Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
04-07-2017
kaphonden
We hebben moeite om ons bed uit te raken. Het is nochtans al 8.45u en de lucht helderblauw, maar dat weet en zie je niet als je slaapt. De madame rommelt in de keuken van de b&b (zij woont zelf in een huis iets verder op het domein met man en nawas),maar voorlopig zwijgt ze nog. Dat is een groot gemak, want ze praat veel en wat bekakt. Zoals een duif ook veel te veel praat, altijd dat geroekoeroekoeroe, geef mij maar koerkoerkoer, ca suffit. En een ekster dan, maar dat kan je geen praten meer noemen, dat is schorschreeuwen. Neen, dat doet deze madame niet, ze praat meer in de hoogte, haar stem is best aangenaam, maar er zitten veel eupeupeups tussen. Ze wil ons ook twee keer uitleggen wat een nectarine is. We komen uit het noorden, dat is waar, maar we zijn geen hottentotten meer. We krijgen een typisch frans ontbijt, ze heeft heel lekkere confituur van kleine kersen (de kers van de kirsch) en ze maakt haar yoghurt zelf. Die is zo laxerend dat ik het einde van haar betoog niet haal maar de pot op moet. Geert volgt tien minuten later.
We volgen nog steeds het kanaal, het is van naam veranderd, heet nu Canal du Midi. Het ligt als pas gekookte erwtensoep, nog zelf gemaakte croutons er in en ze is af, aan onze rechterzijde. Weinig of geen varende boten, wel een heleboel woonboten met exotische namen : le haricot noir, cocorico, esmeralda cinq, trop de sauterne... De zon is een inhaalbeweging aan het maken en tracht het bladerdek van -alweer die prachtige platanen- te doorboren, het lukt haar maar half, de weg blijft heerlijk koel. Langs de kant een symfonie in blauw : korenbloemen, scabiosa, nog enkele bloeiende bramen met lila bloemetjes en verderop het warme geel van de eindeloze zonnebloemvelden. Samen met het groene loof een droom van een kleurenpalet.
Ook in vele kleuren komen ons tegen : fietsende oudere mannen. Zijn ze alleen, geen probleem, ze sportelen wat. Zijn ze met twee, alles in orde : ze voeren dialoog, overlopen de dagorde. Maar zijn ze met drie of meer : aaah! De eerste en ook de tweede kijken ontspannen en trekken de kar, maar verder naar achter vertrokken gezichten, wanhoop in de ogen, tanden bloot en op elkaar geklemd. Het gaat te rap voor die mensen, maar liever doodvallen dan toegeven. Ik heb daar een theorie over. Ze kunnen niet ouder worden. Ze missen het copingmechanisme om te kunnen zeggen : ik word een dagje ouder, vandaag rijd ik eens geen dertig kilometer per uur. We hebben er allemaal last van, zeker in deze tijden der eeuwige jeugd. Maar (deze)mannen stralen het met zulk een weerloze wanhoop uit, ik zou ze willen toe roepen : on vous aime, pas de soucis!
Het kanaal neemt wat bochten, ik weet niet of dat zo gepland was door die ene ingenieur die er zijn levenswerk van.gemaakt heeft in de jaren stillekes, het verhoogt het pittoreske van de route. Vissers zijn er niet te zien, vreemd, is de vis in de erwtensoep gestorven?
We hebben gepland om tot Castelnaudary te fietsen en dan een eindje terug te keren naar ons logeeradres, maar het valt anders uit. Het prima fietspad stopt plots en gaat over in onverhard tot smalle streep. Bovendien lijkt het Canal zich te splitsen in zijarmen of poelen, we zitten in de knoei. We volgen een jong koppel, volgens Geert kennen die beslist de weg. Het blijken Zweden te zijn. Geert houdt een geblokte Vtt'er tegen, kan hij ons helpen? Suivez moi, zegt de man in het geel en zo rijdt hij ook, alsof hij in het geel zit. We hotsen en botsen langs kanaal na kanaal tot we er niet meer wijs uit geraken. Une question, zegt Geert, kent gij de weg naar Mas Saints Puelles. Suivez moi, zegt de man en hij koerst alweer verder. En inderdaad daar is het dorp waar we logeren. Waar moeten we zijn? Le Roc, zeg ik. Oh, putain, zegt hij, (ik hoop dat hij niet mij bedoelt), we zijn te ver, suivez moi. Hij keert zijn Vtt kar en daar gaan we weer. Baantje in, baantje uit, hoe gaan wij de weg terug vinden? Voila, wijst hij, le Roc. Lange oprijweg, de man fietst nog altijd voorop, ook al hebben we hem uitbundig bedankt. Je connais ces gens, zegt hij en hij fietst met zwier het erf op. We zijn veel te vroeg, er is niemand thuis. Enkel 2 loebassen van honden staan voor gek te bassen achter een venster. L'homme jaune verdwijnt, zwaait nog eens. Wij staan perpleks, die gele engel heeft meer dan een half uur uit getrokken om ons ter plaatse te brengen. De levende hulplijn van Zuid Frankrijk. Wij zijn die dingen niet gewoon. Ons hectisch leven staat zoiets niet toe. Ik vraag aan Geert wat de man allemaal verteld heeft. Ik denk, zegt hij, dat hij gans zijn leven verteld heeft, maar ik heb er niks van verstaan.
Er blijkt toch iemand thuis te zijn. De boerderij ziet er erg verwaarloosd uit,.ik houd mijn hart vast voor onze kamer. Maar die is tiptop, volledig in het nieuw, ruim, met zithoek, fris, proper. We eten hier vanavond mee. De honden, met hun kap, hebben beide een infectie opgelopen. In de snikhete week zijn ze le Canal ingesprongen en ze zijn er ziek weer uit gekomen. Ze zijn in behandeling, vandaar die twee zedige kappen. Geen erg, want ze hebben wel een erg grote muil, waar ze nu niks mee kunnen aanvangen.
Geert kan nog uitgebreid naar de tour de France kijken. Valpartijen inbegrepen. Die koersende mannen toch.
de hort op
