Ik ben Elisabeth Dekeijzer, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Elisabeth.
Ik ben een vrouw en woon in Pastorijstraat 362, 3300 Tienen (België) en mijn beroep is zonder.
Ik ben geboren op 22/08/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, pc.
Ik ben Elisabeth, kom uit een gezin van 9 kinderen.
Ben 48jaar, gehuwd met Gerry (Flyboy), we hebben geen
Kinderen. Heb polio (kinderverlamming), na 40j post polio gekregen.
Ben afhankelijk van een Electrische rolwagen. Heb geen ouders meer.
Mijn
Indianengebed Grote geest, wiens stem hoor ik in de winden, en wiens adem alles op aarde laat leven, hoor mij ! Ik ben klein en zwak, en heb Uw kracht en wijsheid nodig, laat mij gaan in schoonheid en mogen mijn ogen de rode zonsondergang bijven aanschouwen. Laat mijn handen respect hebben voor de dingen die U gemaakt heeft en mijn oren scherp, om Uw woorden te horen. Maak me verstandig zodat ik de dingen kan begrijpen, die U mijn volk leert Laat me de lessen leren kennen die U verstopt heeft in elk blad en steen. Ik zoek kracht, maar niet om sterker te zijn dan mijn broer, maar om mijn grootste vijand te bevechten.....mijzelf. Maak dat ik altijd klaar ben om naar U toe te komen met Schone handen en eerlijke ogen. Zodat, als het leven te einde is gekomen, zoals de verdwijnende zonneschijn, mijn geest tot U mag komen zonder schaamte.
Na zijn overlijden klimt het zieltje van Arafat naar de hemelpoort.
Petrus zegt: "Ik ben Petrus, welkom in de hemel." Arafat zegt: "leuk je te ontmoeten, maar ik ben een moslim en ik wil Mohammed ontmoeten." Petrus zegt: "tuurlijk, geen probleem. Ga die ladder achter je maar op en je zult hem ontmoeten."
Arafat beklimt de ladder, komt bovenaan en daar is Mozes. Mozes zegt: "Hallo, ik ben Mozes. Welkom in de hemel." Arafat is onder de indruk en zegt: "Mozes, het is een eer je te ontmoeten, maar ik heb al tegen Petrus gezegd dat ik een moslim ben en Mohammed wil ontmoeten." Mozes zegt: "Geen probleem, klim die ladder achter je maar op en je zult Mohammed ontmoeten."
Arafat gaat de ladder op, komt boven en hij ziet niks anders dan een helder licht. Dan ziet hij een figuur voor zich en vraagt: "wie ben je?" De figuur antwoordt: "Ik ben God, leuk je te ontmoeten. Welkom in de hemel." En God loopt naar Arafat toe en geeft hem een hand. Arafat is met stomheid geslagen - hij kan amper spreken. Hij zegt tegen God: "meneer ... het is zo'n grote eer U te ontmoeten. Ik kan het niet geloven dit is een prachtige plek. Maar.... ik ben een moslim, en met respect voor U, maar ik wil echt Mohammed ontmoeten." God zegt: "Ooohh, u bent hier om Mohammed te ontmoeten. Ik begrijp het, geen probleem. Gaat u zitten, maak het u gemakkelijk. Kan ik u een kopje koffie of iets te eten aanbieden?" Arafat zegt: "Een kopje koffie zou wel lekker zijn."
En God roept naar de keuken: "Hé Mohammed ! 2 koffie!!!"
Hier in deze harde wereld, vol ellende en verdriet, ben je vaak onzeker, en vertrouw je je vrienden niet. Wat is er dan mooier in je korte bestaan, om met dieren als vrienden door het leven te gaan. Je kunt ze voor eeuwig vertrouwen, ze geven vreugde en plezier, en hun liefde zal je nooit berouwen, daarom hou ik van het dier!
Het is nu even geleden dat ik nog iets op mijn blog heb geplaatst. Maar ja wat wil je, als je eens met de billen bloot ligt,sta je de dag nadien op met een verkoudheid. Zo eindigt het weekend weer met heel veel wind. Men begint het zo aan te voelen dat we naar de herfst toe gaan en de avonden weer langer gaan duren.
Op 19-08-06 hebben het 2jarig bestaan van de groep mindervaliden-ziekten-depressies gevierd. De mentors Liliane en Paul, onze administrator Georgia hadden het weer mooi gorganiseerd. Het feest is door gegaan te Herselt bij Boer Toon. Het was er heel gezellig en aangenaam. Er was een orkest met orgel muziek en een optreden van sommige leden die K3 in K5 hadden veranderd. Iedereen heeft meegedaan eerst uit volle borst gezongen en achter af met K5 mee gedanst. Het was in elk geval een mooie afsluiter van de namiddag. Onze administrators waren dan eveneens 35jaar gehuwd en hadden ons verrast met lekkere taarten, in 1 woord gezegt het feest was denderend. Het zijn één voor één lieve mensen.
Voel mij vandaag rot, weet zelfs niet waarom maar toch is het zo. Had straks een telefoontje van mijn zus, die uit mijn teksten opgemaakt had dat ik weer een beetje dieper in een depressie aan het gaan ben.Ik moet haar gelijk geven, het ene moment kan ik lachen en dan komt dat zo ineens naar boven en doe ik niets anders dan wenen. Het is niet prettig als je ergens naartoe gaat je aan het amuseren bent en dan slaagt de stemming opeens rond. De mensen denken dan direct het ergste (zou ze ruzie hebben met haar man of die heeft geweldige pijn). Ja dat laatste is wel zo, maar dan in mijn hart.
Deze kaars wil ik branden Voor alle vrienden (innen) die het op dit ogenblik het het meest nodig hebben. Natuurlijk ook voor onze andere vrienden (innen), nog een mooie avond en wel te rusten.
Het is een eeuwig brandende kaars en zal iedereen steun geven die het echt nodig heeft. Elisabeth
Mijn ouders hebben steeds heel hard moeten werken. Toen ik dat voor kreeg heb ik eerst nog 14 dagen thuis gelegen en kwam de huisarts tot 4 maal per dag naar mij, om te kijken of het niet wou beteren en of hij mij koorts niet gezakt kon krijgen. Daar het bleef duren stuurde hij mij de kliniek van Maria Delacroix. Het was nog niet goed dat ik er naar toe moest, was mijn 3e oudste zus gevallen met haar rolschaatsen aan over een vuilnisbak en kon niet meer gaan. Zij had een steenpuist en dat was op het gebeente geslagen en heeft daar dan ook enkele maaden vertoefd. Mij deden ze na een week naar de Heilig hartkliniek te Leuven.Daar heb ik enige tijd verbleven, maar dan moest ik overgebracht worden naar Bosvoorde. Waar ik mijn eerste operatie onderging, dat de professor zei tegen mijn ouders dat ze te lang hadden gewacht om mij naar daar overgebracht te hebben. Anders had die prof mij reeds veel verder kunnen helpen hebben, daar ik volledig verlamd was.Mijn moeder heeft geen enkele dag overgeslagen om mij te komen bezoeken. Vroeg in de morgen zorgde ze voor de andere kinderen zodat zij niets te kort kwamen. Eens zij waren vertrokken naar de school, ging mijn moeder tot de middag in de familie wasserette helpen. Ging weer naar huis zorgde dat het eten weer klaarstond tegen dat de kinderen van school kwamen en vertrok dan om mij te komen bezoeken, al kon zij mij niet in de armen nemen. Na haar bezoek ging het weer huiswaarts, dat ze dan nog voor mijn vader kon zorgen voor hij moest vertrekken naar zijn werk. Mijn moeder had nooit gedaan, want dan wachte er haar nog de taak om de andere kleintjes te helpen met het huis werk, nadat zij klaar waren om het bed in te gaan, stond nog het huishouden op haar te wachten. De grootere van de kinderen moesten wel zien dat de afwas achter de rug was en konden dan als hun huis werk achter de rug was, mochten ze nog wat tv kijken tot 21u. Daarna begon mijn moeder weer te zorgen voor het middag maal voor de volgede dag en maakte zij het huis nog schoon. . Zij was de allerliefste moeder die ik ooit heb gekend, net zoals mijn vader, die mij alleen de weekends kon komen bezoeken. Als hij 's morgens thuis kwam van het werk, een beetje had geslapen, zorgde hij voor de tuin zodat we steeds verse groenten hadden. Zo dat waren dan de zware taken van mijn moeder en mijn vader waar ik hen steeds heb voor gewaardeerd. Dat heb ik steeds gedaan, mijn ouders gewaardeerd en heel lief gehad. Nu zitten ze beiden heel diep in mijn hart en mis hen verschrikkelijk. Dat zij beiden in vrede mogen rusten.
Ik heb hele lieve ouders gehad, spijtig genoeg zijn ze reeds bij de Heer. Mijn vader is overleden aan longkanker op 15-9-1995, Mijn moeder is verdronken in haar eigen vocht in de longen, zij was hartleider. is overleden op 15-10-2004. Dat waren hele droevige momenten uit mijn leven. Ik kom uit een gezin van 9 kinderen, waarvan 7 meisjes en 2 jongens Van de meisjes was ik de jongste telg, Koningin Elisabeth was dan ook mijn meter. Bij mijn geboorte was de taak van de plaats vervangende meter mijn doopkleed en suikerbonen te komen overhandigde aan mijn ouders, dat was het dan. De plaats vervangende meter was de vrouw van de toenmalige burgemeester, zij was een lieve dame, die steeds zorgde voor Sint-Niclaas en Kerst. Ik had geluk haar als meter te mogen hebben gehad. Maar ik had veel plezier met mijn familie in mijn kinderjaren. Ik herinner mij nog goed, ik moest mee naar school en dat zinde mij eerst niet daar ik angst had hoe de andere kinderen zouden reageren. Elke dag dat ik thuis kwam van school was ik aan het wenen, ik wou niet meer naar school. Gelukkig hebben mijn ouders daar nooit aan toegegeven, anders had ik nooit mijn diploma behaald. Ik was 7jaar, moest mee naar het eerste tweede jaar; ja ik was een jaar achter tegenover de andere kinderen sprak dan nog niet zo goed nederlands. Het was de afspraak tussen de directrice en mijn ouders dat ik beter het tweede schooljaar 2x deed. Ik kreeg dan onder de speeltijd bijles en de anderen mochten spelen en dat vond ik maar niks, dus eens de les weer begon, probeerde ik in de klas de kinderen af te leide en dan moest ik achteraan in de klas op een stoel gaan zitten met mijn rug naar de klas gedraaid en een paar ezels oren op mijn hoofd. De middag dan mocht ik de tussen pauze van eten en dan naar de les ook mee spelen, maar werd dikwijls verweten, van die met haar ijzer rond haar been en brillemans. Dan kwam ik steeds al huilend naar huis, mijn moeder zei dan tegen mij als je morgen nog met tranen binnen komt, dan krijg je van mij een pak op de broek erbij. Dat heeft mij sterker gemaakt en liet mij niet meer verwijten. Ik negeerde gewoon de kinderen die mij na riepen, ik zal niet zeggen dat ik het altijd deed maar meestal wel. Zo had het heel dik gesneeuwd en mijn moeder had mij steeds beloofd als het eens zo had gesneeuwd dat ze met mijn net iets oudere zus en mijn jongere broer een naar het stadspark zou gaan om mij er eens volledig in te rollen, en dat vond ik dan ook zo leuk. Het park lag net een straat verder, het was er heel mooi, je moest een oude veste, dat waren de oude muren van de stad en was vroeger een versterkte stad. Het was net een laan met aan beide kanten bomen, prachtig was dat. Het bestaat nog steeds, alleen is er nu verkeer. Als onze ouders gedaan hadden met hun werk, maakten zij steeds tijd om met ons nog wat te spelen voor het tijd was om naar bed te gaan. Zelfs voor mijn vaders zich klaarmaakte om te gaan werken, hij deed uitsluitend nachtwerk. Zo dat was het dan voor vandaag, morgen gaan we weer verder.
We herinneren onze kinderjaren: onze zorgloosheid, onze uitbundige blijdschap en onze koppige humeurigheid om kleine dingen. Het doet goed ons te herinneren dat we kinderen zijn geweest, nu de jaren eentonigheid brengen.
We herinneren onze jeugd: onze grote ambities om veel te verwezenlijken en onze ergernis om alle onrechtvaardigheid. Het doet goed ons te herinneren dat we jong zijn geweest, nu de jaren vervlakking brengen.
We herinneren onze jaren van jonge man, van jonge vrouw: de vreugde van het kiezen en het gekozen worden, het enthousiasme in ons beroep. Het is goed ons te herinneren dat we jonge volwassenen zijn geweest, nu alles ons gewoon gaat lijken.
We herinneren onze ouderdom: onze vrede van vrij te worden van zoveel dat bindt en onze blijdschap om wat we voltooiden. Het is goed ons te herinneren dat we oud zijn geworden, nu zovelen verlangen eeuwig jong te blijven.
Heer God, leer ons herinneren, zonder heimwee en verbittering maar met een dankbaar hart; help ons mensen van hoop te blijven omdat Gij de toekomst in uw hart draagt.
Mijn 7eerste jaren heb ik niet in familie kring doorgebracht, maar in klinieken. Waar ik mij nog dingen van kan herinneren en die mij steeds zullen bij blijven. Het waren mooie herinneringen, zoals bijvoorbeeld: Het weer was mooi en wij mochten buiten spelen, ik kon nog niet stappen zoals het hoorde. Maar als het was om kattekwaad uit te halen was ik er als eerste bij.Het was in de grote tuin van Les Petites Abeille, zo noemde die kliniek en bestaat nu nog. Er was daar een klusjesman die mij heel graag mocht en die mij af en toe indien mijn ouders mij niet konden komen halen door omstandigheden, dan deed hij mij naar huis. Die bewuste dag in de tuin had ik gezien dat hij ' Paul' noemde in de kelder bezig was met zijn werk. Daar zelf kon ik niet komen daar het met trappen naar beneden was, maar om toch zijn aandacht te kunnen trekken gooide ik steeds mijn jasje die ik aan had naar beneden. Dan wist ik toch dat hij mijn jasje steeds naar bovenbracht, tot een verpleegster het in het oog kreeg en mij kwam bijhalen. Ik mocht niet meer buiten spelen en moest binnen, ze zat mij in mijn rolstoel en moest in haar buurt blijven zodat ik niets meer kon uithalen. Maar ik was zo boos op de verpleegster, dat ik het niet nodig vond om te vragen om mij op het toilet te zetten en plaste dan maar in mijn stoel. Weer kwam ze boos naar mij toe en vroeg of ik nog niet genoeg gestraft was, (was toen 3j) werd ik nog iets meer gestraft en werd het bed in gegooid en vastgebonden. wreed hé vindt je ook niet hihihi. Wij gingen daar ook naar de kindertuin, daar konden we dan tekenen en we maakten samen met de juf allerlei dingen. Zo heb ik ooit een halsketing van zonnepitten gemaakt, waar de pitten in het paars waren gekleurd, in vernis waren gedompeld en dan te drogen werd gehangen. Die moest dienen als geschenk voor moeder dag. Ik heb mijn moeder die lang weten dragen als ze mij kwam bezoeken, dat was elke dag. Zo heb ik ook dikwijls horen vertellen van mijn ouders dat ik nog in een kinderstoeltje zat als men mij te eten kwam geven. Mijn ouders mochten mij toen alleen achter glas komen bezoeken. Het was middag of in de namiddag, dat weet ik zo niet meer, maar ze kwamen mij een pudding voeren daar ik niet alleen kon eten; de verpleegster die daar verantwoordelijk voor was, had de pudding voor mij geplaatst en zij was naar de venster gestapt en was daar tegen mensen aan het praten terwijl ik met mijn handjes in de pudding zat en mij helemaal had ingesmeerd. Toen zij haar omdraaide en mij in het oog kreeg was ze razend, maar wat zij niet wist was dat mijn ouders aan het toe kijken waren. Kwam naar mij toegestormd en gaf mij een harde klap in mijn aangezicht, dat mijn vader haar van de kamer heeft afgehaald, en mijn moeder voor mij zorgde tot er iemand anders kwam. Dat was de hoofdverpleegster, die op haar beurt de arts erbij haalde om te zien of ik niets had. Achteraf hebben mijn ouders haar niet meer gezien op die afdeling. Als ik dan eens een week-endje naar huis mocht, wat niet dikwijls gebeurde, was het telkens een groot feest voor mij. Dan zag ik mijn 6 zussen en 2 broers weer, die mij niet dikwijls meekonden komen bezoeken. Ik sprak dan frans en verstond geen nederlands en voor hen was dat omgekeerd, dan was het met tekeningen of tonen wat ik wou bedoelen of zeggen., en dat was dan echt om te lachen. Van de pijn die ik heb doorgemaakt weet ik niet veel meer van, ben dikwijls onder het mes geweest, maar dat heeft mij nooit gehinderd om steeds te lachen net zoals nu nog steeds. Word vervolgd
Ik ben een vrouw, en da`s heus geen pech, Heb geen last van agressie als ik rijd op de weg Ik laat tenminste geen lampen aan voor nop En ruim al mijn rotzooi achter me op Als ik iets zoek, vind ik het in 1 keer! Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer! Van een griepje is bij mij niet veel te merken Ik neem een aspirine en ga gewoon werken Ik hou me bezig met echt belangrijke vragen In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen!
Al is vrouw zijn dan een enorme zegen, Helaas houdt `De Man` onze ontwikkeling tegen! Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie Maar wie strijkt dan zijn overhemden en kookt zijn prakkie? Dat is niet het ergste in dit geval Wat echt irritant is bij mannen: hun gebral Ze denken zelf de beste te zijn Vooral spotten met vrouwen vinden ze fijn
Uiteraard laten we ze in de waan Want de waarheid kunnen ze psychisch niet aan: Mannen zijn eigenlijk nog een kind Dat spelen met auto`s het einde vindt, Die een potje gaat vechten als hun club verliest, Computerspelletjes speelt en maar aan knoeit als ie piest. Nee, mannen willen de waarheid niet horen: Zonder een vrouw zijn ze verloren
-Maria,een vrouw uit Nazareth,de moeder van Jezus.-
Maria,wat mij boeit in jou,is je bereidheid om te delen.
Je vindt het zo vanzelfsprekend dat je,je beschikbaar stelt en uitdeelt
met open handen,al wat je hebt,al wat je bent,al wat je kunt.
Maria,wat mij boeit in jou,is je spontane dienstbaarheid.
Je vindt het vanzelfsprekend dat je tijd maakt om te luisteren,
dat je tijd maakt om te helpen,dat je tijd maakt om lief te hebben.
Maria wat mij boeit in jou,is je verwijzing naar God.
Je vindt het zo vanzelfsprekend dat wat je denkt,wat je zegt,
wat je doet,één dankgebed wordt voor de Heer.
(Bron : Okra-bedevaart Lourdes 2006)
--------------------------------
Een echte moeder is een wonderbaar iemand.
Ze is het hart van elk gezin.
de band die allen samenhoudt.
Ze is de verzoening,de vrede,
de vreugde,de veilige haven.
Een echte moeder is in staat tot de onmogelijkste dingen
op het gebiedvan de liefde.
(Bron : Phil Bosmans)
Een interessant adres?
Een interessant adres?
Leeuw - 24 juli t/m 23 augustus
De Leeuw is een sterke persoonlijkheid. Hij beschikt over veel wilskracht. Als hij eenmaal een besluit genomen heeft, dan is hij hier niet gemakkelijk van af te brengen: hij zal blijven proberen zijn doel te bereiken. Hij is een harde werker, die in staat is om anderen te laten doen wat hij wil. Dit kan er echter toe leiden dat hij anderen gaat manipuleren.
Hij staat graag in het middelpunt van de aandacht. Hij heeft daar ook een zekere flair voor, alhoewel dat soms wat misplaatst overkomt. Hij is een gevoelig en warm mens, trots en met zelfrespect. Hij sluit geen compromissen: zijn zelfrespect is voor hem net zo belangrijk als het respect van anderen. Eerlijkheid en openheid staan bij hem voorop.
Tijdens zijn leven kan hij, dankzij zijn persoonlijkheid en zijn harde werken, meermalen in een leiderspositie terecht komen.
Ik ben Elisabeth Dekeijzer, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Elisabeth.
Mijn ouders hebben steeds heel hard moeten werken.
Leeuw - 24 juli t/m 23 augustus
