|
8 september
De gastvrouw van la Rive d'O geeft ons een gedetailleerde uitleg over wat het ontbijt te bieden heeft : croissants, pain, fromage de brebis fort et moins fort et de la confiture, trois choix : kersen, perziken en rode vruchten. En zo eten wij deze morgen dezelfde confituur als Macron. Want, zo vertelt ze ons, de confituur wordt plaatselijk artisanaal gemaakt(alles wat plaatselijk is,is artisanaal hier, dus zeg ik eigenlijk twee keer hetzelfde) en de confituurmaakster levert ook aan de president. Goed om te weten en goed om te eten. Lekkerder dan de koffie, maar we malen er niet om. De drie dikke reusachtige poezen van Gaëlle et Jean-Claude zitten verlekkerd te kijken voor het venster. Nog nooit zo'n dikke poezen gezien.
Vandaag scheiden zich onze wegen, de drie mannen willen de Aubisque op en rijden eerst een stuk met de auto tot Béost. Ik vertrek met de fiets van aan de chambres d'hôtes tot aan Béost en rijd dan met de auto achter de naarstige klimmers en hoop ze nog te pakken te krijgen vóór de top. Het zijn zowat 40 kilometers, nat gemeten, maar hier en daar korte pittige klimmetjes van 10%. Ik denk dat dat haalbaar is en vertrek vol goede moed. Maar hoe, ja hoe geraak je uit een stad? En dan nog in de goede richting ? Ik gok en probeer en nog eens en nog eens, passeer drie keer hetzelfde park, het lijkt wel de ronde van Oloron die ik aan het doen ben. Een pronte man schiet me te hulp. Hij legt alles eens goed uit en nadien zegt hij : je résume en legt hij het nog eens uit. Een onderwijsman, mijn gedacht. Het helpt me wel vooruit, maar ondertussen ben ik een half uur kwijt. Dat wordt reppen. De tocht is prachtig, ik fiets door een eindeloos bos vol loofbomen, geen levende ziel te zien, enkel af en toe een paar wandelaars. Na het bos komt het water, ook mooi. Geen liefdevol kabbelen meer zoals de riviertjes van de voorbije dagen, maar een echte bergrivier, schuimend, spattend, ratelend over de dikke keien. Een heerlijk geluid.
Ik kan mezelf geen tijd gunnen om te rusten of te eten, ik wil de mannen zien zwoegen en zweten. De auto in en vollen bak vooruit. Nou ja, het is flink bergop, gemiddeld zo'n 6,2 % (7% toeteren ze hier, als ik het cijfer 6 in de mond neem) en dat 17 kilometers lang. De eerste die ik te pakken krijg is Johan. De wegmarkering zegt op dat moment dat er nog 4 km te gaan is. Ik zie hem harken op zijn fiets, de typische Johanstijl, hoe die het klaarspeelt om zich zo naar boven te wrikken, het is me een raadsel. Ik stop even, helm en lege drinkbus worden in de auto gezwierd, elk verlies aan gewicht telt ! Een klein interviewtje wil ik hem nog afnemen : wat is je gevoel hierbij ? en heb je al gedacht aan opgeven vandaag ?, maar ik vrees dat het de verkeerde vragen zijn, hij sterft op de fiets en ik maak me uit de voeten.
Nu de twee andere musketiers nog. De ene in het rood, de andere in het blauw, ik zie ze zij aan zij in de verte. Nog 2 kilometers te gaan, schat ik. En wat zie ik nog ? Voor hen loopt (LOOPT) een vrouw (VROUW) en ze komen geen meter dichterbij, integendeel, de vrouw loopt uit op de twee fietsers. Als ik later vraag wat voor hen het moeilijkste moment was, dan moeten ze toegeven dat het dat wel was : een vrouw die je voorbijloopt is niet zo goed voor je ego. Toch rijden ze verrassend soepel omhoog, de rode trekt de kop. En zijn kop is ook rood, maar dat merken we maar 's avonds. Insmeren de volgende dagen dus ! Ze komen over de meet, de fotofinish zal de winnaar moeten aanduiden. We gaan ons daar niet mee bezighouden. Zijn ze moe ? Ja, moe. Zijn ze tevreden ? Ja en zelfs nog meer dat dan moe. Zij tevreden, ik ook tevreden. Nu nog even wachten op Johan. Ha, daar is hij. En hij kan nog lachen, zij het heel even, voor de foto. Hij is diep moeten gaan, maar heeft het ferm volbracht. Wat ik even wil vermelden : ik heb Johan gezien een tiental jaren geleden en toen kon hij geen twintig stappen achter elkaar zetten. De keukenkast opendoen was toen voor hem een bijna bovenmenselijke inspanning. En nu, een hartoperatie verder, nu rijdt diezelfde mens een col op alsof hij zijn hele leven niets anders deed. Dat laatste is nu ook weer overdreven, maar U begrijpt wellicht wat ik bedoel.
Boven op de top staan in oversized formaat een gele, een groene en een bolletjesfiets. Daar gaan de drie coureurs samen op de foto.
Maar!! Er wacht nog een col. Kenners onder jullie weten nu natuurlijk dat de Soulor het verlengstuk is van de col d' Aubisque : eerst enkele honderd meters dalen en dan nog een korte klim, en deze col is ook bedwongen. De rollen liggen nu enigszins anders : Johan en Geert, twee goede dalers, valken als het ware, en Michel, voorzichtig, bij zichzelf alle gevaren aan het opsommen die een afdaling kunnen bieden : een schaap dat plots oversteekt, een remblok die dichtklapt, een voorwiel dat samenplooit, een slipper in de modder (die modder blijkt achteraf schapenstront te zijn, proefondervindelijk te weten gekomen door hem van het wiel te willen vegen), een tegenligger, een voorbijvlieger, een vrouw achter het stuur... Als je daar allemaal aan begint te denken, dan ben je beter dat je afstapt en te voet naar huis gaat.
Het is weekend en het is druk in het gebergte, ik zie vooral veel motards die met veel gezwier en gezwaai flaneren langs de baan. Ik besluit om door te rijden, er moeten ook nog boodschappen gedaan worden en die zal ik voor mijn rekening nemen. In Argelès d'Azost stuit ik op een marktpleintje en leuke terrasjes, beschaduwd door oude platanen. Een ijsje heb ik wel verdiend. Ik bestel een dame blanche, mais sans chantilly. En krijg een coupe met 3 vanillebollen. Sec en pover. Ik stuur een bericht naar de mannen dat een terras hen wacht. Geen reactie. Nog eens proberen. Ze luisteren niet. Koekoek, roep ik hen toe. Niks nie. Mannen kunnen maar één ding tezelfdertijd doen, ik had dat moeten weten. Als ze fietsen kunnen ze niet op hun smartphone kijken. Als ze op elkaar wachten kunnen ze niet fietsen, maar ook niet op hun smartphone kijken. En als ze dan toch op hun smartphone kijken zijn ze het stadje al lang gepasseerd en ben ik op de achtervolging aangewezen. Ik kom ze tegen op een kleine parking waar ze druk in de weer zijn een fietsende dame terug in het zadel te helpen. Ze was, overmoedig aan een fietstochtje begonnen terwijl haar man in de thermen lag te baden, maar was vergeten dat ze ook nog terug moest en ze had haar beste krachten verspeeld. Ik kom ze even later tegen. Ze kijkt verbeten, de thermen zullen haar beter liggen vermoed ik.
We hebben een appartement gehuurd voor 2 overnachtingen in Luz Saint-Sauveur, een stadje dat in de oksel van de Tourmalet ligt en de wielersport uit al zijn poriën uitstraalt. Maar wat een klus om het appartement te vinden. Zelfs google maps brengt mij volledig in de war. Ik toer en toer, vooruit, achteruit. Dan probeer ik het te voet en tja, daar is het, verschillende keren ben ik het voorbij gereden. Maar wat blijkt ? de voordeur is nu achterdeur geworden en in de achterkant zit een nieuwe voordeur. Maar om aan die nieuwe voordeur te geraken moet je door een steegje en mag je vehicuul maar 2 m breed zijn en 2 m hoog. Dat is erg smal. Daar durf ik niet door met de auto. Johan neemt deze riskante zaak op zich en manouvreert de auto er netjes door. Oef, we zijn er geraakt.
Het appartement is nagelnieuw, goede keuken, mooie badkamer en.... een wasmachine. Dat vinden wij ongelooflijk praktisch. De vuile was wordt in een wip en een gauw geramasseerd en in de machine gestoken. Ondertussen is het al donker geworden, we hebben een lichte maaltijd verorberd en genieten nog wat van de rust. Maar poenk, alle lichten vallen uit. Donker ! Johan komt al aangelopen met een noodverlichting, je draait aan een hendeltje en de pillamp (die eigenlijk geen pillamp is want er zit geen pil in) brandt. De zekeringkast wordt gecontroleerd, de wattage en verliesstroom wordt druk besproken, een hendeltje wordt opduwd. Veel geflikker en hop, er is terug licht. Voor even, want de vorige paragraaf herhaalt zich een vijftal keer. Er begint er al eentje te brommen over 'slecht appartement' en 'niks waard' en 'wat zijn dat voor manieren', het is het Spaans bloed, hij kan er niks aan doen. Dus haal ik mijn beste suscapaciteiten boven en gelukkig, de electriciteit houdt stand. Welllicht heeft het voltooien van het wasprogramma er ook iets mee te maken. Of.... we overwegen ook de mogelijkheid dat Johan iets te enthousiast het inductievuur heeft gepoetst (ik heb hem daar zien sponsen met veel zeep en water) en dat er ergens water tussen de leidingen is gekropen. Wie zal het zeggen ? Ik in elk geval weet het niet.
De mannen zijn moe, ik ook. Het is niet eens tien uur en we liggen al in bed. Slapen zal zalig zijn. 'Zou' voor eentje onder ons.
|
de hort op
