 |
|
|
 de hort op |
|
|
|
| 17-06-2017 |
 café gourmand |
We vertrekken van ons logement, met een fietskaart om terug aan zee te geraken. Het is simpel, zegt de gastvrouw, het wijst zichzelf uit. En wij geloven dat. Het duurt niet lang of het vriendelijk asfaltweggetje wordt wat smaller en smaller en meer grind dan weg met in het midden grasbult en zelfs die bult verdwijnt, nu zijn er twee bulten aan beide kanten van het toch wel smalle pad en dat pad duikelt naar beneden, tot daar aan toe, maar stijgt ook naar ongekende hoogtes. Mijn fiets steigert ook, we moeten duwen en heffen en trekken. En ha, daar is een dorpje. Het lijkt wel erg op het dorpje waar we vandaan komen, maar ja, die franse dorpjes zijn allemaal eender. Allez hop, dat lieflijk asfaltweggetje, daar moeten we zijn, die asfaltweggetjes lijken ook al op elkaar en die duikeling naar beneden, kennen we die van ergens? Dat fietspad brengt geen zoden aan de dijk, we moeten die grote baan weer op. Bretignolles sur Mer, daar moeten we zijn. We fietsen langs de promenade richting Sable d'Olonne en de route is prachtig, door een foret met onverharde fietspaden. Niet zo gemakkelijk te duwen, maar lekker in de schaduw want het is al heet. Veel pijnbomen, de geur van den en zee. Het is een erg geliefd parcours, we zien veel evenknieën, niet meer zo jong, maar vol energie. Kwetterend als jonge eksters. Na het bos, de marais. Meer open, warm dus, veel water omzoomd door stukken land, soms een groepje bomen of struiken, paardjes en paarden. En ons paadje er dwars doorheen. Erg mooi. In Sable d'Olonne wagen we ons aan een plat du jour en ik kan het niet laten om een café gourmand te bestellen, al is het maar om het gezicht van Geert te zien, een mengeling van afgunst, afgrijzen, ongeloof. Elke dag een café gourmand, dat gaat nogal une grosse femme worden. Die café gourmand van gisteren was echt overdadig (ijs,chocomousse, bavarois, gebak, fruit), we smulden hem met ons tweeen op. Die van vandaag brengt Geert luid aan het lachen, al dat leedvermaak. Het is een schriele versie, maar ik redeneer : beter schriel dan helemaal niks zoals hij daar zijn petit cafe zit te drinken. Ik geniet van de kleine porties en hij krijgt (bijna) niks. We moeten om drie uur naar het strand, zegt de dienster, want er is een vliegtuigshow op handen. Hoe al die mensen het kunnen uithouden om naar die show te kijken, in de volle zon, met temperaturen van rond de dertig graden, ik versta dat niet. Ik vlucht naar een schaduwplaatsje, moeilijk te vinden zelfs. We hebben nog een kleine dertig kilometer te rijden, we moeten verder. Er is weer een stuk marais, waterplassen, land, kleine paadjes, onverhard. Ik voel dat ik moe word en, raar maar waar, hoe moeer ik word hoe wilder ik begin te fietsen. Geert moet alle moeite van de wereld doen om te volgen en stuift achter me aan, in een dikke stofwolk. De wind, gisteren nog zo meegaand heeft zich bedacht en zet zich nu pal op de kop of in de flanken. En dan gebeurt het, mijn batterij is volledig plat en geeft geen kik meer. Bergop, daar is voor mij nu geen beginnen meer aan. Geert neemt over en ik op de koersfiets. Nog even te gaan. Net op tijd komen we binnen in ons vakantiepark. Euch, vakantiepark, is dit dan geen chambre d'hotes? Neen we krijgen een maisonette toegewezen. Een donker kruipkot zegt Geert. Zonder lakens, zonder handdoeken, maar met shampo en douchegel en kam, want dat hebben we ondertussen gekocht. Dus zijn we toch weer gelukkig en proper. En wikkelen we ons vannacht in onze meegebrachte zeemvelhanddoeken, dromend van een goede tas koffie bij het ontbijt morgenvroeg. Alleen spijtig dat die koffie bij een droom zal blijven.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
