Deze mooie donderdag is bedoeld om te acclimatiseren en een klein opwarmertje met de fiets te doorspartelen.

We starten de dag met een mand vol proviand, die voor onze hut neergezet is door de vrouw des huizes. Lekker!

Thomas heeft ons een tip gegeven voor een lekker los rijden, iets met veel haarspeldbochten en mooi! De mannen bestuderen het uitje aandachtig op de kaart en weg zijn we.

Twee andere fietsers geven nog een tip om via een landelijk rustig weggetje te rijden, hetgeen al onmiddellijk jammerlijk mislukt. Het blijkt een rondje door het industriepark te zijn en we komen terug uit waar we vertrokken zijn.

De grotere, drukke weg dan maar. Ik moet bekennen, ik weet langs geen kanten waar we naar toe gaan en rijd er maar wat op los. Michel, die weet ongeveer (!) waar we naartoe gaan en laat zich lossen. Een echte diesel. 

Gevolg : ik ben heel alleen op weg, zonder één enkele man, richting Montvernier. Geert en Johan, mooi samengebleven, zijn gezamenlijk op weg langs de geplande haarspeldbochten (lacets de Montvernier) en denken(!) dat ik daar ook ergens ben. En Michel, die is op weg naar Turijn, want die heeft ons niet zien afslaan. Bellen, berichten sturen, het helpt niet. Ofwel is de gsm vergeten in de hut, ofwel vergeet men te kijken op zijn smartphone. Ik besluit om terug naar huis te rijden en wie kom ik daar tegen? De man van Turijn! Beetje misnoegd, maar toch voldoende op de hoogte -ondertussen- waar de haarspeldbochten zijn. Allez hop, er op. Het is steil en smal en we zitten onmiddellijk op ongekende hoogtes. Mooi panorama, maar beter is het de blik op de weg te houden, want de haarspeldbochten zijn niet te tellen. Daar is waarachtig Montvernier. Het kerkje torent hoog boven mij en klepelt vrolijk 12u. 'Kom toch terug, kleine Johahan', zing ik bij mezelf. En ho ho, 'pieppiep' klinkt het van achter een hoekje. Daar zitten Johan en Geert vredig naast mekaar op een bankje. Na te denken over 'wie waar zit. Michel komt boven en vindt dat er een aantal afspraken moeten gemaakt worden. 

Dat vraagt een vergadering die we moeten inkantelen in ons programma en eventueel meenemen naar een volgende meeting die we gaan inplannen. Allemaal niet zo simpel dus. Maar een eerste richtlijn, om u een proevertje te geven van het soort vergaderingen, luidt alvast : ALTIJD wachten bij de twééde splitsing!! Efficiëntie, we dragen dat hoog in ons vaandel.

Maar nu moeten we eerst die col nog op, die blijkt op 1530m te liggen. Michel, die vastberaden was om zich niet te forceren, herziet zijn mening :'het zijn enkel zotten en steenezels die niet van mening kunnen veranderen'.  En Geert staat al te trappelen van ongeduld om dat colleke in zijn broekzak te steken. Dat colleke is niet min hoor. Er wordt nogal gezucht bij het bovenkomen en tongen worden ver uitgestoken. Hartslagen worden vergeleken, de ene kan niet hoger dan 155slagen per minuut , de andere heeft een piek van 177 slagen per minuut bereikt, de derde weet van geen hartslag. En ik, ik sta er wat bij te glimlachen. Wat is een 'brommertje toch een feest voor het hart.