Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
09-09-2018
rust
9 september 2018
Rustdag vandaag, het weer kwakkelt een beetje, en dan is een rustdag welgekomen.
Geert en Michel gaan boodschappen doen in het dorp, ze doen dat goed en komen zwaar beladen terug. En wat zien we blinken ? Een taartje ! Een Baskisch gesloten taartje met bosbessenvulling. En wat zit er nog in de boodschappentas ? Dat mogen we nog niet weten, maar we moeten beloven dat wij de groenten gaan bereiden en zij zullen het vlees fiksen. Dat hebben ze goed gekozen, de kip zit gebraden in hun boodschappentas.
Ik plan vandaag toch eens naar de Cirque de Gavarnie te gaan, waar ik vijfenvijftig jaar geleden ook al eens was 'en famille' , op bedevaart naar Lourdes. Gavarnie zelf was toen erg mistig en dat is zowat het enige wat ik me er nog van herinner. We kampeerden op een snikhete camping tegen Lourdes en mijn broer Ivo had een zonneslag door vooraan in de auto te zitten gedurende lange uren tijdens de rit door Frankrijk. Autostrades waren toen nog schaars, ritten duurden lang. Die jongen begon heel raar met zijn soeplepel te zwaaien, kreeg een draai tegen zijn oren voor dat onnozel gedrag, en begon wartaal uit te slaan, zijn temperatuur steeg ijzingwekkend of eerder bloedstollend hoog en de dokter moest er aan te pas komen.
Maar nu zijn we dus op weg naar Gavarnie, waar ik eigenlijk gepland had om twee nachten in een tipi te slapen, voluit in de natuur. Bij nader inzien doen we dat toch beter niet, want zo veel charme is er niet meer aan. De Cirque op zich is mooi gebleven, indrukwekkend, ook al ligt er niet veel sneeuw meer (en zal er in de toekomst niet veel meer liggen), maar het is er druk toeristisch met alle winkeltjes en cafeetjes die daar bij horen. Bussen toeristen rijden af en aan, jong en oud, maar vooral oud, legt hetzelfde parcours af tot aan het begin van de klim. We hebben er vlug genoeg van. Een terrasje doen zit er niet in, want het begint ook nog eens te miezeren.
Gelukkig wacht er 'thuis' koffie met taart, daar heeft Johan voor gezorgd. Wij alweer blij.
Morgen plannen we de Tourmalet. Die zal met voorsprong de moeilijkste col zijn. Duimen dus !
De gastvrouw van la Rive d'O geeft ons een gedetailleerde uitleg over wat het ontbijt te bieden heeft : croissants, pain, fromage de brebis fort et moins fort et de la confiture, trois choix : kersen, perziken en rode vruchten. En zo eten wij deze morgen dezelfde confituur als Macron. Want, zo vertelt ze ons, de confituur wordt plaatselijk artisanaal gemaakt(alles wat plaatselijk is,is artisanaal hier, dus zeg ik eigenlijk twee keer hetzelfde) en de confituurmaakster levert ook aan de president. Goed om te weten en goed om te eten. Lekkerder dan de koffie, maar we malen er niet om. De drie dikke reusachtige poezen van Gaëlle et Jean-Claude zitten verlekkerd te kijken voor het venster. Nog nooit zo'n dikke poezen gezien.
Vandaag scheiden zich onze wegen, de drie mannen willen de Aubisque op en rijden eerst een stuk met de auto tot Béost. Ik vertrek met de fiets van aan de chambres d'hôtes tot aan Béost en rijd dan met de auto achter de naarstige klimmers en hoop ze nog te pakken te krijgen vóór de top. Het zijn zowat 40 kilometers, nat gemeten, maar hier en daar korte pittige klimmetjes van 10%. Ik denk dat dat haalbaar is en vertrek vol goede moed. Maar hoe, ja hoe geraak je uit een stad? En dan nog in de goede richting ? Ik gok en probeer en nog eens en nog eens, passeer drie keer hetzelfde park, het lijkt wel de ronde van Oloron die ik aan het doen ben. Een pronte man schiet me te hulp. Hij legt alles eens goed uit en nadien zegt hij : je résume en legt hij het nog eens uit. Een onderwijsman, mijn gedacht. Het helpt me wel vooruit, maar ondertussen ben ik een half uur kwijt. Dat wordt reppen. De tocht is prachtig, ik fiets door een eindeloos bos vol loofbomen, geen levende ziel te zien, enkel af en toe een paar wandelaars. Na het bos komt het water, ook mooi. Geen liefdevol kabbelen meer zoals de riviertjes van de voorbije dagen, maar een echte bergrivier, schuimend, spattend, ratelend over de dikke keien. Een heerlijk geluid.
Ik kan mezelf geen tijd gunnen om te rusten of te eten, ik wil de mannen zien zwoegen en zweten. De auto in en vollen bak vooruit. Nou ja, het is flink bergop, gemiddeld zo'n 6,2 % (7% toeteren ze hier, als ik het cijfer 6 in de mond neem) en dat 17 kilometers lang. De eerste die ik te pakken krijg is Johan. De wegmarkering zegt op dat moment dat er nog 4 km te gaan is. Ik zie hem harken op zijn fiets, de typische Johanstijl, hoe die het klaarspeelt om zich zo naar boven te wrikken, het is me een raadsel. Ik stop even, helm en lege drinkbus worden in de auto gezwierd, elk verlies aan gewicht telt ! Een klein interviewtje wil ik hem nog afnemen : wat is je gevoel hierbij ? en heb je al gedacht aan opgeven vandaag ?, maar ik vrees dat het de verkeerde vragen zijn, hij sterft op de fiets en ik maak me uit de voeten.
Nu de twee andere musketiers nog. De ene in het rood, de andere in het blauw, ik zie ze zij aan zij in de verte. Nog 2 kilometers te gaan, schat ik. En wat zie ik nog ? Voor hen loopt (LOOPT) een vrouw (VROUW) en ze komen geen meter dichterbij, integendeel, de vrouw loopt uit op de twee fietsers. Als ik later vraag wat voor hen het moeilijkste moment was, dan moeten ze toegeven dat het dat wel was : een vrouw die je voorbijloopt is niet zo goed voor je ego. Toch rijden ze verrassend soepel omhoog, de rode trekt de kop. En zijn kop is ook rood, maar dat merken we maar 's avonds. Insmeren de volgende dagen dus ! Ze komen over de meet, de fotofinish zal de winnaar moeten aanduiden. We gaan ons daar niet mee bezighouden. Zijn ze moe ? Ja, moe. Zijn ze tevreden ? Ja en zelfs nog meer dat dan moe. Zij tevreden, ik ook tevreden. Nu nog even wachten op Johan. Ha, daar is hij. En hij kan nog lachen, zij het heel even, voor de foto. Hij is diep moeten gaan, maar heeft het ferm volbracht. Wat ik even wil vermelden : ik heb Johan gezien een tiental jaren geleden en toen kon hij geen twintig stappen achter elkaar zetten. De keukenkast opendoen was toen voor hem een bijna bovenmenselijke inspanning. En nu, een hartoperatie verder, nu rijdt diezelfde mens een col op alsof hij zijn hele leven niets anders deed. Dat laatste is nu ook weer overdreven, maar U begrijpt wellicht wat ik bedoel.
Boven op de top staan in oversized formaat een gele, een groene en een bolletjesfiets. Daar gaan de drie coureurs samen op de foto.
Maar!! Er wacht nog een col. Kenners onder jullie weten nu natuurlijk dat de Soulor het verlengstuk is van de col d' Aubisque : eerst enkele honderd meters dalen en dan nog een korte klim, en deze col is ook bedwongen. De rollen liggen nu enigszins anders : Johan en Geert, twee goede dalers, valken als het ware, en Michel, voorzichtig, bij zichzelf alle gevaren aan het opsommen die een afdaling kunnen bieden : een schaap dat plots oversteekt, een remblok die dichtklapt, een voorwiel dat samenplooit, een slipper in de modder (die modder blijkt achteraf schapenstront te zijn, proefondervindelijk te weten gekomen door hem van het wiel te willen vegen), een tegenligger, een voorbijvlieger, een vrouw achter het stuur... Als je daar allemaal aan begint te denken, dan ben je beter dat je afstapt en te voet naar huis gaat.
Het is weekend en het is druk in het gebergte, ik zie vooral veel motards die met veel gezwier en gezwaai flaneren langs de baan. Ik besluit om door te rijden, er moeten ook nog boodschappen gedaan worden en die zal ik voor mijn rekening nemen. In Argelès d'Azost stuit ik op een marktpleintje en leuke terrasjes, beschaduwd door oude platanen. Een ijsje heb ik wel verdiend. Ik bestel een dame blanche, mais sans chantilly. En krijg een coupe met 3 vanillebollen. Sec en pover. Ik stuur een bericht naar de mannen dat een terras hen wacht. Geen reactie. Nog eens proberen. Ze luisteren niet. Koekoek, roep ik hen toe. Niks nie. Mannen kunnen maar één ding tezelfdertijd doen, ik had dat moeten weten. Als ze fietsen kunnen ze niet op hun smartphone kijken. Als ze op elkaar wachten kunnen ze niet fietsen, maar ook niet op hun smartphone kijken. En als ze dan toch op hun smartphone kijken zijn ze het stadje al lang gepasseerd en ben ik op de achtervolging aangewezen. Ik kom ze tegen op een kleine parking waar ze druk in de weer zijn een fietsende dame terug in het zadel te helpen. Ze was, overmoedig aan een fietstochtje begonnen terwijl haar man in de thermen lag te baden, maar was vergeten dat ze ook nog terug moest en ze had haar beste krachten verspeeld. Ik kom ze even later tegen. Ze kijkt verbeten, de thermen zullen haar beter liggen vermoed ik.
We hebben een appartement gehuurd voor 2 overnachtingen in Luz Saint-Sauveur, een stadje dat in de oksel van de Tourmalet ligt en de wielersport uit al zijn poriën uitstraalt. Maar wat een klus om het appartement te vinden. Zelfs google maps brengt mij volledig in de war. Ik toer en toer, vooruit, achteruit. Dan probeer ik het te voet en tja, daar is het, verschillende keren ben ik het voorbij gereden. Maar wat blijkt ? de voordeur is nu achterdeur geworden en in de achterkant zit een nieuwe voordeur. Maar om aan die nieuwe voordeur te geraken moet je door een steegje en mag je vehicuul maar 2 m breed zijn en 2 m hoog. Dat is erg smal. Daar durf ik niet door met de auto. Johan neemt deze riskante zaak op zich en manouvreert de auto er netjes door. Oef, we zijn er geraakt.
Het appartement is nagelnieuw, goede keuken, mooie badkamer en.... een wasmachine. Dat vinden wij ongelooflijk praktisch. De vuile was wordt in een wip en een gauw geramasseerd en in de machine gestoken. Ondertussen is het al donker geworden, we hebben een lichte maaltijd verorberd en genieten nog wat van de rust. Maar poenk, alle lichten vallen uit. Donker ! Johan komt al aangelopen met een noodverlichting, je draait aan een hendeltje en de pillamp (die eigenlijk geen pillamp is want er zit geen pil in) brandt. De zekeringkast wordt gecontroleerd, de wattage en verliesstroom wordt druk besproken, een hendeltje wordt opduwd. Veel geflikker en hop, er is terug licht. Voor even, want de vorige paragraaf herhaalt zich een vijftal keer. Er begint er al eentje te brommen over 'slecht appartement' en 'niks waard' en 'wat zijn dat voor manieren', het is het Spaans bloed, hij kan er niks aan doen. Dus haal ik mijn beste suscapaciteiten boven en gelukkig, de electriciteit houdt stand. Welllicht heeft het voltooien van het wasprogramma er ook iets mee te maken. Of.... we overwegen ook de mogelijkheid dat Johan iets te enthousiast het inductievuur heeft gepoetst (ik heb hem daar zien sponsen met veel zeep en water) en dat er ergens water tussen de leidingen is gekropen. Wie zal het zeggen ? Ik in elk geval weet het niet.
De mannen zijn moe, ik ook. Het is niet eens tien uur en we liggen al in bed. Slapen zal zalig zijn. 'Zou' voor eentje onder ons.
Gisteravond namen we onze intrek in de kamer van het hotel, Geert en ik, denkend dat we van de mannen verlost waren (grapje). De manshoge vensters opengeslagen en wat zagen we : 2 lachende mannengezichten die over het tussenmuurtje naar ons stonden te wijzen en te grijnzen. Geen erg, de zon scheen (eventjes), we keuvelden wat over het muurtje met onze buren en onze bovenbuur, deden een klein tukje en gingen voor een avondvullende maaltijd in het hotel.
Omdat het avondmaal zo vullend was hebben we niet te best geslapen. Geen nood, een beetje gingko bilopa uit de groene sporttas van Michel en onze etalagebenen zijn alweer flink in orde. Die gingko biloba is zogezegd niet van hem, maar moeten we dat wel geloven? Het is in elk geval voor zowat alles goed, ik bespaar u een opsomming van de kwalen die je ermee kunt genezen en wat je er allemaal mee kunt opkrikken.
Michel gaat vandaag de bezemwagen bemannen, het wordt een korte rit van 54 km en hij spaart zich voor het hooggebergte. Hij struint wat op de plaatselijke markt, recupereert onze koelelementen die nog in de diepvriezer van het hotel liggen en maakt zich klaar voor de rit naar Hoquy voor de middagpauze.
Maar, wij drieën zijn nog geen 5 km weg of Geert valt plat. Geen nood, beide mannen hebben een reservebandje bij, nagelnieuw. Johan is een handige fietsenontmantelaar en in een mum van tijd ligt daar een mooi nieuw binnenbandje op dat voorwiel. Nu nog oppompen en klaar is kees. We glunderen als kleine kinderen terwijl Johan wild tekeer gaat met het minuscule pompje. Aflossing van de wacht, Geert pompt verder. Zulke kleine pompjes geven niet veel lucht, zo blijkt, de band blijft plat. Ja maar, hebben ze wel goed gevoeld aan de binnenkant van de buitenband of er geen doorn of nagel of scherp ding in zit ? How zeg, inderdaad, er zit een scherp ijzeren pinnetje dwars door de buitenband, wie heeft dat er in gestoken. Maar in de nieuwe binnenband zit ook een gat. Misschien, maar dat opper ik beter niet, was die binnenband toch zo nieuw niet ? Niet getreurd, we hebben nog een binnenband, zeker ook nagelnieuw en bovendien zeker nagelvrij. Handig dat binnenbandje er in en pompen maar. De band blijft armzalig plat. Misschien ligt het aan het rampzalig pompje, dus begint Johan die band met zijn mond op te blazen, wat natuurlijk niet lukt. Terug de binnenband eruit en zo proberen opblazen. Een kanjer van een gat in de band !! Een nieuwe band en een gat er in ? Die fietsenmakers, dieven en bedriegers zijn het!
Ondertussen probeer ik Michel te verwittigen dat we nog niet ver gevorderd zijn en niet verder gaan geraken. Hij komt er zo aan, meldt hij. We wachten, maar Michel komt niet. We wachten nog wat, Michel komt niet. We krijgen bericht van Michel, hij zat op een andere baan en heeft ons gemist, maar hij komt ons zeker tegemoet. We wachten. Michel komt niet. De twee mannen bedenken plots dat ze zelfredzaam moeten zijn en dat een band die kapot is misschien wel kan geplakt worden. Ha, ze schieten in actie, gat gezocht, band geplakt, wiel er in en ja hoor, het is gelukt ! De fiets is gerepareerd. Michel, die komt niet. We fietsen dan maar verder, we komen hem wellicht dadelijk tegen. Michel komt niet. Michel staat in een dorpje, waar wij passeren, te wachten met zijn fototoestel om actiefoto's te kunnen nemen. Prachtig is dat. Alleen is het spijtig dat hij op een verkeerde baan staat te wachten en dat wij wel door dat dorpje passeren, maar niet op die baan. Blind gekruist dus, wij en hij.
Gelukkig leven we in het tijdperk van smartphone en vinden we elkaar terug. De lunch is lekker, de markt van St Palais heeft een mooi suikerbrood/brioche opgeleverd én 4 jezuïeten, dat zijn bladerdeegkoeken met vulling, het smaakt ons want we hebben al wat klimwerk achter de rug. En ook nog voor de boeg, dat is voor de namiddag en in totaal verslaan we zo'n 500 klimmeters vandaag. Een mooie voorbereiding voor morgen, dan worden het er meer dan 1100 met de Aubisque en de Soulor. Dat klinkt in onze oren, de reuzen van de Tour. We hopen dat het lukt !
Toch nog even vermelden, we gingen op restaurant vanavond, een aanrader van de gastvrouw en kregen alweer een viergangenmenu voor 16 euro per persoon. Volks, vlugge bediening en goedkoop. En voor onze mannen een extra attractie : le maître had een enorme huidhonger naar mannelijke nek- en armspieren. En wie zat er in zijn tactiel vizier ? Jehanne en Michou ! Daar hebben ze deugd van gehad. En hij nog het meest van al. De Tom Lanoye van Oloron, een man om nooit te vergeten.
Wij vielen als een blok beton in slaap en hetzelfde gebeurde met de mannen in de kamer naast de onze, zij het dat Michel de nachtelijke gewoonte heeft om regelmatig in en rond de kamer te wandelen en Johan om vijf uur drie thuislozen bespeurde onder een afdak in het steegje naast het hotel. Hij zwaaide er eens naar maar kreeg geen respons. Bedenkend dat het goed geregend heeft vannacht doet het ons besluiten dat we het nog zo slecht niet hebben. De stationsbuurt huisvest (nou ja) nogal wat sjofele types, we zien ze voorbij strompelen aan het hotel.
Het ontbijt is een aangename verrassing : er is veel en het is gevarieerd : verse fruitsla, lekkere koffie, brood, koeken, kaas, ham, salami, yoghurt, confituur, honing... We nemen onze tijd om stevig te ontbijten. Volgens Johan moesten we al weg zijn, vroeg vertrekken en vroeg aankomen, zo moet het volgens hem. Kadaverdiscipline van zijn Waai-jaren wellicht. Maar als we hem bezig zien tijdens dat eerste ontbijt slaat hij er toch ook met zijn klak naar : hij schept zichzelf fruitsla in, maar vergeet zijn potje en vindt het dan niet meer. Overal gezocht, bij de buren geloerd, potje weg. Hij bedient zich aan de koffieautomaat met een kopje dat na enkele seconden al overloopt, al die goeie koffie druipt langs alle kanten naar beneden. Het zal beteren als hij op zijn fiets kan springen. Geert geeft zichzelf op als bezemwagenbestuurder, Michel vraagt hem om piment d' Espelette te kopen, een pepertje dat enkel in deze streek gekweekt wordt. Michel is gek op kruiden.
We starten gezwind op een piste cyclable, enkel voor fietsers en voetgangers en dat gedurende de eerste tien kilometers. Het gaat goed vooruit, de weg is vlak, we fietsen naast de Nive, een gezapige brede rivier en algauw zien we de pepertjes in levende lijve bengelen in rood en groen op de akkers. Een mooi glanzend dik peentje. Het moet op de foto en we nemen er een stuk of drie mee, als aandenken.
Van de piste cyclable moeten we de route vinden en de drukke wegen proberen vermijden, maar we raken wat verloren, slaan verkeerd af en hobbelen over keien en keitjes, putten en modder tot we ons klem rijden en geen kant meer op kunnen. Terug dan maar, Michel stapt al te voet om zijn fiets niet te veel pijn te doen. Waarom heeft die route toch geen bordjes, verzucht hij. Geen nood, we zoeken wat en ja hoor, wie zoekt die vindt. Geert heeft gezegd dat de bergen pas morgen beginnen. Dat heeft hij verkeerd gezien : het is hier nergens plat en af en toe zit er een nijdige helling tussen. Maar de baan is goed en rustig. Het is hier frans Baskenland, de Baskische namen zijn vreemd gespeld, ze zijn erg gul geweest met de laatste letters van het alfabet, de x en de y zijn wel in elke naam te vinden.
De kippen van het Baskenland hebben allen een kale nek. Een dik pluimendek rond de romp, maar de nek heeft geen enkele veer. Ik heb er geen idee van hoe dat komt. Volgens Johan zijn die kippen op pensioen, komen ze uit legbatterijen en mogen ze nu een verdiende oude dag doorbrengen in het Baskenland. Vriendelijke mensen, die Basken. De koeien hebben dezelfde kleur als de gepensioneerde kippen, egaal lichtbruin. Mooie koeien, ik denk niet dat zij ook al gepensioneerd zijn.
En plots is daar la maison du piment d'Espelette, daar moeten we zijn, visite et vente des piments. Het kan Johan niet bekoren (' vandaag kopen en binnen drie jaar staat het nog in de kast', zegt hij), maar Michel is gecharmeerd en vraagt de peperdame de kleren van het lijf (in Johans jargon : 'hij vrijt de française op'). Vele uren later komt hij buiten met een tas vol pepers in alle varianten : koekjes met peper, olijfolie met peper, pâte van de peper, gesnipperde peper. Een gepeperde rekening, denken we zo. Maar iedereen tevreden, we moeten vaart maken nu, Geert wacht ons op in Louhossoa, aan de kerk. We hebben afgesproken op de middag, maar ondertussen is het al half een en we moeten nog tien kilometer fietsen. Die tien vallen nogal mee, veel bergaf en herleid tot de helft, we arriveren op een schappelijk uur, Geert komt vanuit het kerkhof gekropen, hij heeft zich daar te zonnen en te lezen gelegd.
Er is nog 34 km te gaan, we hebben er een kleine 40 opzitten. Er zijn nogal wat kandidaten om nu met de auto verder te gaan en het fietsen aan de anderen over te laten. Dat lijkt raar voor mannen die het fietsen als hun hobby zien, maar het zijn die dikke grijze wolken die alsmaar meer dreigen, én, het zijn hier geen bergen, dus is er geen plaats voor heroïek. Haha, niks van , Geert laat zich niet inpakken, hij rijdt verder met de auto en wij weer de fiets op.
Geen bergen, dat is juist, maar het klimt soms toch stevig. Ik heb geen klagen over het ego van de mannen, als het al groot is dan kunnen ze het goed verstoppen, want met mijn elektrische fiets laten ze mij goedhartig (en omdat ze niet rapper kunnen) voorop rijden en klagen niet of worden niet ironisch over 'mijn brommerke'. Ik vind het zalig rijden, heuvelachtig, prachtige groene flanken, mooie dorpjes uniform in wit en bruin.
Hebben we de hele dag geluk gehad, dan worden we op het einde van onze rit toch nog verrast door een gulle regenbui. Regenvestjes aan ('ademend regenvestje', zegt Michel, 'hoe komt het dan dat ik ook nog moet ademen ?' en 'natter onder het vestje dan boven het vestje', zegt Johan, tja hij stampt ook zo geweldig hard op zijn trappers.)
Iets na drie uur komen we aan in Saint-Palais. We logeren in Hotel de la Paix, krijgen een abri voor onze fietsen én Geert heeft net alle bagage naar boven gebracht. Als dat geen meevaller is.
We hebben vele uren in de auto doorgebracht, om zeven uur vanmorgen vertrokken en rond negen uur aangekomen aan ons hotel, waar we een familiekamer huren, pal tegen het station van Bayonne. Nette kamers, wij doodmoe. Toch nog genoeg energie gehad om te gaan eten in restaurant saint Qluque, waar Geert en Michel vielen voor een schorpioenvis (koraalduivel) en Johan en ik voor een pasta gingen. Met een glaasje wijn doorgespoeld en nu vlug ons bedje in.
Morgen wordt een regenachtige dag. Maar we zijn er aan begonnen en we moeten er door. Eindbestemming morgen is Saint-Palais, zonder omwegen 73 km van Bayonne. Licht heuvelend, een mooie aanloop naar het echte werk. Vandaar dat de mannen zoooo galant hun fietsdag allemaal willen afstaan aan mij, want zij gaan voor de echte bergen, de pyreneeënmonsters, maar die liggen nog een fietsdag of twee van hier verwijderd.
Morgen, in de prille vroegte, komen Michel en Johan hier ontbijten. Gezamenlijk ontbijten, lunchpakket maken en wegwezen.
Ons doel is Bayonne, dat als een Siamese tweeling vasthangt aan Biarritz, helemaal in het onderste zuidwestelijk hoekje van Frankrijk, aan de Atlantische Oceaan. Daar is het vertrekpunt van de basken-katharenroute én ook van de transpyreneeënroute. Michel, die ik tot reisleider bombardeerde, maar die die titel vlug van zijn rug schudde, heeft zorgvuldig van de twee routes één gemaakt, het wordt een combinatie van de twee. Enerzijds willen we vooral rustig rijden via de kleinere wegen van de katharenroute, anderzijds willen de mannen zich meten met de reuzen van de Pyreneeën : de Tourmalet als absoluut hoogtepunt, maar ook de Aubisque, de Aspin, de Peyresourde en de Porte d'Aspet staan op hun verlanglijstje. Niet dat het allemaal moet, niets moet. Maar als het niet lukt, als ze moeten plooien voor het hooggebergte, ja, dan gaan ze daar heel even niet goed van zijn, en er dan eens lekker mee lachen. Geelgroen weliswaar.
We prijzen ons gelukkig dat we morgen voormiddag de drukte van Parijs kunnen vermijden, de périphérique daar is quasi nooit zonder 'bouchons', tenzij je het zo kunt mikken dat je er 's nachts langs rijdt. Maar daar word je ook moe van, want 's nachts wil je liefst slapen. Toch ? We hebben vier chauffeurs, een luxe, want dat betekent dat we alle vier nog geen driehonder kilometer hoeven te rijden. De route loopt langs Rouen, Le Mans, Tours, Bordeaux.
De koersfiets van Geert is al ín de auto gepropt, hij staat rechtop tussen de twee passagierszetels, het voorwiel is er wel uit, maar toch torent hij trots rechtop. Best mogelijk dat de passagiers een stuk 'guidon' in hun ribben zullen voelen prikken. Maar ja, er moeten vier fietsen mee en het fietsenrek kan er maar drie torsen. Het aantal tanden in de tandwielen zijn meermaals druk besproken geweest, geteld en gekeurd... Een achtentwintig achteraan en een vierendertig vooraan, dat is beter dan andersom denk ik, maar waarom dat zo is, vraag het me niet. De remmen zijn (hopelijk voldoende) bijgetrokken, de kettingen gesmeerd. De energierepen zijn geteld, de mysterieuze poedertjes van Michel klaar om fluodrankjes te worden. In geen geval gaat Johan zich zo'n drankje nog laten aansmeren, het heeft hem vorig jaar bijna zijn start gekost. Zo denkt hij er zelf over. De mannen waren toen amper vertrokken en Johan voelde zich al zo misselijk dat hij languit op de grond moest gaan liggen. En de twee anderen dachten : 'wat hebben wij hier meegebracht, tien kilometers gereden en hij kan al niet meer'. Wat later gelukkig weer rechtgezet werd, toen Johan op zuiver water de heuvels versloeg.
de hort op
