10 september 2018

De Baskentaart werd niet op groot gejuich onthaald, Geert vond dat er een 'vies smaakske' aan was, maar na het vieruurtje restte er toch maar één stukje (weet je nog hoe we breuken leerden op de lagere school : denkbeeldige taarten in stukken snijden ? wij deelden door acht, ieder twee stukjes).  Op het menus 's avonds stonden boontjes, worteltjes, champignons, gekookt en gestoofd en in de oven, gebraden kip, pasta in zoetzure saus.  Ik kon het niet laten om een verlepte boon driekoningengewijs in het laatste stukje taart te duwen, goed onderhuids, geen mens die het zag en benieuwd of de gelukkige het zou proeven.

Vroeg naar bed, wij altegaar, Johan moest nog wat slaap inhalen, de vorige nacht gingen alle uren van de nacht met zijn ogen aan de haal.

De volgende morgen : druk gerommel in de keuken, er zijn slechtere manieren om een mens wakker te maken. Michel laadt de vaatwas uit en zet koffie.  Een ochtendmens.  Ik loer tersluiks naar het stukje taart-met-boon, de helft van het stuk is verdwenen, boon hangt er half uit.  Ik duw de sperzie er terug in. Wie eet dat laatste stukje taart op ? We vinden dat het voor Johan moet zijn en leggen het netjes op zijn bord. Johan eet de taart. Johan eet de boon. Hij zegt niets, hij proeft niets. Ik kroon hem dan maar in gedachten tot koning.  Met mannen kan je niks aanvangen.  Wat is het succes van een frats als die ongemerkt voorbijgaat ? En hoe kan het nu dat je een taart eet met een harde boon in en daar niets van merkt ?

De zon straalt de wolkenresten in stukken, wat een prachtig weer voor een bergrit.  De mannen drentelen. Ze hebben bergstress. Starten ze nu of starten ze niet ? Geert zoekt zijn helm.  De helm is ribbedebie. Wie heeft de helm gezien ? De helm is weg. Hij eigent zich mijn helm toe, misschien kan ik een andere kopen als ik toch boodschappen doe ? Eindelijk zijn ze weg, het is tien uur ondertussen.  De Tourmalet is 19 kilometers lang en heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 7,5%.  Dat is goed te doen voor een gemiddelde coureur zoals zij, maar het zijn de laatste kilometers die de berg zo zwaar maken. 12 à 13 %, die laatste kilometers, moordend, zo hebben ze gezucht en het bijhorend gezicht trok een pijnlijke grijns.

Maar goed, ze zijn vertrokken, daar ben ik een uur of drie van verlost. Tot ik een eindje uit het dorp rijd en in de verte twee vertikale (druk gesticulerende) en één horizontale coureur (plat op de grond) zie. Michel ligt geveld op het voetpad, languit, dat is ook zijn gewoonte niet in het dagelijks leven. Hij probeert wat te lachen en te doen alsof hij bezig is aan een opwarmingsoefening, maar hij heeft zich pijn gedaan.  De ketting is van het tandwiel gesprongen en hij is gevallen, op zijn knie. De knie heeft alarmsignalen naar de hersenen gezonden en nu is hij ook nog eens duizelig in de kop. Hij heeft enkele minuten respijt nodig. Arme man ! Zo uitgekeken naar deze koninginnerit en nu moet hij bijna forfait geven.  Maar hij bekomt en ze trekken zich terug op gang, de twee blauwen voorop.  Witte Michel, een beetje beteuterd er achter.

Ik doe de boodschappen in Luz Saint-Sauveur (wat een drukte!!), dat beneemt flink wat tijd en zet dan de achtervolging in. Adembenemende omgeving ! Groene flanken, ver en nog verder en daarachter ook nog, kletterende rivier er tussen in, slijtend en splijtend en spattend, en de lange, kronkelende baan met opschuivende figuurtjes. Ik moet opletten hoe ik rijd, want er zijn heel wat haarspeldbochten en die pak je best met de nodige flair.  Ik merk het als ik een coureur bijna klem rijd door te moeten uitwijken voor een wijdvoetse dalende viermaalvier. De coureur maakt zich een beetje boos op mij, ik gebaar nederig sorry sorry sorry.

Ze zijn al een heel eind opgeschoten als ik ze in het vizier krijg, nog een viertal kilometers te gaan. Ze zitten zij aan zij, het peloton is nog niet opengereten. Johan druipt alweer van kop tot teen en geeft me zijn zompige helm. Bergop vallen kan geen pijn doen aan je kop.  Verder hebben ze niks nodig tenzij 'lucht'.  Tja, daar moeten ze zelf voor zorgen, diep ademen en doseren !

Ik hou me vast voor de laatste kilometers met het hoge stijgingspercentage, maar die komen niet.  Voorlaatste kilometer : stijgingspercentage 9%, laatste kilometer : stijgingspercentage 10%. Het spijt me, maar zo staat het gegrift en gebeiteld langs de kant van de weg. Niet dat het voor doetjes is, dat zeker niet, ik zie menigeen met rode kop en buiten adem boven komen.  Vooral mannen, maar af en toe ook een vrouw. En ook veel moto's.  En oldtimers.  Vreemdsoortig volkje, maar de lijn halen ze allemaal (denk ik toch). Zo ook die van ons. Michel, Geert en Johan, in die volgorde, maar met weinig achterstand trekken de meet over.  Blij, tevreden, trots. Daar moeten foto's van getrokken worden.  Jacques Goddet kijkt goedmoedig toe van op zijn sokkel. Zijn grote wijde broek heeft hij thuisgelaten.  Lang leve de wielersport !! Vive le tour de Frangse !