11 september

Het was gisteren bitter koud op de Tourmalet (12°C) en we lieten ons zo snel als de wind naar beneden vallen (ik met de auto, de mannen met de fiets), tot in Sainte Marie de Campan. De mannen snakten naar iets warms voor hun vege lijf, maar ondertussen was het al te laat om nog een degelijke lunch te vinden.  Geen nood, we konden nog een pizza geitenkaas-honing krijgen bij de plaatselijke schone bakkerin. Drie pizzas moyens et un grand (Geert, oogjes groter dan de maag), 3 glazen rode wijn en 1 grote Desperado (Geert, keelke snakkend naar veel). Een pizza is altijd superlekker als je er aan begint, maar hap na hap begint dat tegen te steken en zo kwam het dat er nogal wat kleine en grote (Geert) restjes over waren.  Een toilet kon ze ons niet schenken, dat moest achter de kerk gebeuren.

Ons logement bevond zich nog 5 kilometers verder, lekker afdalen, en een heel pak voor het afgesproken uur stonden we al te geelogen voor onze chambres d'hôte. In feite had ik me compleet vergist van datum en de dag nadien geboekt en via Booking is wijzigen niet altijd mogelijk, maar een telefoontje van Geert naar de hôte maakte het weer goed.  De gastheer zou er wel een mouw aan passen en dat deed hij ook. Een man zonder franjes : vous êtes les Belges, venez, venez, c'est la cuisine, vous pouvez cuisiner, il y a du riz et du riz et du riz. Wij : nous avons déjà mangé. Il : mangé, pour ce soir (amper 17.00u)???  Wij : ah non, pour le midi, chez madame la boulangère. Il: Ah, bon, il y a du café, du chocolat, du thé, un biljart. Toute la maison est à vous. Moi, je pars et demain matin ma mère sera là pour le petit-déjeuner. Jaja, zijn moeder inschakelen en hij de winsten opstrijken.  Zo zijn ze wel, die mannen. 

Het dorpje, Campan, was klein maar levendig, de huizen versierd met levensgrote poppen. Daar moeten veel naaikransjes aan vooraf gegaan zijn. Johan, spring in 't veld, ging alras rondneuzen in het dorp, Michel zijn slecht been leek alsmaar langer te worden, dat ging van waggelwaggel door het oude huis en af en toe een pijnlijke grimas. Dat zag er niet zo goed uit en van armoe ging hij dan maar slapen, been recht vooruit en bed in. Geert en Johan speelden nog een partijtje getallenbiljart en Johan werd met glans biljartkampioen. Zelfs met mij als zijn kompaan. 

La maman et le papa zijn al vroeg aanwezig om de boel in het huis op te kuisen terwijl de zoon ribbedebie is naar het gebergte, waar hij gidst en wandelt en klimt. Ik voel een warme liefde opborrelen voor de moeder, een klein vriendelijk vrouwtje, vooral als ze de verdediging van de elektrische fiets voert (het brommertje in de ogen van sommigen) en oppert dat men 'quand même faut pédaler, hein'. En dat die mannen niet moeten denken dat zij alleen moe worden. We gaan samen op de foto, het kleine vrouwtje en ik, 'enfin, quelq'un qui me comprend!'.

We plannen vandaag de col d' Aspin, Michel moet een kleine proefrit doen om te zien of dat been nog wil plooien en of hij al of niet gaat fietsen.  En oef, het lukt, minder last van het fietsen dan van het trappen doen.  Johan neemt de bezemwagen voor zijn rekening.  Het is prachtig mooi weer, blauwer dan blauw,  de lucht. De Aspin ligt op iets meer dan 1.500 meter hoogte, de klim moet 600 hoogtemeters overschrijden.  Te doen dus.  Het begin lijkt zelfs niet op een klim, gemiddelde stijgingen van 2.5 à 3 %, we voelen het niet aan onze kuiten. Halverwege de klim staat Johan de koeien, die vrij op straat mogen lopen (domaine pastorale), te modereren. 

De laatste vijf kilometers maken het slappe begin goed, het wordt pittig en ik rijd de mannen los (ha ja, dat brommerke). De zon geeft van katoen en ik ben blij als er al eens een boom aan de kant van de weg staat.  Des sapins op de Aspin. Nog zo gek niet, die naam.  Boven wacht Johan van de bezemwagen op ons.  Hij krijgt het aan de stok met een bitsige koe, die zich samen met haar zusters op het asfalt gezet heeft.  Ze probeert hem op de horens te pakken en hij maakt een paar bokkesprongen. Koe nr 45, niet te vertrouwen.  Ook Geert krijgt nog een kopstoot van de vache qui ne rit pas en we maken ons uit de voeten, eten onze picnic in Arreau, een mooi dorpje beneden aan de rivier.

We wisselen van bezemwagen.  Ik rijd nu met de auto en Johan kan mee de Peyresourde op. Ze doen dat weerom goed, de mannen.  Een kanjer van een klim, iets zwaarder dan de Aspin en iets hoger gelegen (bijna 1600 m). En bovenaan de top, on vend des crèpes. Dat gaat goed die mondjes binnen. Nu moeten we nog enkel de afdaling afwerken en dan glijden we het stadje Bagnères de Luchon binnen. Heel toeristisch, alles staat hier in het teken van de thermen en de fiets.  De Tour de France had hier een aankomst in 2018.  En wie won er ? Ik weet het ondertussen.  U ook ? We logeren achter de hoek van de kliniek, waar armen en benen gerepareerd worden en nadien gesoigneerd in de heilzame baden. La Villa gracieuse, gerund door Engelsen, is een kast van een oud huis. We hebben drie kamers gereserveerd, Michel en Johan weten met zichzelf geen blijf, zo blij zijn ze met hun eigen kamer en hun dubbel bed, waarvan ze nog niet weten hoe ze daar gaan in liggen, in de lengte, in de breedte, diagonaal, het kan allemaal. En Geert, die moet het met mij stellen in een King sized bed, dat is ook niet slecht.  Alleen, die Wifi code, wat een moeizaam proces.  Hij tikt en hij tikt en probeert.  Computer says 'no'. Frustratie.  Vloeken.  Wifi code is pruts.  Wifi code deugt niet.  Welke Bifi heeft zulk een f*ck*ng bad Wifi ??!! Tot ik droog opmerk dat hij de code van de voordeur probeert in te tikken. Woehaaaa!!!