Misschien was ik wat te snel met mijn oordeel gisteren over ons logeeradres, die mensen waren eerder wat onzeker en onbeholpen en kwamen daardoor niet erg vriendelijk over. We zijn dan maar zelf gaan vragen of we onze boterham in hun tuin mochten opeten en of ze misschien met onze koffie wat wilden koffiezetten. Dat zouden ze wel willen, maar ze hadden geen koffiezetmachine, enkel een espressoapparaat. Ja, dat was zeker ook goed. Na vijf minuten, nog geen espresso, tien minuten, geen espresso, kwartier, geen espresso en ook geen teken van leven meer. Het zette ons aan het denken : misschien was het espressoapparaat nog doosnieuw en kreeg ze het niet uitgepakt want de schaar was zoek, misschien waren de capsules net op, misschien verbood haar man espresso uit te delen aan vreemde mensen, misschien had ze een schuwe schrik gepakt van ons, ouwe hippies en durfde ze niet meer buitenkomen, stond ze handenwringend achter haar deur. Er was iets, maar we verstonden niet wat (en we verstaan het nog niet goed). De echtgenoot bracht de verlossing : hij bracht twee espresso's, de gastvrouw liet zich niet meer zien. Vreemd was dat. De nacht was ook een beetje vreemd, we sliepen als het ware op straat. De enige venster in onze kamer was eveneens de voordeur en omdat het zo warm was konden we niet anders dan die voordeur wagenwijd openzetten. Beelden van dwalende honden die plots bij ons in bed lagen verjoeg ik snel, niet denken aan wat er kan mis gaan. De enige beesten die binnenkwamen waren een dozijn pissebedden,daar konden we mee leven.
De etappe van vandaag was op zijn minst vol afwisseling, zowel qua landschap als qua emoties. Aanvankelijk een heel mooie route op een oude spoorwegbedding, rustig, onverharde wegen maar zeer goed berijdbaar. Hier komen duidelijk meer ruiters dan fietsers. We zien het aan de talrijke paardendrollen. Het doet me terugdenken aan mijn prille kindertijd toen de melkboer nog langs kwam met paard en kar. Het was een groot geluk als het paard zijn gevoeg deed in onze straat, Liza (mijn moeder dus) stond paraat met schopje en blik om de drollen te scheppen en in ons voortuintje te kieperen. Prima mest!!

Het tweede stuk voert ons door de marais, een groot natuurgebied rond Marennes. Hier komen de watervogels terug op de voorgrond, alles wat lange poten heeft waadt en baadt in het zilte water. We zien zwanen, majestueus van kop tot teen, en ook jonge zwaantjes. Ik moet het sprookje over het lelijke eendje gelijk geven. Een jonge zwaan is niet mooi. Het is een grauw ding. Maar wacht tot het lelijke eendje groot geworden is, niets zo mooi als de beminnelijke zwaan.
De route wordt moeilijk berijdbaar, veel uitstekende stenen, gruis, grind, afval, wat een puinhoop. Niet te verwonderen dat we platte band krijgen. Gelukkig is het de fietskar, we hebben een reservewieltje. Heel ons hebben en houden moet uit de kar (we lijken huisjesslakken, hebben onze rijkdom in de kar zitten), de hele weg staat vol. Geert zal gelijk de bandje nog eens stevig oppompen, wat natuurlijk wat verkeerd afloopt, het bandje verliest lucht in plaats van er op te nemen. Daar wordt iemand nerveus van. Ik hoor gemompel en binnensmonds gevloek, hij doet zich pijn bij het (wild!) pompen en er komt een tractor aangereden die onmogelijk langs onze huisraad kan. De 2 mannen, hoog op de tractor, gniffelen. Dat is er even te veel aan. 'Les pistes cyclables sont abominables', roept Geert hen achterna. Gelukkig brullen tractoren luid.
Les Landes zijn in aantocht. We krijgen een voorsmaakje op het laatste stuk van onze etappe : we rijden 2 uur door een bos met voornamelijk pijnbomen. Het strand is nooit ver weg, talrijke wegwijzers vertellen het ons. We rijden goed door, arriveren in La Palmyre, een badplaats. Geen enkele gelijkenis met zijn naamgenoot in Syrië. Hier staat alles overeind en zijn de mensen welvarend en in goede doen. Hoewel, in dat ene restaurant zit geen enkele klant. Het is open, maar niemand eet er. Niet om 7 uur, niet om 8 uur, niet om 9 uur. Hetzelfde zagen we op Ile de Re, waar een paardenmolen stond te tsjingelen, maar geen enkel kind dat er op zat. De man heeft zijn molen afgesloten en is naar huis gegaan. Als hij zich al niet gaan bedrinken is.