminste van hoe ik het voel.
Er is nog een andere reden waarom ik vandaag en niet maandag een bericht verstuurde... omdat ik door wat ik vernam ook nog angstig was dat hij nog een week langer wegbleef zonder dat ik daarvan op de hoogte was. Om mij nog een klap te besparen had ik me ook daar al op voorbereid en wilde ik het liever vandaag weten als het zo was dan pas maandag. Gelukkig is die klap er niet gekomen... hij blijkt wel aanwezig. Alleen weet ik nog niet of er ook nog een ruimte vrij is om een en ander te kunnen bespreken. Nog een andere zaak die me in die zin bezighoudt is hoe moeilijk het te achterhalen is of een psychiater je wel de goede behandeling geeft... Kan je je intuïtie daar wel vertrouwen? Immers dat wat niet goed voelt, kan te wijten zijn aan een pijnplek, iets uit het verleden. Mààr... het kan net zo goed wél te maken hebben met wél een foute behandeling. Ik volgde gisteren een programma over medische fouten die er gemaakt worden en hoeveel mensen er daardoor overlijden of blijvend letsel hebben. Ze hadden het dan niet eens over medische fouten op vlak van psychische ziekten die veel minder aan te wijzen en te herkennen zijn. Ik wéét dat ze er zijn... en ik ben er niet onterecht bang voor.
In gevallen van twijfel moet ik op mijn intuïtie vertrouwen. Ik kan niet nog een foute behandeling aan. Bovendien voel ik het niet eens meer als een behandeling maar als een maar laten praten... En het praten vervult niet eens meer de functie van ventileren. Wat als ik op een punt ben gekomen dat ventileren gesteld dat het dat nog zou zijn, niet meer voldoende is en ik sterker therapeutisch werk behoef?
Verder weet ik niet of me maar laten praten mij leert te aanvaarden, gesteld dat ik dat nog niet deed (en ik geloof inderdaad dat ik dat nog niet deed) en of zijn werk niet uit meer moet bestaan dan dit nog jaren zo laten doorgaan? Moet hij niet ingrijpen als er zich tekenen voordoen en tenminste ingaan op zaken die ik aangeef?
Ik weet het niet meer en er zo over bezig zijn maakt me nog meer van streek, tegelijk haalt het me uit een steeds maar dikker wordende smurrie. Ik weet en voel dat het zo niet langer verder mag en kan gaan. Ik ben ook opnieuw ontzettend bang dat ik het niet zal kunnen duidelijk maken omdat het voor mezelf nog niet duidelijk genoeg is, ik niet weet of het dat ooit wel zal worden. Ik krijg immers de indruk dat er hoe langer hoe meer naar voor schuift... alsof de rand waaraan ik hang bedreigd wordt door steeds meer rotsblokken en puin die mijn richting uitschuiven. En dat ik dat alleen merk want mijn psychiater schijnt niets te merken, hij slaapt de slaap der onschuldigen, zo lijkt het wel... en die van de onwetenden...
Ik weet niet meer wàt ikzelf uit die hele klerezooi moet uithalen. En dat patroon herken ik van uit het verleden. Ik heb er hulp bij nodig maar die krijg ik niet. Ik heb het gevoel dat ik alles zelf moet zien en ontdekken en dan vraag ik me nogmaals af wat ik daar dan nog doe. Ik behoef hulp daarbij maar krijg ze niet.
Het treft me ook dat ik meermaals de boodschap kreeg dat hij niet anders kan doen dan me laten ventileren, en dat het zoveel is... Met andere woorden lijkt het er sterk op dat hij opgeeft terwijl ik dat niet doe?... Ik zie geen weg meer, alleen maar een dikke mist. Maar het schokt me dat hij dat niet eens merkt of erger nog zich erbij neerlegt. Daarom ook voel ik dat ik aan mijn lot wordt overgelaten... dat hij me maar laat doen. Is het een illusie als ik denk dat dit dode, levensloze, onverschillige zijn van mij kan voorbij gaan ? Ik vermoed dat het niet zal weggaan maar nog groter en opslorpender zal worden wanneer ik oeverloos en eindeloos daar moet blijven spreken, nietszeggende woorden, aan elkaar geregen tot zinloze zinnen terwijl die woorden niet eens schijnen aan te komen. Ik spreek zeker het laatste jaar vanaf mijn buitenkant. De binnenkant is dood. En hij merkt het niet eens? Hij blijft dit maar aanhouden... dit nog meer afvlakkende proces van oeverloze nietzeggende woorden.
Is het daarom dat ik maar boeken lees die over therapie gaan, dat ik radeloos zelf en alleen op zoek ben naar een nooduitgang? Naar houvasten? Naar een drijvend stuk wrakhout omdat ik te moe werd om te blijven zwemmen zonder ergens land te ontwaren?..
Ik besef ook dat de oude valkuil er naast bestaat... hoe degene die in het verleden misdaden begingen me allerlei 'leerstof' meegaven... oordelen die ik maar niet kwijt geraak... als zou ik niet genoeg mijn best doen... en precies dat oordeel van ze maakte dat ze me in hun greep hielden... want misschien was het wel een projectie van ze op mij voor hun eigen 'hun falen?'.
Ik ben bang dat dit oordeel ook hier speelt en ik me gestraft voel door mijn huidige psychiater om dat oordeel dat nog steeds rondspookt in mijn hoofd als zou ik mijn best niet genoeg doen... :shock:
Al die dingen springen als kwelduivels rond in mijn brein maar ik kan ze niet vangen... ze zijn met teveel en door het vlugge springen ook vaag. Ik kan ze daardoor niet aanwijzen of ze eruit halen. Ik hoop het nu wel te kunnen doen... Maar het zijn er zoveel (kwelduiveltjes).
Moet ik al mijn blogjes overlopen van afgelopen drie of vier weken om al die duiveltjes eruit te halen, ze neer te schrijven zodat ik erover kan praten?
Ik merk dat ik ook kwaadheid voel naar mijn psychiater... omdat hij er als een boeddha bijzit en niets zoekt, dus ook niets zal vinden. Hij let niet op. Misschien omdat hij meent dat opletten niet meer moet?
En wat als ik me vergis en hij let wel op en is bezig me te behandelen zonder dat ik dat besef? Misschien is dit een tactiek om me ergens toe te bewegen of naartoe te brengen? Maar wat als het niet zo is? Daarom moet ik het vragen en ik wil ook duidelijke en eerlijke antwoorden.
Hij zegt dat hij slechts opschrijft om er zijn aandacht bij te houden. Schrijft hij dan niet op om een overzicht te krijgen? Hij zeg dat hij niet analyseert en slechts bezig is met mij laten ventileren. Liegt hij daarover? ... leugens kunnen mij niet helpen... of ze nu deel uitmaken van een 'behandeling' of niet. Door zaken die in het verleden gebeurd zijn. Lieg niet... want dat zal de hel niet wegnemen maar openen.
Tjonge... het voelt zo gestoord wat ik schreef. Maar misschien ben ik op dit ogenblik ook serieus gestoord. Een zender waar ze in hakken is ook gestoord, een zender die ze verdoven door die vol te hangen met slingers die de doorstroming saboteren, werkt op de duur niet meer naar behoren.
