De mannen hebben mij gebombardeerd tot sportdirecteur (een die eigenlijk niets te zeggen heeft, maar de vrouw is zo wel gesust, denken ze bij zichzelf) en de sportdirecteur mag kiezen wat we gaan doen vandaag.  De sportdirecteur kiest : fietsen!!

Een mooie trip van 65 kilometer (en geen kilometer meer, want vandaag rijden we niet verloren, ik ben er bij en ik ken de weg, bij de mannen en zeker deze mannen ben je daar nooit zeker van), langs de ijzingwekkende kloven van de Galamus, de geheimzinnige Bucharach, de col de St. Louis, 706 m, de prachtig steile afdaling naar Caudiés de Fenouillèdes en dan richting Fenouillet, le Vivier en terug naar huis. Niet zo'n onschuldig parcours, er zitten geen grote cols bij, maar ze zijn wel met zijn vijven, die hellingen en dat maakt het knap lastig. De blauwe brigade (die koerstruitjes zijn ondertussen fris gewassen) kan zich toch terug opladen en fietst me flink achterna.  Ik hoor geen protesten, het is echt fietsweer, we picknicken in het hippiedorpje Bucharach, waar we wel een oude vrouw en haar zoon zien, maar geen enkele hippie, willen er nog eentje drinken in het plaatselijk cafeetje van de -echt de waarheid- plaatselijke hippie, maar café dicht, geen drank dus en al doen we ons best om in alle volgende dorpjes een cafeetje te vinden, het is spijtig, maar er is er geen.  Wat kunnen we dan meer doen dan onze drinkbussen leeg drinken ? En proberen aan te pikken bij die dekselse elektrische fietsdirekteur ? Een energiereep eten ? Binnensmonds vloeken omdat de sportdirekteur zegt dat het nu nog even licht gaat stijgen, en die even en dat licht ver beneden de waarheid liggen ? Mekaar bijna omver rijden omdat de sportdirekteur luid roept dat we links moeten inslaan en zelf rechtdoor rijdt met schelle lach omdat ze ons de verkeerde weg instuurt en wij dat als schapen ook doen ? Het leven kan mooi zijn, maar soms ook wel hard.