diep zinken
is naar leegte dalen
treden overslaan
blindelings dralen
op één been hinken

nog minder dan dat
zal verdwalen zijn
in wat al verborgen is

roepen naar
gesloten oren
met minstens een
dikke laag vernis
de zwarte echo bekoren

geluiden die weerkaatsen
tegen gedeukte dromen
in de adem haasten
dat een bonkend hart
moet omzomen

er zij licht
dacht ik even,

zonder zicht