|
We lagen er gisteren vroeg in en we hebben de wekker niet nodig om op tijd klaar te zijn voor het ontbijt om 8u30. Tess, de hond, weet niet wat te kiezen : een wandeling maken met de baasjes of bij ons blijven en misschien een hapje krijgen. Hij laat zijn twijfels luidruchtig blaffend blijken, maar kiest toch maar voor de baasjes. Die twee vreemde snuiters gaven hem gisteren ook enkel een klokhuis, niks ham, niks Brie, niks koek. Wij eten weer lekker buiten, het ontbijt is excellent.
De mama van Corinne is op bezoek, ik schat haar een tiental jaar ouder dan ik en gisteren zag ik haar met een peilende blik naar mij kijken. Ik probeerde mezelf te zien zoals zij dat leek te doen en het enige wat ik kon denken was : hoe vreemd sta ik hier, met koersbroek en zwaar gepakt en gezakt met een fiets, 1300 km van huis, 67 jaar oud. Hoeven oudjes niet eerder in een zetel te zitten met een glaasje wijn en de krant en een middagdutje na het eten ? Ben ik geen levend anachronisme van mezelf ? Een die van geen wijken wil weten ? Het zij zo, zolang het plezant blijft, doe ik verder.
Lang duurt de twijfel niet, we zwaaien uit en beginnen aan de rit van vandaag, door de uitlopers van de Pyreneeën. We zouden ook de kustweg kunnen volgen, maar eigenlijk kennen we die al. Het wordt een beetje zoeken, maar een frisse Fransman, op de koersfiets, schiet ons ter hulp. Hij kent de streek hier op zijn duimpje en rijdt een stukje met ons mee. Het is een kranige wittekop, koerstruitje open, het wit borsthaar in volle bloei op zijn blote bast, gouden ketting rond de nek en voortdurend zijn (valse) tanden bloot lachend. Geert komt te weten dat hij 80 is. Wat een kei!!
De bergen zijn hier misschien niet hoog, maar ze zijn wel steil en bovendien staat er wind op kop. Ik ben mijn valpartij van 4 jaar geleden nog niet vergeten, de wind blies me letterlijk omver toen, dus zet ik af en toe een voet op de grond om te peilen of het nog te doen is met die orkaan die uit Spanje lijkt te komen. Mijn helm waait van mijn raap, bijna toch. Gelukkig dat hij onder mijn kin vast zit. We moeten naar de Col du Banyul 'et puis vous tombez dans l'Espagne' heeft de witte man gezegd. Maar eerst nog rechtsaf een piste van 7 km volgen. Een piste ? Pas une route, mais un piste. Dat is dus een grindweg, weten we. Doen we dit of nemen we een omweg langs Banyuls sur Mer ? We wegen af : banden kunnen plat gaan, grind kan doen vallen, het is vermoeiend en vergt veel concentratie. Maar how, we doen het. Natuurlijk val ik al gauw met fiets en al omver. Een dikke blauwe plek op mijn scheenbeen en met twee moeten we die fiets terug recht trekken. 7 km kan lang duren als je niet vlug rijdt. Geert, die wat achter is belt me op om te zeggen dat we moeten kijken op Google maps om te weten of dat hier wel de f** juiste weg is. En nog van die dingen komen uit zijn mond. Ik wed dat zijn onderlip wat gaan hangen is. Hij slaakt de nodige lelijke en onbeleefde kreten om te ontladen : de Tourettemodus. Gelukkig zie ik het eind van de piste, daar is warempel Spanje !!
We worden wel verzocht om terug te keren : dikke rotsblokken versperren de baan, deze grensovergang is afgesloten. Daar doen wij niet aan mee, fietsen gaan via een zandpaadje in een omwegje de grens over. En Spanje heeft mooi geasfalteerde wegen. Nous tombons dans l' Espagne! Vraiment !!! Er staan veel kurkeiken langs de kant van de weg, onderaan zonder schors in hun donkerbruine blootje, bovenaan met lange armen naar elkander reikend, de ruwe kurkschors tegen elkaar schurend. Het is hier prachtig en oneindig rustig.
Het eerste Spaanse dorpje dat we tegenkomen is Espolla, we verwachten er niets van, maar we stuiten op een bar/restaurant en kunnen er kip met sla en frieten eten. Het is al 14u voorbij, maar we zijn hongerig en aarzelen niet. Het restaurant lijkt een soort parochiezaal met lange tafels, kranten op de tafels en er zit behoorlijk wat volk. Ze eten allemaal kip met frieten, het is waarschijnlijk de menu van de dag. Ze groeten ons met benvingut, allemaal, behalve de barman. Nog nooit zag ik zo'n lijzige man. Kom ik aan de bar staan om een bestelling te doen, hij bekijkt me, maar zegt niets. Daar staan we dan. Ik spreek hem aan, hij knikt langzaam. Spreekt hij frans ? Hij knikt. Kunnen we nog een koffie drinken ? Bwaaja, daar zal hij eens over denken. En kunnen we de rekening krijgen ? Dat kan hij zomaar niet zeggen. Hij schuifelt wat naar links, wat naar rechts en komt me dan toch met een rekenmachine tegemoet. 28 euro staat er op. Ik geef hem 30, met de overschot kan hij een paar duracell batterijen kopen. De rust van een man die zich nergens zorgen in maakt en wiens leven draait rond het dorpsgebeuren van een klein bergdorpje.
We verlaten het dorpje, het is nog 15 km naar Pau, waar we overnachten. Maar eerst gaan we een kijkje nemen naar het treinstation in Vilejuiga, waar we morgen de trein naar Barcelona en dan verder tot in Tarragona nemen. Het is algauw duidelijk dat we geen tickets kunnen kopen in het station, het is klein en het lijkt op een gewone bushalte. Tickets zullen moeten gekocht worden op de trein zelf. Maar hebben we daar genoeg cash geld voor ? Of kunnen we betalen met bancontact ? Niemand die het weet. Het zijn zorgen voor morgen.
Vanavond zitten we in de blauwe Pao, bij twee Zweedse mannen, die morgen een ontbijt gaan serveren (waaronder een glutenvrij voor mij) en die ook nog voor een lunchpakket gaan zorgen. Dat heeft de ene toch beloofd. Ze heten Thomas en Nils, praten Engels en ik kreeg wel heel obscene gedachten toen ik de eerste (zwijgzame) zag en nog meer nadien toen de tweede (meer toeschietelijke) met zijn blauwe kraaloogjes en zijn hip staartje ons aansprak vanuit zijn luie zetel. Ik ga ze met niemand delen, die gedachten. :)
|
de hort op
