|
Alcaraz is een mooi dorpje dat zich behaaglijk vlijt tegen een bergrug. Het heeft een immens, statig dorpsplein, waar volgens de lumbago-dame menig restaurant open is. Valt dat even tegen. Bij navraag bij mensen die we tegenkomen, kan men niet zeggen welk restaurant nu echt zou open zijn en één dame begint te zuchten van al die gesloten restaurants op maandag en zegt ons dat we best vlug naar de supermercado gaan om wat eten te kopen, want restaurants in Alcazar, dat is één grote tristesse. Gelukkig hebben we een groot terras met tafel en stoelen en dus picknicken we voor de tweede keer vandaag. Ook morgenvroeg gaan we niet op zoek naar een cafeteria waar ze misschien ontbijt zullen geven, besluiten we. Ontbijten op het terras en dan een koffie gaan drinken in een café, dat lijkt het minst enerverend.
Het is beschamend hoeveel plastic afval we verzamelen met één maaltijd. Maar wat de Spanjaarden uitsteken is nog meer beschamend, dat zagen we gisteren. De hoeveelheden zwerfafval die langs de kant van de weg lag, het was gigantisch, het was pijnlijk, het was triestig. Spanje heeft zo veel mooie natuur en misschien juist daarom, omdat er zo veel plaats is, smijten ze al hun afval in het rond. Nochtans vind je, ook in Spanje, in hotels en hostals de boodschap dat je zorg moet dragen voor de natuur en dus best niet te veel handdoeken gebruikt.
We slapen als gebakken herfsttijloosjes (mijn neus blijkt plots rood verbrand en de neus van Geert ziet er al niet veel beter uit) en verlaten de hostal in stilte. In de cafeteria vragen we de weg naar Vianos. Het is altijd gemakkelijk een dorp in te rijden, maar om de juiste weg eruit te vinden, dat is niet evident. We worden enorm goed geholpen door de serveerster die ons de weg op de kaart uitlegt, maar ja, dat hadden we ook al ontdekt. Een kloeke man komt zeggen dat we terug het dorp moeten inrijden en dan naar links. Een andere, oudere man zegt dat we het dorp moeten uitrijden en dan naar rechts. De ene begint nu tegen de andere uit te leggen hoe het in elkaar zit en wie weet vullen ze daar nog de ganse dag met wegen uit de doeken te doen aan elkaar. Wij zijn foetsie en vertrouwen de eerste. En het is goed gegokt.
Vanaf nu rijden we in de bergen, de Sierra de Alcaraz en nadien de Sierra de Segura. Het is niet de kortste weg naar Riopar, maar belooft veruit de mooiste te zijn. Het is rustig rijden, weinig verkeer, voorlopig weinig wind. In Vianos, waar ik even wacht op Geert, die zich zonder batterij, maar ook zonder bagage (!) naar boven zwoegt, steekt een man van ver zijn hand op. Hij komt een praatje maken. Naar waar ik ga en van waar ik kom en oelala, de bergen door, dat is niet zo iezziepiezzie. Ik wijs naar mijn batterij én naar mijn pakken en zakken en zeg dat mijn esposo er zo aan komt, zonder elektriek en zonder pakken. Daar moet hij vrolijk om lachen en hij geeft me een boks tegen mijn arm. Hahaha, wat een grappig fietsstel ! Ik vraag hem hoeveel inwoners het dorp telt. Een paar honderd zegt hij, maar in de zomer veel meer, want veel huizen staan nu leeg. De eigenaars wonen in Albacete of Valencia en komen in de zomer terug naar het dorp. Geert komt ook boven en vraagt wat olie aan de man, zijn ketting is droog en kraakt. Olie ? Neen, dat heeft hij niet. Maar daar, in die schaapstal, daar wellicht wel. Geert doet een schijnmaneuver, alsof hij naar de schaapstal rijdt en komt terug, duim omhoog. Man tevree en wij verder. Daar ben ik niet binnengeweest, zegt Geert, zo een donker hol en geen mens te zien en hoe moet ik dat uitleggen ? De ketting kan nog een beetje verder kraken.
We besluiten verder te rijden en dan een picknickplekje te zoeken. Restaurants of café's moeten we hier zeker niet verwachten. Woudhakkers, die komen we wel tegen. We horen de boomzagen al van ver en af en toe zien we ze druk bezig met zaag en touw. Er zit er eentje in een boom die een luide kreet slaakt als hij ons voorbij ziet komen. Ik schrik, het lijkt Tarzan wel, en roep Olapola terug. Hij in de boom, een andere man die aan een touw trekt dat aan dezelfde boom vasthangt. Ik hoop dat ze de juiste volgorde van zagen, trekken en de boom verlaten beheersen. Ik rijd terug wat voorop en plots springen 2 steenbokjes de straat over. Ze kijken me aan met strakke ogen, gespannen. Even later komt Geert boven en vertelt dat hij gemzen gezien heeft. Waarschijnlijk gaat het over dezelfde beestjes, maar zijn het nu steenbokken of zijn het gemzen ? Of nog iets anders ? in elk geval waren het beesten met kromme horens op hun kop en verder leken ze op een ree. Mijn gedacht.
Vanuit België komt een hulplijn binnen voor het verloren reisboekje van Benjaminse. Want, deze morgen nog heb ik gebeld naar het kantoor van de dikke pollis van gisteren om te vragen of hij dat boekje niet gevonden had, maar hij gebaarde vooral van krommenaas.
Maar Michel uit Brugge komt met het idee om een boekje te kopen (hij) en ons elke dag de route door te mailen. Hij gaat op zoek, zegt hij, wat boekhandels bezoeken. Dat is een erg genereus voorstel, wie weet kan dat lukken, het zou ons blij maken. Later op de dag vertelt hij ons dat we ook een e-boek kunnen kopen en dat downloaden. Dat zou nog een beter idee zijn. We gaan dat zeker proberen en bedankt, Michel.
We hebben ondertussen al 3 beklimmingen gedaan, eenmaal naar 1.100 meter en twee maal tot 1.450 meter en krijgen als beloning een heerlijke afdaling van 500 hoogtemeters op een perfecte, vernieuwde asfaltbaan. Zalig rijden!
Vanavond verblijven we in een klein huisje (een donker kot, zegt Geert), we proberen een open restaurant te vinden en morgen ontbijten we rustig hier in ons huisje aan de voet van de hoge berg.
|
de hort op
