14 september 2018

Foix is een typisch zuiders frans stadje, we bezochten het gisteravond vluchtig, want na 105 kilometers in de benen moesten we toch iets te bikken vinden en geen haar op ons hoofd (voor sommigen zijn die nog talrijk) dacht er aan om in het hotel te eten.  Dat konden we ze niet gunnen. Het kasteel dat hoog boven het stadje op een rots torent oogt imposant, het is de toeristische troef van de stad, maar wij lieten een bezoek aan ons voorbijgaan, de ridders waren al gaan slapen, hun schildknapen moesten de maliënkolders nog opblinken, het bed van de jonkvrouw was verloot onder de edellieden en de dienstmeiden kibbelden in de kelders wie eerst in de douche mocht.

We ontbijten in het hotel, er heerst een beetje schaarste aan het buffet.  Het brood is op, de kaas is op, de hesp raakt op, het fruitsap is ook al op. De receptioniste die ook instaat voor het ontbijt loopt af en aan, beetje brood, schelleke kaas en hop, het is weeral op. Ik heb een slechte nacht achter de rug, vond gisteravond geen logeerplaats voor vandaag, dat speelde in mijn hoofd en ook de vergissing van de 6 kamers is me niet goed bekomen.  We spreken af dat Geert in mijn plaats het eerste stuk fietst, na de middag zien we wel. De mannen vertrekken unicolor blauw, ze zien het zitten, het belooft een mooie rit te worden.

Ik ga op zoek naar de helm van Johan, hij weet precies waar hij hem achtergelaten heeft, namelijk onder de notenboom van gisteren. Ik gok dat die notenboom in het gehucht Pierroutous staat en dat is een vijftiental kilometers terug. Het is vreemd hoe een parcours er helemaal anders uit ziet als je in de andere richting rijdt, ik moet goed mijn ogen openhouden om de weg terug te vinden. Maar halleluiah, ik vind de helm tussen het onkruid in het bloemenperkje, precies zoals hij het beschreven heeft. Dat zijn weeral kosten gespaard.  Elke besparing telt deze dagen nu we zo excessief zijn in het boeken van hotelkamers.

Aan de voet van de col de Montségur, in het dorpje Monferrier vinden we elkaar terug, tijd om te lunchen.  De vuilbakken in het dorp worden opgehaald, het zijn twee jonge vrouwen die dit werk doen, het is een merkwaardig zicht om hen nonchalant achteraan op de vuilniskar te zien staan, we zijn pro.  Ik omdat ik het geëmancipeerd vind, de mannen omdat het mooie vrouwen zijn. De klim naar Montségur belooft geen lachertje te worden, het klimt 4.500 meter lang (7à12%).  Dat moeten de katharen in hun tijd ook geweten hebben, ze verschansten zich in het kasteel hoog boven op de top en konden zo een beleg van 10 maanden weerstaan. (het concilie van Béziers had besloten dat 'het hoofd van de Draak' moest afgehakt worden). In 1244 moeten ze zich toch overgeven en krijgen ze 2 weken om hun geloof af te zweren.  Uiteindelijk weigeren 200 mannen, vrouwen en kinderen en moeten ze de brandstapel op. Op die plek staat nu een gedenkschrift 'als Catars, als martirs del pur amor crestian'.  De martelaren van de zuiver christelijke liefde.  Op onze fiets lijden we met hen mee, de klim is niet van de poes, maar toch vindt Michel niet dat hij op de lijst van de cols moet komen.  Een beetje te licht bevonden oordeelt hij.  Goed, mij best, alles is relatief.

We logeren vandaag aan het meer van Montbel, in Le petit Potager. Hadden we gedacht aan de oever van het meer te zitten, we vergissen ons, er wacht ons nog een fikse klim van enkele kilometers voor we potager in de smiezen krijgen. De potageur spreekt schabouwelijk frans, we vragen hem vlug om over te schakelen op engels, dat gaat hem beter af.  Ze nodigen ons uit voor het avondeten, vegetarisch, voor 10 euro.  We happen toe, groen en gezond, zo zijn we wel. Enkele hippies wonen next door (hippie is happy), ze stoken een vuurtje en ik zie Johan zijn ogen glinsteren.  Kampvuur in de Lanquedoc, daar wil hij bij zijn !!