|
16 september 2018
Het moet zijn dat de VRT lucht gekregen heeft van de aankomst van onze coureurs, want sinds gisteravond zwermen Carl Van Nieuwkerke en Michel Wuyts hier rond ons bescheiden huisje. Bescheiden (en moe) als ze waren hebben ze gisteren nog een interview geweigerd, maar vanmorgen zwichten ze dan toch voor het aandringen en de charme van beide doorwinterde journalisten.
Carl : Proficiat, heren ! Wat een prestatie, vijf Pyreneeëncols overwonnen op jullie leeftijd, ik kan er alleen maar bewondering voor hebben.
Kunnen jullie iets vertellen over jullie voorbereiding ?
Johan : sinds mijn jeugd ben ik me al aan het voorbereiden op deze fietstocht. Diverse sporten heb ik beoefend om tot dit resultaat te komen. Om te beginnen was ik een bedreven poney-jockey, die deelnam aan vele poneywedstrijden waardoor ik een scherp oog ontwikkelde en reusachtige billen en bipsen. Nadien heb ik het waterskiën beoefend om mijn evenwicht en zwenkcapaciteiten te ontplooien. Tenslotte deed ik uitputtingstochten in de vrije natuur en daar heb ik geleerd wat het is om zuiver op karakter te overleven.
Michel R: Ik had maar één grote natte droom en dat was de Tourmalet. De andere cols zijn mooi meegenomen, maar bovenkomen op de Tourmalet was toch een unieke ervaring. De geneugten van het leven die ik daarvoor heb moeten laten zijn ontzaglijk groot, maar mijn principe is : als je iets wilt moet je het ook echt willen. Er voor gaan dus ! Ontelbare fietstrainingen heb ik achter de rug, de Ardennen, de Zwalm, het Heuvelland, de Poelberg, ik ken ze als mijn broekzak. Mijn geduld en mijn doseringsvermogen heb ik ten volle geleerd tijdens mijn werkuren. Al van zeer vroeg was ik trouwens ook een goede turner, wat de soepelheid van mijn ronddraaiende knieën zeker ten goede kwam. Ook de zwemuren uit mijn jeugd kwamen goed van pas, vooral dan het ondergaan en niet meer bovenkomen heeft me geleerd dat je lang zonder adem kunt als het moet.
Geert : ik ben een topper in het observeren en het visualiseren van het wegparcours, ik deed niks anders toen ik jong was, ik klom van boom tot boom en bij wijze van spreken woonde ik zelfs in de bomen en reisde ik in gedachten de wereld rond. Dat heeft zeker ook mijn spierkracht en behendigheid een boost gegeven. In mijn handbalcarrière leerde ik hoe het voelt hardhandig gevloerd te worden, een wrede maar efficiënte leerschool voor een fietser, die regelmatig zijn voeten niet uit zijn klikpedalen krijgt. Wat me veel geholpen heeft zijn de ontelbare uren die ik geslapen heb als voorbereiding op deze tocht. Nachten van tien uur zijn voor mij geen straf en een dutje in de namiddag kan er altijd ook nog bij. Dat maakte dat ik super uitgerust aan deze barre tocht begon. Een pluspunt, vind ik.
Michel W : Ik denk, Carl, dat we mogen zeggen dat dit indrukwekkende getuigenissen zijn van deze uitzonderlijke mensen. Maar ongetwijfeld moeten er toch moeilijke momenten geweest zijn tijdens de verschillende etappes ?
Geert : Ik heb geen moeite om toe te geven dat de laatste 500 meters op de Tourmalet voor mij de moeilijkste waren. Die verdomde berg bleef ook maar duren hé. En Michel reed me zo maar uit de wielen, dat was moeilijk te verkroppen. Ik heb nog getwijfeld om een rotsblok naar zijn fiets te gooien, maar mijn opvoeding heeft me tegengehouden, ik heb maar een vuistgrote steen gegooid, die helaas zijn doel miste.
Johan : voor mij had het gerust een colleke minder mogen zijn. Die cols bleven maar komen, die twee charels zouden de ene col na de andere willen doen, maar ik ben niet zo een collenvreter. De Basken-Katharenroute was voor mij al kols genoeg. Maar ze moeten mij ook niet uitdagen hé. Als het moet verslijt ik twee koersbroeken per col al harkend en wrijvend, en of het nu rechttoe rechtaan is of achterstevoren ondersteboven, aankomen doe ik, zo zeker als één plus één twee is . En col plus col trop.
Michel R: Ik heb een heel moeilijk moment gehad tijdens mijn valpartij. Het kon ook niet meer dan een moeilijk moment zijn, want het duurde maar een enkel moment, maar het was echt wel heel moeilijk, zo compleet uitgeteld, horizontaal aan de voet van de Tourmalet liggen, het lijkt een beetje zielig, toch ? En dan nog een geluk dat er niet net een oldtimer over mij reed, of erger nog, over mijn fiets. Die oldtimers en moto's op de cols, ze moesten dat afschaffen. Ik ben er niet voor. Die brommerkes ook trouwens. Vrouwen die op brommerkes de tourmalet opklimmen, waar gaan we heen zeg ? In mijn ogen begint de rechtvaardigheid in de wielersport zoek te raken. Maar ik kan er nu niet verder op in gaan, mijn interviewtijd zit er bijna op. Hebben jullie nog vragen, heren ?
Carl : Toch nog graag één vraag, beste helden. Ik heb me al dikwijls afgevraagd, waarom doen zulke zotten dat toch, een berg op rijden om er nadien terug af te rijden. Is er dan iets leuks aan ook ? Mijn laatste en ultieme vraag dus : wat was voor jullie het meest zalige moment ?
Johan en Michel R (in koor) : het uit eten gaan bij monsieur Oloron !
Michel R (verduidelijkend) Nooit zulk zalig moment gekend als toen die man zijn diepe genegenheid uitdrukte voor mij. Die warme druk van zijn beide handen op mijn rug, ik zal dat nooit vergeten.
Johan : en dan die kleine kneepjes in mijn nek, een ongelooflijk gevoel. De glimlach, het subtiele knipogen. Monsieur Oloron blijft een mijlpaal in mijn leven.
Geert : Ik vond die monsieur Oloron maar niks. Als je het mij vraagt : klimmen is afzien, hé Carl, daar kunnen we niet tussenuit. Maar het afdalen, dat is de max ! Die kilometerteller zien opklimmen naar 50 à 60 per uur en weten dat niets je kan overkomen, want je hebt toch je helm op, daar kan niets tegenop. Al is een jezuïet van de bakker ook niet te versmaden. Of een fruittaartje mirabel, kers, abrikoos. Maar als ik echt moet kiezen, geef me dan een blauwe Chimay in een Amstel pint. Schol !
Carl : Bedankt heren, voor dit interview, het was de moeite.
Michel W : Al heb ik hier niet veel mogen zeggen, toch bedankt heren, jullie zijn top !!
|
de hort op
