|
Het restaurant waar we gisteravond aten zat vol locals en het was weer een gekwaak van jewelste. De menukaart moet wat vertaald worden met mijn vertaalapp, maar dat lukt wel. We vragen twee glazen wijn (vino rosso), we bedoelden rood, maar kregen rosé, sprankelend en direct een hele fles. Het giet binnen als limonade. Bij de bestelling moet er iets mis gegaan zijn, want Geert krijgt algauw een riante koude schotel als entree, maar het mijne (aubergines met honing) laat op zich wachten. En verschijnt plots met de hoofdschotel, maar is helemaal geen aubergine. Het is zwoerd en vet en een heel klein beetje vlees, alles heel krokant gebakken. Goed voor één stukje, een tweede gaat ook nog, maar het steekt algauw tegen. Geert lacht me uit en zegt dat het stierenkloten zijn. Ik denk dat het spek is. Bij de afrekening kan ik toch niet nalaten te vragen wat het is : het blijken varkenswangetjes, met vel en al krokant gebakken. Ik wist niet dat er zoveel vet in een wang kon zitten. Niet zo erg allemaal, we hebben heel die fles leeggedronken en gaan goedgemutst naar huis.
Zonder wekker wakker geworden door een kraaiende haan, het is 8u30. Het lelijkste hondje van Spanje komt dag zeggen. ik geef het een stuk wrap, niet voor mij, zegt het, liever laat ik me op mijn kopje krabben. Dat wil ik wel even fiksen, het beestje valt bijna om van ouderdom, een kopjekrab en het is er geweest, zo lijkt het wel.
We raken weer niet uit het dorp en fietsen spiraalgewijs rond. Tot een oude man wijst en praat en we de weg naar de bergen vinden. Oef. Het belooft vandaag een minder zware bergrit te worden dan gisteren (1100 hoogtemeters waren het), minder schrik dus voor het uitvallen van de batterij en we klimmen er ontspannen op los. Langs de kant van de weg staat een bord dat waarschuwt voor amfibieën. Dat wordt speuren, waar zijn die padden en kikkers en salamanders ? Op gans het traject kom ik er geen een tegen.
Het is hier de streek van de olijfbomen, we zien er honderden, netjes in de rij, tegen de flanken van de bergen. Meestal zijn ze per twee (soms per drie) geplant, elkaar steunend als jonge plantjes, maar dan verder uit elkaar groeiend als in een moeilijk lopend huwelijk, de takken en blaadjes en vruchten toch nog met elkaar verbonden. De zilvergrijze blaadjes blinken in het waterzonnetje.
En dan, wat verderop, het kerkhof met de troostende cipressen. Het doet me onmiddellijk denken aan Hilde van Mieghem die, als ze in Italië is om te schrijven, op bezoek gaat bij de plaatselijke doden en met hen een praatje voert. De meesten antwoorden en soms liggen er ook nieuwe vrienden met wie ze kennis maakt.
We kibbelen wat om de weg te vinden, de een spreekt te stil en de ander hoort te traag, de verkeersdrempels in de dorpjes doen mijn fiets onverhoeds hotsen, boze Geert, dat ik voorzichtig moet zijn en dat hij nog zo waarschuwde. En ik die de waarschuwing zag als een arm die uitgestoken werd om af te slaan. Zulke taferelen horen ook bij deze fietstocht. We zitten op elkaars lip en soms verwensen we die lip een berg of twee verder.
Hoe meer we uit de bergen dalen, hoe duidelijker het weer wordt wat de nonchalante mens allemaal dumpt langs de kant van de weg. Een chipsverpakking hangt in een olijfboom, blikjes Fanta opgehoopt in de berm, een verlebberde plastieken verpakking, en dat allemaal in veelvoud. Ongelooflijk en het wekt ergernis. Hoe zuiver en puur het was in de bergen, zo vuil en slonzig is het waar de mens woont.
We komen een groep MTB-ers tegen en Geert smijt zich in de achtervolging en probeert de groep voorbij te steken. Hoe graag pronkt hij met zijn sterke benen en hoe wellustig en triomfantelijk wiebelt zijn achterwerk op zijn zadel. Ik moet er stilletjes om lachen, seffens komt er voor ons een afslag en dan zit hij verstrikt in die groep. Zo is het inderdaad. Hij moet remmen, de groep moet om hem heen, en ik kan in volle vaart rechtsaf en zwaai gemelijk naar hem. Hoho, hoogmoed komt voor de val!!
Stilaan zitten we aan het eind van ons Latijn, we hebben bijna 70 kilometers op de teller en mijn batterij is ook niet van plan om nog lang door te gaan. Ons hotelletje biedt verlossing, het is prachtig gelegen, hoog aan het meer van Tronca en als we binnengaan ruikt het heerlijk naar 'konijn met pruimen', zegt Geert, 'coq au vin', schat ik. We leggen ons wat te rusten na een weldoende douche. Een mooie dag.
|
de hort op
