We maken nu pas echt kennis met woest normandisch weer. Het begint nog zonnig, maar het duurt niet lang voor we een echte plensbui op ons hoofd krijgen. We herleren de echte betekenis van een schuilplaats. Al is het maar een afdakje, we kunnen er onder. Geert maakt een tuimelpartij op de betonnen baan omdat hij vergeet dat zijn fiets klikpedalen heeft. Hij roept nog, smachtend, 'help mij',maar het is al te laat, hij strijkt elegant zijwaarts en schrijlings neer, zijn fiets als trouwe onderdaan met hem. Gelukkig zonder veel erg, als er iemand de kunst van het vallen kent, dan is hij het wel.
Over ons logeerplaatsje van de afgelopen nacht nog dit : Beaumont le Roger (zou moeten verbroederen met Antwerpen den Bart) was een stadje dat aan Dinant deed denken, maar dan zonder citadel. Gebouwd tegen de rotsen, zo ook onze chambres d'hotes. Onze kamer was een cabane van hout met als achterwand de rotsen. De gastvrouw dichtte bijzondere krachten toe aan die falaise, wat Geert er toe aanzette om op te merken dat er 'iets mis' was met de dame, hij kon niet zeggen wat, maar in elk geval iets mis. Ik denk dat hij bang was van de energetische kracht in haar ogen. Zoals hij vroeger bang was van 'Keunevel', de sjofele opkoper van konijnevellen die regelmatig bij hen thuis langs kwam. Als die ouwezwerver zijn entree maakte kon de kleine Geert niet vlug genoeg onder de tafel kruipen en stil als een bang muisje wachten (wat duurde dat lang, want Keunevel at eerst nog een stutte) tot die grote, grove man met een zak op de rug weer verdwenen was. Zulk een effect leek de franse dame dus ook op hem te hebben. Ik zag er niks verkeerds aan. Ze was vriendelijk en had een prachtige cabane, in hout, en smaakvol ingericht. En een heel goed bed. Het stadje kreunde onder oorlogsgeweld in het jaar 1000. Een of andere heerser van de streek was gehuwd met une femme infidele, bij wie hij eerst 11 kinderen had gemaakt. Toen zij viel voor de charmes van een andere prins, met wie ze nog 3 kinderen kreeg, werd die eerste prins zo chagrijnig en nors dat hij alles en iedereen begon aan te vallen, zijn eigen onderdanen eerst. Wie opstandig was werden de hamstrings overgesneden. Wat de liefde toch vermag!
Af en toe komt de zon terug piepen en valt het op hoe lieflijk het hier is. Veel riviertjes met vochtige oevers en grazende koeien. Geert ziet een gele specht, ik zie vooral gele boterbloemen. Chacun son branche (of zoals in het westvlaams : ieder zijnen artikel). We draaien al vroeg in de namiddag af naar onze chambres d'hotes, verkleumd, snakkend naar een warme douche. En dat krijgen we, in een piepklein dorpje : Villers en Ouche. Morgen wordt het beter, de weerkaarten hebben het beloofd.