Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
10-06-2017
madame soleil
Sainte Suzanne, het mooi dorpje op de heuvel is beslist een wandeling waard, ware het niet dat ik plots weer zo dringend en hevig naar toilet moet en we in een bar belanden. Ook niet slecht, we nemen onze tijd om andere toeristen te observeren.
Vandaag hebben we niet veel kilometers op onze planning, een vijftigtal. Uit ondervinding weten we dat dat toch uitloopt naar meer. De vriendelijke, maar beetje vreemdsoortige Engelse gastheer helpt ons de deur uit. Hij is een pietje plekpot en heeft een jihadbaard, maar is goedlachs en hulpvaardig, geen klachten daarover.
Waren er gisteren nog grote kuddes schapenwolken, vandaag is de hemel azuur en de temperaturen zijn er naar. Het zindert en blinkt en verblindt
We eten een boterhammetje op de middag aan de trappen van een kerk in het dorpje Saint Denis d'Orgues (we onthouden het als Sint Denijs). Een auto komt tot bij ons getuft, vrouw achter het stuur, man ongedurig uitstappend, rondlopend, op zoek naar iets. Volgens mij is hij vooral op zoek naar zijn a propos, hij lijkt dronken of verward en waggelt doelloos rond. Zijn madame blijft in de auto, die ze vrolijk laat draaien, onder onze neus. Hebben wij nog maar net onze longen volgezogen met zo goed als onbezoedelde lucht en komt daar dan een koppel hun uitlaat onder ons eten duwen. Ik voel het Spaanse bloed van Geert stilaan nog Spaanser worden en bedenk wat voor tumult het rustig slapende dorpje algauw zal doen opschrikken. Gelukkig, waggelmans is daar terug en ze vertrekken weer. Oef.
We naderen de Loire, het landschap wordt vlakker en vlakker. Het deert me niet, het was even genoeg, dat geklim en gezwoeg en gezweet. We tuimelen wel weer van de ene foret in de andere, soms met hoge loofbomen, in alle tinten groen en ons beschuttend tegen het zonlicht, een enkele keer dennenbomen, niet zo hoog, maar lekker geurend. Ook de linden die we af en toe voorbij rijden hebben een niet te evenaren aroma, het doet me vaag denken aan mijn kindertijd. De goudgele tarwevelden, weer zo typisch frans uitgestrekt eindeloos, ze zingen ook een chanson du temps perdu. Als kind plukten we de aren en probeerden zo veel mogelijk graankorrels te 'pellen' en dan hadden we een handje vol 'brood'. Of we stoeiden de randen van de velden plat en werden dan gloedvol bekeven door Sooi (mijn vader), die beter dan wij het besef had dat tarwe eten was en daar mocht niet mee gespeeld worden. De oorlog ook weer, wie de oorlog had meegemaakt knoeide niet met eten. Hij wist als geen ander hoe honger lijden voelt, diezelfde oorlog had hem maandenlang krijgsgevangene gemaakt.
Vanavond logeren we op een boerderij, met drie reusachtige honden, die ons blaffend en grommend tegemoet stormen. We weten niet goed of ze dat doen uit nieuwsgierigheid, blijdschap, boosheid, angst. Volgens de gastvrouw hebben ze nog nooit een fiets gezien. Vandaar hun verwarring. Ik zet me toch maar liever achter mijn fiets, als het dan toch niet andets kan dan mogen ze hem eerst oppeuzelen. Maar als ze daarna ook in mijn billen willen happen zal ik ze toch de levieten moeten lezen. En ze wijzen op de xetten ter bescherming van de privacy. De eigenaars zijn engels en zo is Geert in zijn nopjes, als hij engels kan praten. De gastheer lijkt een kopie van Eddy Wally, hoed incluis. Zeker zijn lach. Daar mag ik dan weer niet te veel naar kijken of ik krijg zelf een hele slappe lach. En die kan ik hen onmogelijk
de hort op
