Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
06-07-2017
apocalyps
Het ontbijt is buiten categorie. Alles wat ons mondje wenst springt er bijna vanzelf in. Heel lekker en overvloedig. We horen dat de b&b vorig jaar bij de 20 beste was van heel Frankrijk. Het verwondert me niet. En wat me ook charmeert is dat het vooornamelijk de man is die de b&b runt. Een echte nieuwe man dus. Zijn vrouw werkt als anesthesiste in de kliniek van Carcassonne.
De rit zal kort maar krachtig zijn vandaag. Een paar klimmetjes, maar evenzeer lange afdalingen. Kan ook moeilijk anders, blijven klimmen zou tot ongekende hoogten leiden en die zijn niet aanwezig. Het begint meer en meer gekend terrein te worden en dat geeft vertrouwen. Eigenlijk volgen we nu even een stuk van de Katharenroute, maar de echte bastions Monsegur, Peyrepertuse, Queribus liggen niet op de weg. Arme Katharen, zij hebben afgezien in de dertiende eeuw. De inquisitie heeft ze met duizenden omgebracht, tot er geen enkele meer overbleef. Grondig werk, dat wel.
We komen in Couiza, een lager gelegen stadje tussen Limoux en Quillan, en van daaruit trekken we terug de bergen in. Achter de 'pong', naar rechts, heeft men ons gewezen. Het is eventjes druk, maar algauw ebt de drukte van de stad weg en is het weer heerlijk rijden. De zon prikt en brandt, bomen couperen regelmatig al dat zonnegeweld, er zijn ook rotspartijen, graanvelden, wijnranken. Een riviertje slingert zich langs de weg, soms aan onze zijde, soms diep beneden, verstopt tussen struiken en bomen. Af en toe een toerist die aan het water verpoost. Dit is een lieflijk mooie streek. In Rennes les Bains lopen nogal wat alternatievelingen rond, maar ook oudere mensen die wellicht voor de weldadigheid van de thermen gekomen zijn. Het zegt me ook wel wat, een dagje thermen. 'Nu we in de herfst van ons leven zijn','zegt Geert, 'moet dat kunnen'. Ik denk niet dat hijzelf er rap aan zal beginnen. Te veel Pietje Ongeduld.
We gaan richting Bucharach (boecharatsj). De door de Maya's voorspelde apocalyps van 21 december 2012 kon verhinderd worden voor degenen die in Bucharach waren op die datum. Zij zouden in een soort ruimteschip naar andere tijden en andere dimensies gebracht worden. Het dorp stroomde vol rond de dag des onheils. Mensen wilden gered worden. De apocalyps bleef uit en toen zijn ze maar terug naar huis gegaan. Toch blijft het een dorp en een omgeving met een ongewone aantrekkingskracht. De pic de Bucharach (1200m hoog, een hele boterham om te beklimmen) zou magische eigenschappen hebben. Men beweert dat hij ooit zou geexplodeerd zijn en ondersteboven terug naar beneden gevallen. Hij zou dus op zijn kop staan. Verhalen in overvloed over deze streek. Want wat te denken over de pastoor die de schat van de Tempeliers zou gevonden hebben ergens in Rennes le Chateau? Hij en zijn Marie beschikten plots over veel fondsen van onverklaarbare oorsprong. Waar vandaan, niemand die het weet. Hij zweeg als vermoord en ook zij hield haar lippen stijf op elkaar. We zouden er boeken kunnen over schrijven, maar spijtig genoeg zijn die al geschreven.
We dromen weg, maar eigenlijk zijn we nog aan het fietsen, ik op mijn 'brommerke' (zo genoemd door Geert als hij moeite heeft om te volgen, waarop ik steevast antwoord dat niemand hem verbiedt om ook een brommerke te kopen, wellicht is dat nog te vroeg, het idee nog onverdraaglijk) en hij op zijn koersfiets met zijn fluo kousjes en schoentjes en zijn getrainde bruine benen.
We zijn vroeg vandaag, het moet nog drie uur slaan, als we onze kamer bezetten. Ik begin te beseffen : goed van ons, alles samen hebben we 2.300 km. Afgerond.
de hort op
