De natuur trekt zich niks aan van het slecht weer. Al wat nu kan bloeien doet dat ook met overgave. De wilde kruiden, thijm, rozemarijn, lavendel hebben zich langs de kant van de weg genesteld in een palet van licht lila naar donker paars. De irissen doen mee, in het wild, in de tuinen, het kan hen niet schelen waar, maar ze steken hun mauve kopjes ’heb je mij gezien?’ hoog boven de rest van het groen uit. In mijn ogen kunnen ze in schoonheid wedijveren met de orchidee. Ook die zouden hier in botanische vorm voorkomen, maar heb ik nog niet gezien.
En dan is er de ciste (zo geschreven in het frans en vertaald als cistusroos, ze heeft inderdaad wat weg van de wilde roos), een bescheiden struikje, maar overal aanwezig, fleurig en fris en niet onder de indruk van de flamboyante iris. Blauwe regen, bloeiend, ook prachtig en van een ongelimiteerde weelde.
Gisteravond, toen het eindelijk gestopt was met regenen, zijn we nog op wandel geweest, op zoek naar platte keien en wrakhout. Nou ja, wrakhout zullen we hier wel niet echt vinden, maar toch gehavend hout of schors of grillige takken. In mijn hoofd ga ik daar wat mee knutselen. Dat worden uitzonderlijk mooie kunstwerken, maar als mijn handen het moeten uitvoeren valt dat gewoonlijk wat tegen en is het eerder gewoontjes. We kennen een klein keienstrandje aan de Desix (rivier). Veel keien dus, maar niet altijd even plat. We hadden het kunnen weten, het lustig luisende water (moet eigenlijk ruisende zijn, maar waar is de alliteratie dan naar toe ?) en het wuiven van het loof in alle tinten groen begonnen op onze darmflora te werken. Wat nu gedaan ? Veel plaats in de natuur, maar geen toiletpapier. En bovendien, een rusteloze visser aan de overkant, met hengel en haak links en rechts aan het spieden en dan weer wat verder links en rechts. En maar zwieren met lijn en dobber en geen spatje vis die er aan hing. ‘Ga naar huis, jongen,’ dacht ik hardop, ‘visje bijt niet’. Maar dacht je nou dat ie ..? Neen hoor.
Geert zette zich in turbo versnelling huiswaarts, weg van dat geruis en gedruis en gezwier, met de zielige oogst van 5 keien in de plastic tas. En ik, mezelf kennende, wist dat terug naar huis geraken geen optie was en vlijde me dan maar neer achter een boom. Wat dank ik de slang in het gras dat die niet naar me beet. Wat buig ik mijn hoofd in devote dankbaarheid voor de natte blaadjes die ik tijdig als doornachtig kon definiëren. Het kwam goed, er waren ook nuttige shitafterdoekjes (blaadjes met zacht viltig vel). Bevrijd en verblijd ben ik naar huis gegaan, geen mens die wat aan me zag.