Overzetten met de boot is hier gratis en het gaat heel vlot. Zo zitten we binnen de vijf minuten aan de zuidkant van de Loire, die hier heel wat dieper is dan hogerop. De fietsroute lijkt aan zichzelf te twijfelen. Zou ze echt vertrekken of blijft ze nog even : de ene u-bocht na de andere, naar links, naar rechts, naar achter ook denk ik soms, en we lijken geen kilometer vooruit te raken. Maar dan schiet ze toch en avant, met een steil klimmetje en ik moet zowaar afstappen. Dat weten we nu ook. Het is hier niet tout plat. De zon weifelt of ze mee doet vandaag, het begint zelfs te regenen, een miezerig buitje, pesterig kort. Regenjassen aan en uit.
De Loire meandert hier, er zijn geultjes en kanalen langs alle kanten, het lijkt Nederland wel. Er wordt veel gevist en niet enkel door de mensen. Deze keer geen winterkoninkje (dat pakt waarschijnlijk geen vis), maar wel veel andere exemplaren in de vogelwoordenschat van Geert : hij ziet een reiger, een ooievaar met jongen (inderdaad, boven op een paal), een ibis, een parkiet en een colibri. Die twee laatste schrijf ik er bij om te weten of U nog wakker bent. We fietsen langs een kanaal, een beetje eentonig wel. In de bomen een overvloed van maretakken. Pas de soucis, ik heb een boldruide bij me, handig in het snoeien van dat vriendschapsstruikgewas. Als we halt houden om te eten worden we aangesproken door een jonge boerin in een jeep. Er zijn koetjes, net weg bij hun mama, op komst, een hele kudde eigenlijk, en wij gaan die beesten wild maken als we in de weg blijven zitten. Zeker onze fietsen moeten weg, een jonge koe kent geen fiets en wordt er schichtig van. Ze vat zelf post in het midden van de weg, en inderdaad, een kudde zachtroze koeien komt daar aangehuppeld. Ze lopen zo maar wat, weten niet goed waar naar toe, maar worden mooi in de wei gedreven door de flinke, mooie boerin met drie kleine kindjes in haar jeep. Applaus voor deze act, applaus voor de hardwerkende boerin.
Wat zitten wij in een luxepositie.
De huizen hier hebben een heel andere stijl dan aan de andere kant van de stroom. Ze zijn eerder klein, modern en bijna allemaal wit geschilderd of gekalkt. Het schept een vrolijke vakantiesfeer, te meer omdat de zon zich nu voluit toont en ons een voorproefje geeft op de bak- en braadtoestanden, die onze noordervelletjes in het zuiden te wachten staan.
Een eekhoorntje glipt voor onze wielen de baan over, in een twee drie zit het bovenaan een boom. Squirrel, zeggen ze in Amerika, we zagen ze met tientallen toen we daar waren, verboden te voederen of ze kropen met zijn allen in je rugzak. Hier zijn we blij om al eens een eekhoorntje te zien, daar moest je ze bij wijze van spreken van je af slaan. Na de eekhoorn, een ander beest in de kijker. We denken eerst aan konijnen, maar als we dichter komen zien we vier muskusratten aan de kant van de weg. Dikke, harige, langstaartige knabbeldieren. Het lijkt een vergadering, iedereen welkom op de rattenvergadering, maar ons vertrouwen ze niet en ze stuiven weg. Saint Previn les Pins ligt net op de hoek van de Loire en de Atlantische Oceaan. Hier is onze eerste nieuwe routenacht gepland. We hebben geluk, mooie kamer en...zwembad. Jazeker.
|
de hort op
