309 Oorlogsdagboek Petrus Huygens IX

Werken
donderdag 30 mei Vele Belgische krijgsgevangenen trokken langs de Vilvoordsesteenweg naar Duitsland. Velen liepen weg en geraakten goed thuis.
van 30 mei tot 24 september een leven gehad van een koning. In de zon liggen, gaan wandelen en konijnen eten doen was het ergste wat wij te doen hadden. Werk was er niet. Op 24 september 1940, ’s morgens om 6 uur vertrokken naar Duitsland, om er te gaan werken voor 6 maand. De eerste dag tot in Aken gereden langs Holland rond. Daar bijna alles doen afbranden met in beddens te vechten. ’s Anderendaags om 18 tot 2.30 u. theater gespeeld in een cinemazaal. Vertrokken naar Kassel. In het begin ging alles daar nogal goed. Na twee maand trok de Mol terug naar huis. De dagjes kropen maar traagjes voorbij, daarbij was het er geweldig koud. Ieder morgen om 6 uur het bed uit. De eerste jaartjes zal dat nog geweldig in mijn ribbetjes hangen. Daarbij ’s morgens en ’s avonds, een kwartier ver naar de fabriek. Soms zo een lekkere soep dat we alles lieten staan. Met Nieuwjaar niet in congé geweest omdat het ons 40 Mark zou gekost hebben. Na zes maand waren we er alles al goed gewoon. Doch onze term was voorbij en ik wou zo rap mogelijk van daar, daar het mij geweldig de keel begon uit te hangen. Bijzonder die barakken. Met 20 man in een kamer. ‘s Morgens moest men snakken naar lucht : een echt hondenleven. Om naar huis te gaan moest ik wachten tot 25 april, daar men ons wijs gemaakt had dat de grenzen gesloten waren. Eidelijk de 26 april 1941, om 4 uur stoomde het treintje met mij Kassel uit. In Kassel zelf had men mooie bergen, bijzonder Willemshöhe was heel schoon. Over de 600 m hoog. Eens voorbij Paderborn was de reis maar eentonig. Alles vlak gelijk in Vlaanderen. Tegen de middag waren wij in Keulen, waar we allen rechtsprongen, toen we over de Rijn reden. Om 13 uur in Herbestal aan de grens. Vier uur moeten aanschuiven om geld te wisselen. Om 18 uur terug aan het rollen geraakt. In Luik nog eens gestopt en dan in vliegende vaart naar Brussel. Om 21.30 u. kwamen wij in het Noordstation binnen. Met pakken en valiezen naar de tram gesukkeld en rond 22.30 uur stapte ik in Meise van de tram. Mijn verstand was te klein om te geloven dat ik terug thuis was. De eerste minuten wou het er nog niet in. Ik scharrelde maar mijn klorren bijeeen en droop af naar tante Isabel. Daar de deuren uit de hengsels getrommeld, omdat de grote heer niet te lang zou moeten wachten. Boven kwam er een slaperig koppeke uit, dat vroeg wie er nog zo laat op de baan was. “Wel, kende mij niet meer” vroeg Pieje. “Nieëk”, zaan de mensen van boven.. “Wel, mensen uit Duitsland”, hakkelde Pieje, omvergevallen van honger en grote vaak. “Hee, hee”, hoorde ik boven, bliksemsnel gevolgd door een geweldig gesloef op de trap. De ringelkens vlogen open en het volgend ogenblik stak Pieje zijn verwilderd koppeken naar binnen. De mensen wisten niet hoe zich te houden van kontentement, over zo een hoog bezoek op ’t laatste van de dag. Daarbij blikten ze met begerige ogen naar een paar geweldige valiezen, die Pieje van Kassel achter zich aansleepte. Wat die beruchte valiesjes mij aan plezier bezorgd hadden, daar kon geen mens een gedacht van geven. Om te beginnen van in Kassel van uit de barakken. Nog geen 2 minuutjes uit de barakken vertrokken of er brak een handvat van de grootste valies. Rapareren! Geen denken aan, daar het 3 uur ’s morgens was en donkerder dan in de donkerste hel. Snel mij broekband af en die rond de valies. Alles opperbest! Tot 500 meter verder mijn arme broeksband de geest gaf. Nu de valies maar onder de arm gepakt. ’t Gemak daarvan ondervond ik reeds van bij de eerste stappen. Bij elke stap schoof ze naar voor ofwel naar achter, zodat ik bij elke 5 stappen het boeltje eens moest dooreen gooien, om ze weer vast te krijgen. En zwaar dat dat dingske woog. Ondertussen rekte de andere bij elke stap zo vervaarlijk uit mekaar, dat ik vreesde dat er nog ongelukken zouden gebeuren. Als een harmonika ging ze uit elkaar, doch gelukkig kwam ze tot aan het station immer in haar plooien terug. Eens op de trein was het een gerepareer zonder einde. Dan nog die pleziertjes van ’t overstappen op andere treinen. Ja, valiesjes, ’t naaste maal liggen de riempjes! Goed voor éénmaal!

04-07-2012 om 08:56 geschreven door Jef De Cuyper