|
Vandaag de grens overgestoken in Oost Cappel,nadat we uitgewuifd werden door de gastheer en -vrouw van Oud Moeshof. Poes wuifde niet mee, had te veel werk met een duif die ze net gevangen had en aan het pluimen was. Voor de arme duif was er geen redden meer aan.
Frans Vlaanderen : de dorpsnamen liegen er niet om : Wormhout, Watten, Bollezeele... Het glooit hier aangenaam, elk dorpje zijn café en de mensen praatgraag en hulpvaardig. Dat was in de tweede wereldoorlog even anders. Liza (mijn moeder) kwam in mei 1940 te voet tot hier, vluchtend maar werd niet hartelijk onthaald. De fransen waren boos omdat België niet stand hield tegen Duitsland. Toen Liza een glas water vroeg, riepen ze tegen haar : va boire au Canal Albert. Vriendelijk is anders en als negentienjarige bange vluchteling wil je zoiets liever niet horen. Uiteindelijk kwam ze wel terecht op een boerderij, vluchten kon niet meer, het Duitse leger heeft hen ingehaald.
Wie we in elk dorpje ook tegenkomen is Marine Le Pen. Ze oogt vriendelijk en vastberaden, het zou je eigenste zuster kunnen zijn, maar heel gerust ben ik er niet in. Voor hetzelfde geld zet ze je terug de grens over. Of gaat ze haar vader halen.
We logeren hier in een reusachtig groot huis, met een rustige gastheer, die door zijn gangen sloft en een boek over accupuntuur leest. We wagen ons niet te veel meer buiten, de zon heeft haar werk gedaan, het is lekker rusten op bed en als we ruzie maken kan er nog iemand verhuizen want er staan nog twee bedden in de aangrenzende kamer en die is ook voor ons. Hier kan een boot vol vluchtelingen logeren. Plaats genoeg.
|
de hort op
