Gisteravond deden we nog een wandelingetje onder het luid gekwetter van al die watervogels. Vreemd hoe ze zich bewegen en wat het nut daarvan kan zijn. Door de stormachtige wind laten ze zich meevoeren, een eind ver, om dan tegen de wind in moeizaam terug te vliegen tot ze weer op dezelfde plaats zitten. Zouden ze zich oefenen, zoals wij joggen ? Om zich te sterken voor verdere vluchten? Er zitten nogal wat trekvogels tussen, dus misschien is dat wel een goede reden om zich te oefenen. Onze blik omhoog, al dat gevlieg en gepiep en geschreeuw, je zou van minder onnozel worden. Maar waar we niet direct erg in hadden, zat stevig op en onder de grond : dikke harige beesten die als de bliksem verdwenen in zwarte gaten tussen land en water. En hoe beter we opletten hoe meer we er zagen. Wat was dat? Het antwoord kregen we vandaag : het zouden beverratten zijn (ragondins), geimporteerd uit Z Amerika, ontsnapt en nu niet meer te stoppen omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben. Ze ondergraven de hele boel. De boeren krijgen 1 euro per gevangen rat, maar het is vechten tegen de bierkaai, of eerder tegen de rattenhormonen, want ze planten zich voort zoals ze een boterham eten. Tja, wij gaan er ook niet op jagen, ik zou niet weten hoe ik zoiets zou moeten aanpakken. 

De oesters daarentegen, die mogen blijven. Overal zie je hier oesterbedrijfjes en aanmoedigingen om er te proeven of te kopen. We wagen het er op. Ik beken eerlijk aan de jonge kelner dat ik niet weet hoe er aan te beginnen. Hij lacht minzaam en zegt dat het niets in houdt, gewoon opsloeberen. Wat citroen er op, vinaigre met echalotjes ook, en naar binnen werken. Een glaasje wijn er bij, ja, het is wel lekker. Natuurlijk zit er iemand mee aan tafel die een Perrier drinkt en zeker geen oesters gaat eten, maar aan het eind van het verhaal heeft hij er toch ook twee opgeslurpt. Zo kennen we hem.

We rijden alweer verloren. We hebben geen detailkaart, enkel ons routeboekje en dat is heel beperkt in kaartweergave.   We rijde meer op ons gevoel, hopen dat we in de goede richting zitten, Geert wordt weer grumpy, we beginnen steeds harder te rijden (alsof de duivel ons op de hielen zit, wat in mijn geval wel wat klopte, een zwart nors duiveltje achter mij). Als bij wonder komen we toch uit waar we wezen moeten, maar we gaan er nu echt werk van maken, morgen kopen we een gedetailleerde kaart van de streek.

We komen (voor ons doen) laat aan op ons logeeradres. We hebben er 75 km opzitten, in de warmte, de wind leuk duwend in de rug, het is wel genoeg. De kamer is krakend nieuw, heel modern, plaats genoeg en er is een grote keuken mét wasmachine. Wat een luxe. Ik heb begrepen dat we alles mogen opeten wat er in de frigo zit. Geert wil er net aan beginnen , schenkt zich royaal een glas appelsap uit als de gastvrouw binnenkomt.   Non non, zo was het niet bedoeld, we krijgen een etage in de frigo voor onze eigen spullen, verder kan het niet gaan. Ook goed, we eten heerlijk rustig op het terras, onder de lindenboom. Alleen de poes komt ons gezelschap houden.

En, we hebben nu een fietsroutekaart van de omgeving, kunnen morgen langs fietsroutes terug aansluiten op onze Velodyssee, een verademing, want de Departementals zijn soms goed gevuld met hardrijdende Vendeeers. Die fransen toch.