We schoven gisteravond aan bij de uitbaters voor het avondmaal en kregen een dikke schouderpoot van een varken voorgeschoteld. Een stoofpot die 4 uur geprutteld had, knook en vel inbegrepen. Veel vlees, maar ook aardappelen en wortels en ramenas en een hele resem kruiden, waaronder de mooie steranijs en jeneverbessen. Het was lekker en spoelde goed weg met de karaf wijn. De lippen werden losser, er werd al eens op mekaars schouder geklopt, het was 22 uur als we bedwaarts trokken.
Windkracht 5 vandaag. Uit het oosten en wij moeten in zuidoostelijke richting, bestemming Limoux. De twee kolossen van honden hebben Geert verkozen tot hun beste vriend en leggen zich op zijn voeten. De gastheer zegt dat we en arriere moeten trappen als we de wind willen verschalken. Hij neemt Geert nog in een innige verstrengeling, (bij mij houdt hij meer afstand) en hoopt dat hij ons spoedig zal weerzien. Wie weet.
Het is zonnig warm, een enkel schapenwolkje aan de hemel. We keren het kanaal definitief de rug toe, smijten ons in de landelijkheid van de Aude. Hier wordt graan en zonnebloemolie geproduceerd.
We vorderen langzaam, zetten ons schrap om de uitzinnige wind baas te kunnen. Hij blaast en fluit in mijn oren, probeert me met fiets en al van de baan te stoten, enkele meters lager, het stoppelveld in, hij klettert aan linten en kleppen aan mijn fiets en aan mijn helm en hij maakt me zelfs bang. Moeten wij op die manier, vechtend om baan te houden, op een Route Nationale rijden, met camions, bestelwagens, wilde fransen? Ik zie dat niet zitten en we besluiten onze etappe om te leiden naar kleinere baantjes. Weliswaar iets verder, maar ook veiliger en leuker.
We slaan af naar Fanjeaux, een mooi stadje, hoog op een flank. De batterij is de helft van haar pluimen al kwijt, we hopen een bar te vinden om ze terug op te laden. Het wordt een moeilijke klim, Geert neemt het woord 'col' in de mond, ja, warempel, de stijging is 14%. Dat is hijgen geblazen. Er komt een bataille de verbes van. Ik rijd te vlug. Ik luister niet, want ik hoor niet. Ik heb oogkleppen aan. Hij laat zijn wensen niet horen, ziet mij overal voorbij rijden, geraakt oververhit in lijf en kop omdat ik nergens stop. We bakkeleien, zenden onze verzoenengelen om te onderhandelen, het raakt opgelost. Het is stil waar het nooit waait.
Ik ben heel blij met de alternatieve route, het is rustig rijden, het is enkel de wind die ons dwingt de twee handen aan het stuur te houden. De zonnebloemvelden verdwijnen, hier worden volop druiven verbouwd. Limoux is befaamd om zijn blanquette, de oudste schuimwijn ter wereld, per ongeluk uitgevonden bij een mislukte wijnfabricatie.
De b&b ligt langs de baan en wordt gerund door...Vlamingen. Dat beseffen we eerst niet, dus praten we lustig in het frans tegen mekaar tot de gastheer ons onderling nederlands hoort praten. 'Dan zal ik het ook maar in het nederlands zeggen',lacht hij. Het praat zo veel gemakkelijker, we drinken samen een glaasje, ik breek er eentje, krijg weer een ander (het is geen kristal van zijn overgrootmoeder, gelukkig). Geert is gefascineerd door de jonge leeftijd van de Vlaming en dit in relatie tot de grootte van het huis dat hij bezit. 6 kamers en een gite, het is niet niks. Hoe heeft die dat voor mekaar gekregen? Hij kan het niet begrijpen. Ach, we hoeven niet alles te begrijpen. Wat is is. Denk ik.
|
de hort op
