Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
04-06-2017
boeren in Normandië
We trekken van de kust het binnenland in, we weten dat dat gelijk staat aan een aantal pittige klimmetjes. Als er pittig staat in ons routeboekje, dan betekent dat een klim tussen 5 en 8 %, staat er steil, dan is dat een klim van meer dan 9 % en dat is net wat te veel voor mij. Ik probeer het dan in twee keer met een rustpauze tussenin. Verder loopt het gesmeerd nu.
Gisteravond was er geen wifi in de b&b, dus was er ook geen blog. Vandaag maak ik dat ruimschoots goed.
We hebben voortdurend te kampen met een strakke tegenwind (moesten we maar niet naar het westen fietsen). Het voordeel aan die wind is dat de geuren van bloeiende struiken ons tegemoetkomen nog voor we de struik in kwestie gezien hebben. Het is nog steeds de vlierbloesem die de geurwedstrijd wint, kruidig en fris en heel herkenbaar. Wat zouden we hier bolle flesjes Roomer kunnen vullen. Veel margrieten ook in de bermen en andere margrieten in de wei, herkauwend of rustig neuzelend, met kleine margrietjes dicht in de buurt. De vlasvelden blijven ons verrassen, duizenden blauwe bloemetjes zijn beginnen bloeien,het is prachtig.
Geen sprake van keuterboeren hier, de landbouwbedrijven zijn grootschalig en wie niet mee wil of kan is gezien.
We logeren in een ouderwetse kamer, het behangpapier spreekt boekdelen. Landbouwscenes van jaaaren terug : veel paarden met kar en kinderen boven op het hooi, wuivend naar de boeren op het veld. De boerin die met de knapzak naar het veld komt en de boeren en knechten die pauzeren op een deken op de grond, de hond aan hun voeten. Alles vredig en over geromantiseerd. Op een paar verdoken plaatsen heb ik die vredige boeren een rode bollekeszakdoek rond hun nek getekend. Zo kunnen ze tenminste ook eens uit de bol gaan en met de wilde boerendochters de boerinnekesdans uitproberen.
Op ons avondwandelingetje botsen we op een bonte dame met een grote kleurige ruiker bloemen in haar armen. Geen boerin van het behangpapier, neen, iemand die haar man op het kerkhof bezoekt. Ik vraag me af of hij bij leven ook regelmatig bloemen van haar kreeg. En zij van hem. Mensen zijn rare wezens, zolang er tijd is tonen ze hun affectie niet of weinig en als het te laat is komen ze met karrenvrachten bloemen aandraven. Zo ook wij, we zijn niet anders.
de hort op
