te pas en te onpas draait mijn mallemolen rond niet zomaar of afgepast nee zo, ja zo onbepaald hevig, zoals ik altijd vond
maar nu gaat het gericht weliswaar buiten zicht en ongekunsteld maar minder beladen als een gang van minder innerlijk verraden
ach, wij componeren wat af zo hersenloos vaak denken is een beerput van borrelend gekwaak soms stuivend omhoog naar dwarrelend gelaak ditten en datten over weten dat ik loog en kwijlend katten in zinloos gekraak
begrijp ik het wel dat komt wat komt ben ik dat die dit gebral zo maar opsomt ja, dat ben ik en u trouwens ook zag geen verschil toen ik even aan u rook
ik schuif langzaam de gordijnen toe en sluit de wereld buiten zie nog even het licht van een lantaarn dat zacht schijnt door mijn ruiten
de eenzame schemerlamp in de hoek werpt schaduwen op de muren als decor van mijn eenakter waarvan ik nog niet weet hoelang mijn monoloog zal duren
ik fluister woorden op dit wazig toneel verbeeld mij een groot gehoor met wie ik mijn optreden deel
**
ich lebe den Traum von Eden Quelle der strömende Liebe er lässt mich im Heute leben sehe die unverkennbare Schönheit komm folge mir zu der lächelnden Fröhlichkeit
**
hier stokt mijn stem en voel de lege kamer het doek was al eerder gevallen toen zij vertrok naar hem
als een dichter sterft bij leven heeft de ebbe zich te vroeg doorgezet en verschraalt het kunstig zinnenweven tot knopen van een versleten letternet
hij teert slechts op zijn scheppend verleden dat stilaan zo zijn glans verliest een poëet dient tot de dood zijn rijmen te smeden: een onvoltooid vers is waar hij voor kiest
vergaat mijn zwakte voor jou zieltogend in mistig allure vlucht jij weer ver weg naar woelige innerlijke oorden waar pijnlijke zuchten mij sturen en prille zachtheid vermoorden
voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch die je wilde gerieven
zo ga ik weer een stille weg zoekend naar mijn verloren deel struikelend over droge tranen stikkend als in een slangenkeel
voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch die je wilde gerieven
ik slenter door oneindige lanen wilgen treuren mij in koor toe waar elke boom de smart vergroot en mij uitput tot stervens moe
voel jij me nog mijn verre lieve ik was het toch die je wilde gerieven
ik voeg letters aan elkaar om mijn brein te verlichten soms heet dat schrijvend dichten of zo maar, een sprekend gebaar
ik wil ze met leven bezielen opdat ze in woorden worden geboren scheppen in een beeld van schitterende eigenheid ik wil hen, met schoonheid toebedeeld, in gemeenschap bekoren
vaak valt mij de gedachte te binnen was ik het wel die dit schreef heb dat niet alleen kunnen verzinnen zou er iets meer zijn dat mij dreef
